Verlichte paarden 20-06-2015
Met onze vrienden uit Boekarest uit eten geweest bij restaurant Jules in Sibiu. Daar hebben ze steeds wisselende menu's of een buffet met biologische streekproducten. Ik had als voorgerecht een kersensoep, heel bijzonder. Ik wilde graag in de mooie binnentuin zitten, maar nee, eten doe je binnen. Ze hebben veel minder terrascultuur. Wij pakken elk moment aan om buiten te zitten omdat we minder goed weer kennen, maar als je een half jaar zomer hebt dan vindt je blijkbaar dat je binnen moet zitten.
Daarna was er een betoverend schouwspel in de binnenstad. Ik heb er zo van genoten! En tot slot een concert van de poprockband Vama (voorheen Vama Veche) die duidelijk jeugdherinneringen opriep bij de Boekaresters.
Met onze vrienden uit Boekarest uit eten geweest bij restaurant Jules in Sibiu. Daar hebben ze steeds wisselende menu's of een buffet met biologische streekproducten. Ik had als voorgerecht een kersensoep, heel bijzonder. Ik wilde graag in de mooie binnentuin zitten, maar nee, eten doe je binnen. Ze hebben veel minder terrascultuur. Wij pakken elk moment aan om buiten te zitten omdat we minder goed weer kennen, maar als je een half jaar zomer hebt dan vindt je blijkbaar dat je binnen moet zitten.
Daarna was er een betoverend schouwspel in de binnenstad. Ik heb er zo van genoten! En tot slot een concert van de poprockband Vama (voorheen Vama Veche) die duidelijk jeugdherinneringen opriep bij de Boekaresters.
Dressuur in het dorp 25-06-2015
Ik maakte een wandeling met Zasja aan de riem door het dorp. 'Bijt ie' is altijd de eerste vraag van de kinderen. 'Mag ik 'm aaien?' gelukkig de tweede. Ik liet Zasja zitten en de kinderen aaiden de hond. Kijk, ze vindt het fijner onder de kin dan op de kop. 'Mag ik met de hond wandelen?'. Zoiets hadden ze nog nooit gedaan. Ik liet 2 meisjes zien hoe ze de riem om de pols deden. Een voor een wandelden ze met de hond, en wilden haar ook laten zitten. Ik deed het voor, en liet het hen ook doen. Naam noemen, oogcontact maken, stilstaan, zit zeggen. Vooral het contact maken met de hond bleek het lastigste.
Ik had nog wat afgedrukte foto's voor ze liggen van toen ik de eerste puppies in de tuin had en kon ze die nu eindelijk geven, had geen idee gehad waar ze woonden. De foto's werden uitgebreid bekeken en gezoend. Ze wilden weer op de foto, met Zasja als decoratie. Zasja is stabiel en zeer betrouwbaar. Het was een beetje laveren met de stress die de kinderen opriepen met hun armpjes om de hond heen. Soms wat corrigeren, nee we gaan geen paardje rijden op de hond, en toch maar even Zasja laten 'gebruiken' voor het educatieve en fotogratieve doel. Maar denk wel te weten wat ze aan kan.
Ik maakte een wandeling met Zasja aan de riem door het dorp. 'Bijt ie' is altijd de eerste vraag van de kinderen. 'Mag ik 'm aaien?' gelukkig de tweede. Ik liet Zasja zitten en de kinderen aaiden de hond. Kijk, ze vindt het fijner onder de kin dan op de kop. 'Mag ik met de hond wandelen?'. Zoiets hadden ze nog nooit gedaan. Ik liet 2 meisjes zien hoe ze de riem om de pols deden. Een voor een wandelden ze met de hond, en wilden haar ook laten zitten. Ik deed het voor, en liet het hen ook doen. Naam noemen, oogcontact maken, stilstaan, zit zeggen. Vooral het contact maken met de hond bleek het lastigste.
Ik had nog wat afgedrukte foto's voor ze liggen van toen ik de eerste puppies in de tuin had en kon ze die nu eindelijk geven, had geen idee gehad waar ze woonden. De foto's werden uitgebreid bekeken en gezoend. Ze wilden weer op de foto, met Zasja als decoratie. Zasja is stabiel en zeer betrouwbaar. Het was een beetje laveren met de stress die de kinderen opriepen met hun armpjes om de hond heen. Soms wat corrigeren, nee we gaan geen paardje rijden op de hond, en toch maar even Zasja laten 'gebruiken' voor het educatieve en fotogratieve doel. Maar denk wel te weten wat ze aan kan.
Even daarvoor had Zasja ook al wat te verduren gehad. Er kwam een kennis aan met de tractor, we bespraken even hoeveel hout hij me zou leveren, en ondertussen schoof iemand de poort open om de tractor naar binnen te laten. Op het erf stonden 4 grote honden, waarvan 2 Cane Corso's. Eentje kwam meteen op Zasja af, ik gaf Zasja de ruimte om kalm contact te kunnen maken, in de gedachte dat bijna alle honden hier reuen zijn en dat dat met haar meestal goed gaat. Ai dit was een teef. Ik zag de houding van de teef veranderen, en de reu kwam er ook aan. Ze vielen beiden aan, maar gelukkig sprong meteen de baas er tussen, die goed ingreep. Ik stapte ook naar voren om de andere hond te blokkeren. De baas riep meteen 'sorry, sorry, ik had u niet gezien toen ik de poort opendeed'. Het was goed afgelopen. Pfff, we moesten ons allebei even uitschudden.
Caravan in de tuin 04-07-2015
Liesbeth en Rob en hun twee hondjes, waarvan ik er eentje vroeger gefosterd heb, zo hebben we elkaar leren kennen, kwamen een paar dagen met de caravan in de tuin staan. Ze hebben genoten van de rust, en van het mooie land, en lijken ook besmet te zijn door het Roemeniëvirus. Liesbeth kletst al lekker wat Roemeens weg.
Caravan in de tuin 04-07-2015
Liesbeth en Rob en hun twee hondjes, waarvan ik er eentje vroeger gefosterd heb, zo hebben we elkaar leren kennen, kwamen een paar dagen met de caravan in de tuin staan. Ze hebben genoten van de rust, en van het mooie land, en lijken ook besmet te zijn door het Roemeniëvirus. Liesbeth kletst al lekker wat Roemeens weg.
We slingerden ons door het mooie landschap naar Paltiniș, Skigebied maar nu blijkbaar wielrenners gebied. Hopelijk botsen ze niet tegen de loslopense koeien (met koeienbellen, dus ze zouden ze moeten kunnen horen). We kwamen in Paltiniș vast te zitten. Wilden net weer verder gaan na onze lunch en de boel werd een paar uur geblokkeerd vanwege een wielerrode. We hoorden nog Nederlands praten en Liesbeth maakte ze uit voor sukkels. Ze zei dat ze op vakantie áltijd wel ergens vast kwam te zitten door wielrenners en was dat spuugzat.
We gingen door naar Cisnădioare en zo at ik wederom apfelstrudel in het Apfelhaus aan de Appelweg tussen de appelbomen. Vind ik zo leuk, daar moet ik gewoon mijn gasten mee naar toenemen! En daarna bekeken we Cisnadie waar het ook mooi was.
De volgende dag gingen we naar Carmen voor een rondje puppyknuffelen, en kon Liesbeth alvast met een toekomstig fosterhondje kennis maken. Daarna gingen we het centrum van Sibiu bezoeken, aten heerlijk bij La Placinte en daarna een ijsje bij Super Mama.
We gingen door naar Cisnădioare en zo at ik wederom apfelstrudel in het Apfelhaus aan de Appelweg tussen de appelbomen. Vind ik zo leuk, daar moet ik gewoon mijn gasten mee naar toenemen! En daarna bekeken we Cisnadie waar het ook mooi was.
De volgende dag gingen we naar Carmen voor een rondje puppyknuffelen, en kon Liesbeth alvast met een toekomstig fosterhondje kennis maken. Daarna gingen we het centrum van Sibiu bezoeken, aten heerlijk bij La Placinte en daarna een ijsje bij Super Mama.
Te paard, te paard! 05-07-2015
Ik ben gisteren wezen paardrijden! Dat had ik sinds mijn vroege tienerjaren niet meer gedaan, op één keer na toen ik 19 was en vreselijk allergisch bleek te zijn geworden voor paarden. Ik kwam dan ook zeer zwaar onder de antihistamine (en het hielp!) aan in Ilimbav. De Duitse Daniëla en haar Roemeense man Eugen van de biologische boerderij organiseren elke zondag een tochtje, ze hebben een rijtuig met een tweespan en twee gezadelde paarden. Als mijn toekomstige gasten dit leuk vinden dan is dit een geweldig uitje!
We vertrokken aan het einde van de middag (en niet eerder op de dag zoals gebruikelijk) want ook hier temperaturen van rond de 30 graden, en de paarden kregen voldoende rustmomenten onderweg.
Ik ben gisteren wezen paardrijden! Dat had ik sinds mijn vroege tienerjaren niet meer gedaan, op één keer na toen ik 19 was en vreselijk allergisch bleek te zijn geworden voor paarden. Ik kwam dan ook zeer zwaar onder de antihistamine (en het hielp!) aan in Ilimbav. De Duitse Daniëla en haar Roemeense man Eugen van de biologische boerderij organiseren elke zondag een tochtje, ze hebben een rijtuig met een tweespan en twee gezadelde paarden. Als mijn toekomstige gasten dit leuk vinden dan is dit een geweldig uitje!
We vertrokken aan het einde van de middag (en niet eerder op de dag zoals gebruikelijk) want ook hier temperaturen van rond de 30 graden, en de paarden kregen voldoende rustmomenten onderweg.
We reden door een werkelijk schitterend landschap. Al moest ik ook mijn aandacht bij mijn paard houden. Het was een braverd, maar remmen, sturen en gas geven ging me niet vanzelf af. Ondanks de beurse kont die ik nu heb is het wel heerlijk om op een paard te zitten. Twee keer werden we belaagd door een roedel honden die ook maar deden waar ze voor werden aangenomen; een kudde schapen of geiten bewaken. De honden werden weggejaagd met geschreeuw en zweepgeknal (het enige moment dat dat ding nodig was). Steekvliegen belaagden de paarden eveneens. Hun eigen 7 honden liepen ook mee. Die ochtend was er nog eentje overleden, dood gereden op de weg voor hun huis. En bij terugkomst in het dorp liet een of andere klootzak zijn 2 grote honden expres los op ons en de honden.
Daniëla vertelde nog over een andere eikel die valstikken in het veld legt om honden te vangen, zij ging elke dag de strikken weer onklaar maken tot ze een keer betrapt werd en hij haar de meest vreselijke verwensingen toesmeet.
Daniëla vertelde nog over een andere eikel die valstikken in het veld legt om honden te vangen, zij ging elke dag de strikken weer onklaar maken tot ze een keer betrapt werd en hij haar de meest vreselijke verwensingen toesmeet.
Bij thuiskomst vertelde Sjoni dat de hond van zijn moeder was overleden, het hondje dat ik nog had laten steriliseren. Uit zijn beschrijving trok ik de conclusie dat het een maagtorsie betrof. De lokale veearts (die er mogelijk ook geen klap van af had geweten) was niet bereikbaar, en een broer van Sjoni had niet genoeg benzine om naar de grote stad te rijden. Het is armoede op het platteland.
En het was niet eens mijn bedoeling om een rottig stukje te schrijven, ik heb feitelijk zo'n fantastische dag gehad! Maar leven in Roemenië bestaat uit pieken. Het is er zo mooi en zo hard. Dan nog maar even kijken naar de foto van de 5 oude vrouwtjes, daar kan ik zo blij van worden.
En het was niet eens mijn bedoeling om een rottig stukje te schrijven, ik heb feitelijk zo'n fantastische dag gehad! Maar leven in Roemenië bestaat uit pieken. Het is er zo mooi en zo hard. Dan nog maar even kijken naar de foto van de 5 oude vrouwtjes, daar kan ik zo blij van worden.
Semigrant 10-07-2015
Ik wist niet dat ik het was, maar toen ik het woord las, begreep ik meteen dat ik er een was. Een semigrant.
Zoals Saskia Zimmerman (een heuse emigratiepsycholoog) schreef: "semigreren is hot, het is het nieuwe emigreren, de hippe variant die pensionado's al langer doen. Semigreren komt vaak voort uit een diepgewortelde affiniteit met een bepaalde plek." Nou raker kun je het toch niet hebben.
Wij semigranten zijn een direct gevolg van de moderne communicatiemiddelen, de lowcostairlines (ik vlieg voor een paar tientjes met WizzAir) en het vrije verkeer binnen de EU. Al loopt regelgeving nog achter op dit fenomeen.
Het moeilijkste van semigrant zijn vind ik dat ik toch nog regelmatig in Nederland moet zijn, en ik ga iedere keer met tegenzin er naar toe en kom met blijdschap weer aan in Roemenië.
Het moeilijkste is om mijn honden, huis, heuvels en land even achter te laten. Ook is het wel een geregel. Spullen zijn vaak op de verkeerde plek, of je wéet niet eens meer waar het ligt, en je moet ook qua etensvoorraad steeds rekening houden met je vertrek.
Maar de voordelen wegen zoveel meer op dan de nadelen. Als ze zeggen 'Home is where the heart is' dan is dat absoluut hier!
Hondenbeet 31-07-2015
Tot vandaag kon ik zeggen dat ik nooit door een hond ben gebeten, ik denk altijd dat ik ze begrijp en zij mij. Nou ja, ik begreep de hond wel die me beet, maar het is nu toch gebeurd. Even terug naar het begin.
Ik hoorde van Carmen, mijn nieuwe hondenvriendin, dat er op een verlaten en afgesloten terrein een teef met 5 pups zaten. En gisteren nog maar 3. We gingen er kijken, en inderdaad kwamen er maar 3 naar het hek. We keken om de hoek van het terrein naar een park, waar zeer dubieus volk rondhing met een paar vechthonden aan de lijn. De gedachte kwam bij ons op dat er twee pups voor de vechthonden waren gegooid. Geen onlogische gedachte sinds een Roemeen me vertelde dat hij een soms een straathond wegplukt om zo zijn vechthond te trainen. Ik moest zowat kotsen van het idee, en wilde de pups daar meteen weg hebben. Ondertussen filmde en fotografeerde ik wat, en opeens zag ik een dode pup liggen op het terrein. Nee wacht, de pup bewoog nog. Nu wilden we helemaal die pups daar weg hebben. Iemand waarschuwde ons dat we gefilmd werden door de bewakingscamera, we konden beter weg gaan. Maar de vrouw die in de buurt woont en de hondjes elke dag voert, zei door de telefoon tegen Carmen dat de bewakers er echt niks om gaven wat er met die hondjes gebeurde. Een arrestatie voor 'tresspassing' had het verhaal nog boeiender gemaakt, maar helaas, dat gebeurde niet. Ook keek er een hotel op het terrein uit, maar ik begreep dat het een uurhotelletje betrof, en die bezoekers hebben wel wat beters te doen dan uit het raam kijken.
We bedachten ons hoe we over het hek konden klimmen. Het leek ons het beste dat ik ging klimmen, heb langere benen om er overheen te komen en als ik werd ingerekend kon ik de malle Hollandse spelen die hondjes wilde redden. We sleepten enkele zakken afval naar het hek om er beter op te komen, en aan de andere kant kon ik me op een oude auto laten zakken. De moederhond was redelijk goed te benaderen, de pups minder. Eerst haalde ik de zieke pup op, ze ademde nog wel, maar het was niet veel meer. Daarna moest ik even de tijd nemen om het vertrouwen te winnen, en wist een eerste pup in zijn nekvel te grijpen. Hij gilde moord en brand en dat wakkerde het moederinstinct aan, en ik kreeg een beet in mijn kuit van haar. Ik weerde verdere aanvallen af door met de pup te schermen en speelde hem gauw door naar Carmen. De overige pups zouden we nu zeker niet meer te pakken krijgen, daarnaast vond ik één beet wel genoeg. Het bloed droop al door mijn broek heen. Ik wist weer terug over het hek te klimmen en we wilden meteen naar een dierenarts met de hondjes. Pas na lang rondbellen vonden we een praktijk die open was (het was in de avond, maar het probleem was vooral dat er veel dierenartsen op vakantie waren). Eenmaal daar aangekomen was de zieke pup overleden.....
Picture
We wilden echter wel weten wat het was, en de dierenarts deed een test. Het was geen Distemper, en een Parvotest had hij even niet meer voorhanden, maar de bloederige diarree en de geur zeiden hem dat het bijna zeker Parvo is. De overgebleven pup konden we beslist niet bij onze eigen honden zetten. de volwassen dieren zijn niet het probleem, maar we hebben elk een nestje nog niet volledig gevaccineerde pups in de tuin zitten. De dierenarts kon de pup wel opnemen tegen 50 lei (11,50 euro) per dag (buiten behandelkosten om). Hij zei dat de incubatietijd 7 dagen is, en dat de pup 5% kans heeft het te overleven. Maar het alternatief was de pup terug te plaatsen waar ie vandaan kwam. No way! Daar heb ik niet de held voor uitgehangen! Even telef. overlegd met Irene in Nederland, en die stond achter het plan om de pup daar te laten, plus wat medische adviezen gekregen. We realiseerden ons ook dat onze kleding en de auto onder zat met Parvovirus. Ik moest onder geen beding honden vervoeren tot de auto gedesinfecteerd was (en moet juist morgen naar de dierenarts voor vaccinaties en chip met mijn pups).
De dierenarts had geen regeling voor dode dieren, we kregen de pup in extra plastic zakken weer mee terug. ik was overigens ooit in een situatie dat ik een hond liet euthanaseren in Roemenië en de kadaververwerking 4x zo duur was. Dus ik was al gewend aan het idee om het lichaam in een grote vuilcontainer achter te laten, met alle respect voor de pup die we niet meer konden helpen.
Daarna was ik aan de beurt en gingen we naar het ziekenhuis. Ik wilde eerst naar een privéziekenhuis dat beter staat aangeschreven, maar dat heeft behalve voor bevallende vrouwen geen Eerste Hulp in de avonduren. Dus ik ging naar de Eerste Hulp in het Provinciale ziekenhuis. Ik was werkelijk verbaasd hoe druk het daar was! Nog meer verbaasde ik me dat het overgrote deel van de mensen van een sociale lagere klasse was en bijna iedereen beschonken leek. Nou leek, ik kon het ruiken ook.
Mijn Roemeense burgerservicenummer gaf blijkbaar toegang tot eerste hulp, ik hoefde mijn verzekeringspasje uit Nederland niet te laten zien. Ondanks de drukte was ik toch binnen een uurtje aan de beurt (en het was al rond half 12 in de avond).
De wondjes in mijn been werden schoongemaakt en ik kon nog net voordat er een verbandje omheen ging mijn mobieltje grijpen om even een foto te maken. Het was zo’n moment waarop je je afvraagt of je geen elegantere slip had kunnen aantrekken die ochtend. Jammer dat ik ook niet een foto maakte van het kunstbeen dat er stond. Wie zou dat vergeten zijn? Mochten mijn wondjes zo gaan ontsteken dat het been er af moet weet ik waar ik weten moet.
Ik kreeg een tetanus injectie (want nooit gehad) en een recept mee voor een antibioticakuur en morgen moet ik een antirabiës prik halen. Antibiotica kan ik nog overwegen, maar die antirabiës is echt niet nodig als je niet door een dolle hond bent gebeten. De moederhond beet alleen om haar pup te verdedigen. Roemenië is niet rabiësvrij, maar het probleem zit 'm grotendeels in de vossenpopulatie, en niet onder de hondenpopulatie. Dat willen de hondenvangers ons wel graag laten geloven. (EDIT: dus nooit meer gedaan die antirabiës).
Best wel balen dat ik nou ook in de Roemeense hondenbeten statistieken zit. Ze grijpen ze nogal eens aan om de massale hondenmoorden te vergoelijken. Overigens gaf de bewaker van het ziekenhuis het advies mee om te zeggen dat ik door een straathond was gebeten, en dat was natuurlijk ook echt waar. Maar anders dan moest de hond van een eigenaar naar de dierenarts om te laten beoordelen of zijn hond gevaarlijk is. begreep ik. Ik had er nog nooit van gehoord.
Hoe dan ook, ik hoop dat de pups er doorheen trekken, daar was het toch allemaal om te doen in de eerste plaats.
Foto onder links: mama Skoda, de 'boosdoener'
en foto onder rechts: Renault, de enige pup die de parvo overleefde
Ik wist niet dat ik het was, maar toen ik het woord las, begreep ik meteen dat ik er een was. Een semigrant.
Zoals Saskia Zimmerman (een heuse emigratiepsycholoog) schreef: "semigreren is hot, het is het nieuwe emigreren, de hippe variant die pensionado's al langer doen. Semigreren komt vaak voort uit een diepgewortelde affiniteit met een bepaalde plek." Nou raker kun je het toch niet hebben.
Wij semigranten zijn een direct gevolg van de moderne communicatiemiddelen, de lowcostairlines (ik vlieg voor een paar tientjes met WizzAir) en het vrije verkeer binnen de EU. Al loopt regelgeving nog achter op dit fenomeen.
Het moeilijkste van semigrant zijn vind ik dat ik toch nog regelmatig in Nederland moet zijn, en ik ga iedere keer met tegenzin er naar toe en kom met blijdschap weer aan in Roemenië.
Het moeilijkste is om mijn honden, huis, heuvels en land even achter te laten. Ook is het wel een geregel. Spullen zijn vaak op de verkeerde plek, of je wéet niet eens meer waar het ligt, en je moet ook qua etensvoorraad steeds rekening houden met je vertrek.
Maar de voordelen wegen zoveel meer op dan de nadelen. Als ze zeggen 'Home is where the heart is' dan is dat absoluut hier!
Hondenbeet 31-07-2015
Tot vandaag kon ik zeggen dat ik nooit door een hond ben gebeten, ik denk altijd dat ik ze begrijp en zij mij. Nou ja, ik begreep de hond wel die me beet, maar het is nu toch gebeurd. Even terug naar het begin.
Ik hoorde van Carmen, mijn nieuwe hondenvriendin, dat er op een verlaten en afgesloten terrein een teef met 5 pups zaten. En gisteren nog maar 3. We gingen er kijken, en inderdaad kwamen er maar 3 naar het hek. We keken om de hoek van het terrein naar een park, waar zeer dubieus volk rondhing met een paar vechthonden aan de lijn. De gedachte kwam bij ons op dat er twee pups voor de vechthonden waren gegooid. Geen onlogische gedachte sinds een Roemeen me vertelde dat hij een soms een straathond wegplukt om zo zijn vechthond te trainen. Ik moest zowat kotsen van het idee, en wilde de pups daar meteen weg hebben. Ondertussen filmde en fotografeerde ik wat, en opeens zag ik een dode pup liggen op het terrein. Nee wacht, de pup bewoog nog. Nu wilden we helemaal die pups daar weg hebben. Iemand waarschuwde ons dat we gefilmd werden door de bewakingscamera, we konden beter weg gaan. Maar de vrouw die in de buurt woont en de hondjes elke dag voert, zei door de telefoon tegen Carmen dat de bewakers er echt niks om gaven wat er met die hondjes gebeurde. Een arrestatie voor 'tresspassing' had het verhaal nog boeiender gemaakt, maar helaas, dat gebeurde niet. Ook keek er een hotel op het terrein uit, maar ik begreep dat het een uurhotelletje betrof, en die bezoekers hebben wel wat beters te doen dan uit het raam kijken.
We bedachten ons hoe we over het hek konden klimmen. Het leek ons het beste dat ik ging klimmen, heb langere benen om er overheen te komen en als ik werd ingerekend kon ik de malle Hollandse spelen die hondjes wilde redden. We sleepten enkele zakken afval naar het hek om er beter op te komen, en aan de andere kant kon ik me op een oude auto laten zakken. De moederhond was redelijk goed te benaderen, de pups minder. Eerst haalde ik de zieke pup op, ze ademde nog wel, maar het was niet veel meer. Daarna moest ik even de tijd nemen om het vertrouwen te winnen, en wist een eerste pup in zijn nekvel te grijpen. Hij gilde moord en brand en dat wakkerde het moederinstinct aan, en ik kreeg een beet in mijn kuit van haar. Ik weerde verdere aanvallen af door met de pup te schermen en speelde hem gauw door naar Carmen. De overige pups zouden we nu zeker niet meer te pakken krijgen, daarnaast vond ik één beet wel genoeg. Het bloed droop al door mijn broek heen. Ik wist weer terug over het hek te klimmen en we wilden meteen naar een dierenarts met de hondjes. Pas na lang rondbellen vonden we een praktijk die open was (het was in de avond, maar het probleem was vooral dat er veel dierenartsen op vakantie waren). Eenmaal daar aangekomen was de zieke pup overleden.....
Picture
We wilden echter wel weten wat het was, en de dierenarts deed een test. Het was geen Distemper, en een Parvotest had hij even niet meer voorhanden, maar de bloederige diarree en de geur zeiden hem dat het bijna zeker Parvo is. De overgebleven pup konden we beslist niet bij onze eigen honden zetten. de volwassen dieren zijn niet het probleem, maar we hebben elk een nestje nog niet volledig gevaccineerde pups in de tuin zitten. De dierenarts kon de pup wel opnemen tegen 50 lei (11,50 euro) per dag (buiten behandelkosten om). Hij zei dat de incubatietijd 7 dagen is, en dat de pup 5% kans heeft het te overleven. Maar het alternatief was de pup terug te plaatsen waar ie vandaan kwam. No way! Daar heb ik niet de held voor uitgehangen! Even telef. overlegd met Irene in Nederland, en die stond achter het plan om de pup daar te laten, plus wat medische adviezen gekregen. We realiseerden ons ook dat onze kleding en de auto onder zat met Parvovirus. Ik moest onder geen beding honden vervoeren tot de auto gedesinfecteerd was (en moet juist morgen naar de dierenarts voor vaccinaties en chip met mijn pups).
De dierenarts had geen regeling voor dode dieren, we kregen de pup in extra plastic zakken weer mee terug. ik was overigens ooit in een situatie dat ik een hond liet euthanaseren in Roemenië en de kadaververwerking 4x zo duur was. Dus ik was al gewend aan het idee om het lichaam in een grote vuilcontainer achter te laten, met alle respect voor de pup die we niet meer konden helpen.
Daarna was ik aan de beurt en gingen we naar het ziekenhuis. Ik wilde eerst naar een privéziekenhuis dat beter staat aangeschreven, maar dat heeft behalve voor bevallende vrouwen geen Eerste Hulp in de avonduren. Dus ik ging naar de Eerste Hulp in het Provinciale ziekenhuis. Ik was werkelijk verbaasd hoe druk het daar was! Nog meer verbaasde ik me dat het overgrote deel van de mensen van een sociale lagere klasse was en bijna iedereen beschonken leek. Nou leek, ik kon het ruiken ook.
Mijn Roemeense burgerservicenummer gaf blijkbaar toegang tot eerste hulp, ik hoefde mijn verzekeringspasje uit Nederland niet te laten zien. Ondanks de drukte was ik toch binnen een uurtje aan de beurt (en het was al rond half 12 in de avond).
De wondjes in mijn been werden schoongemaakt en ik kon nog net voordat er een verbandje omheen ging mijn mobieltje grijpen om even een foto te maken. Het was zo’n moment waarop je je afvraagt of je geen elegantere slip had kunnen aantrekken die ochtend. Jammer dat ik ook niet een foto maakte van het kunstbeen dat er stond. Wie zou dat vergeten zijn? Mochten mijn wondjes zo gaan ontsteken dat het been er af moet weet ik waar ik weten moet.
Ik kreeg een tetanus injectie (want nooit gehad) en een recept mee voor een antibioticakuur en morgen moet ik een antirabiës prik halen. Antibiotica kan ik nog overwegen, maar die antirabiës is echt niet nodig als je niet door een dolle hond bent gebeten. De moederhond beet alleen om haar pup te verdedigen. Roemenië is niet rabiësvrij, maar het probleem zit 'm grotendeels in de vossenpopulatie, en niet onder de hondenpopulatie. Dat willen de hondenvangers ons wel graag laten geloven. (EDIT: dus nooit meer gedaan die antirabiës).
Best wel balen dat ik nou ook in de Roemeense hondenbeten statistieken zit. Ze grijpen ze nogal eens aan om de massale hondenmoorden te vergoelijken. Overigens gaf de bewaker van het ziekenhuis het advies mee om te zeggen dat ik door een straathond was gebeten, en dat was natuurlijk ook echt waar. Maar anders dan moest de hond van een eigenaar naar de dierenarts om te laten beoordelen of zijn hond gevaarlijk is. begreep ik. Ik had er nog nooit van gehoord.
Hoe dan ook, ik hoop dat de pups er doorheen trekken, daar was het toch allemaal om te doen in de eerste plaats.
Foto onder links: mama Skoda, de 'boosdoener'
en foto onder rechts: Renault, de enige pup die de parvo overleefde
Culturele Dagen 03-08-2015
Afgelopen weekend waren het de Culturele Dagen. Ik bewonder de folkloristische tradities die nog zo diep in de samenleving zitten. Maar het was ook een interessante 'old meets new' ervaring, want de smartphones en de drones zijn ook snel geadopteerd in Roemenië. Zo kon het gebeuren dat Sjoni werd gebeld door zijn moeder, die vroeg 'waar ben jij?' Het bleek dat de drone tv-opnames maakten voor de lokale omroep, en dat zijn moeder er naar zat te kijken en mij zag zitten, ik zat blijkbaar te fotograferen of te filmen. Ja, ik val wel op, ik zie er duidelijk niet-lokaal uit. En Sjoni zat niet naast mij op een stoel, die wandelde liever rond, dus ze vroeg zich af waar hij was.
Ik kan zo van de traditionele muziek en dans genieten!
Het was een soort van Roemeense Riverdance, soms met meer Duitse accenten waarbij veel op de laarzen wordt getikt.
Afgelopen weekend waren het de Culturele Dagen. Ik bewonder de folkloristische tradities die nog zo diep in de samenleving zitten. Maar het was ook een interessante 'old meets new' ervaring, want de smartphones en de drones zijn ook snel geadopteerd in Roemenië. Zo kon het gebeuren dat Sjoni werd gebeld door zijn moeder, die vroeg 'waar ben jij?' Het bleek dat de drone tv-opnames maakten voor de lokale omroep, en dat zijn moeder er naar zat te kijken en mij zag zitten, ik zat blijkbaar te fotograferen of te filmen. Ja, ik val wel op, ik zie er duidelijk niet-lokaal uit. En Sjoni zat niet naast mij op een stoel, die wandelde liever rond, dus ze vroeg zich af waar hij was.
Ik kan zo van de traditionele muziek en dans genieten!
Het was een soort van Roemeense Riverdance, soms met meer Duitse accenten waarbij veel op de laarzen wordt getikt.
Mihai en Vincent op bezoek 07-08-201
De Roemeense Mihai die al jaren in Nederland woont kwam bij de Nederlandse Jacqueline op bezoek die nu in Roemenië woont. Samen met goede vriend Vincent, die zich enkele jaren geleden tot het Orthodoxe geloof heeft bekeerd. Hij kwam een aantal kennissen opzoeken en was al in Boekarest, Iași en Râmnicu Vâlcea geweest. In Sibiu haalde ik ze op van het station en riep ze toe: "welkom in Transsylvanië, het mooiste gedeelte van Roemenië". Nou, ze hebben het beleefd en me niet tegengesproken.
Op dinsdag hebben we Sibiu bezocht. Hoewel het warm was, hebben we toch genoten van de mooie binnenstad.
De Roemeense Mihai die al jaren in Nederland woont kwam bij de Nederlandse Jacqueline op bezoek die nu in Roemenië woont. Samen met goede vriend Vincent, die zich enkele jaren geleden tot het Orthodoxe geloof heeft bekeerd. Hij kwam een aantal kennissen opzoeken en was al in Boekarest, Iași en Râmnicu Vâlcea geweest. In Sibiu haalde ik ze op van het station en riep ze toe: "welkom in Transsylvanië, het mooiste gedeelte van Roemenië". Nou, ze hebben het beleefd en me niet tegengesproken.
Op dinsdag hebben we Sibiu bezocht. Hoewel het warm was, hebben we toch genoten van de mooie binnenstad.
Op woensdag brachten we eerst een bezoekje aan Mariutza, die kleine eendjes had. Vincent merkte nog op dat wij westerlingen enthousiast worden over dingen die voor hen zo gewoon zijn.
Daarna reden we naar het Iconen op Glas museum in Sibiel, had ik speciaal voor Vincent gepland. Hij werd er erg blij van.
Vervolgens reden we door naar Poiana Sibiului en Jina. Het prachtige gebied staat bekend om de schapenhoeders en het is tevens bekend als gedeelte van de Transalpina.
Het enige rare was dat we in de verste verte geen restaurant konden vinden voor een lunch. Maar een klein winkeltje was ons behulpzaam met wat schapenkaas, worst en tomaten om de trek te stillen.
We kwamen langs een Schapenherdersmuseum, het leek dicht maar ik wist op internet een telefoonnummer te achterhalen en de eigenaresse kwam er op een holletje aan. En in het museum deed ze deur na deur open, we dachten steeds dat dat het was, maar er was nog meer. Leuk.
En we namen dezelfde weg weer terug en het bleef maar mooi mooi mooi.
Daarna reden we naar het Iconen op Glas museum in Sibiel, had ik speciaal voor Vincent gepland. Hij werd er erg blij van.
Vervolgens reden we door naar Poiana Sibiului en Jina. Het prachtige gebied staat bekend om de schapenhoeders en het is tevens bekend als gedeelte van de Transalpina.
Het enige rare was dat we in de verste verte geen restaurant konden vinden voor een lunch. Maar een klein winkeltje was ons behulpzaam met wat schapenkaas, worst en tomaten om de trek te stillen.
We kwamen langs een Schapenherdersmuseum, het leek dicht maar ik wist op internet een telefoonnummer te achterhalen en de eigenaresse kwam er op een holletje aan. En in het museum deed ze deur na deur open, we dachten steeds dat dat het was, maar er was nog meer. Leuk.
En we namen dezelfde weg weer terug en het bleef maar mooi mooi mooi.
Aan het einde van de dag gingen we naar Ocna Sibiului. Daar zijn zoutwaterbaden en modderbaden. Niet alleen gezond voor lijf en leden, maar het is ook heerlijk ontspannend om in rond te dobberen.
Veel Roemenen kunnen niet zwemmen en precies onze twee Roemenen gingen niet mee het water in. Zelfs niet na mijn verzekering dat je niet kan verdrinken met zoveel opwaardse druk of met een extra zwembandje erbij. Jammer voor hen om het niet te ervaren, maar mijn huid is in ieder geval zo glad als een perzik.
Veel Roemenen kunnen niet zwemmen en precies onze twee Roemenen gingen niet mee het water in. Zelfs niet na mijn verzekering dat je niet kan verdrinken met zoveel opwaardse druk of met een extra zwembandje erbij. Jammer voor hen om het niet te ervaren, maar mijn huid is in ieder geval zo glad als een perzik.
Donderdag bezochten we de citadel Alba Iulia en waren net op tijd voor het wisselen van de wacht. We genoten in restaurant Medieval van een heerlijke lunch. Een plateau met hapjes voor 2 personen was zoals gewoonlijk genoeg voor 4 personen. En liet daarna nog wat ruimte over om Vincent kennis te laten maken met papanași, een heerlijk oliebollengerecht van zoete verse kaas, met room en vruchtensaus.
Daarna door naar klooster Ramet, dat prachtig tussen de bergen ligt.
Daarna door naar klooster Ramet, dat prachtig tussen de bergen ligt.