Karpatische Herdershonden in Bistrita 09-09-2015
Een tijdje terug was ik via Janneke Vos op het spoor gekomen van Ray Dorgelo, een echte liefhebber van de zogenaamde Kuddebewakingshonden, kreeg ik met hem contact via Facebook, en nodigde hij me uit zelf de honden te komen bekijken in Bistrița.
Wow, zo'n geweldig aanbod kon ik niet afslaan! Het werd een waanzinnig interessante dag, met mooie mensen- en hondenontmoetingen. Ik had er als missie bijgekregen om er een reportage over te schrijven voor het blad Hondenmanieren. (zie onder Gepubliceerde artikelen)
Maar net toevallig op die dag had Janneke Vos een persbericht uit laten gaan over het werk van Ray Dorgelo, en stond hij opeens in de media-aandacht. Wat op zich al bijzonder is, want items over natuur en honden staan treurig laag op media interesse. En of ik even een foto kon aanleveren voor de krantenartikelen. Leuk!
Link naar artikel Trouw
Een tijdje terug was ik via Janneke Vos op het spoor gekomen van Ray Dorgelo, een echte liefhebber van de zogenaamde Kuddebewakingshonden, kreeg ik met hem contact via Facebook, en nodigde hij me uit zelf de honden te komen bekijken in Bistrița.
Wow, zo'n geweldig aanbod kon ik niet afslaan! Het werd een waanzinnig interessante dag, met mooie mensen- en hondenontmoetingen. Ik had er als missie bijgekregen om er een reportage over te schrijven voor het blad Hondenmanieren. (zie onder Gepubliceerde artikelen)
Maar net toevallig op die dag had Janneke Vos een persbericht uit laten gaan over het werk van Ray Dorgelo, en stond hij opeens in de media-aandacht. Wat op zich al bijzonder is, want items over natuur en honden staan treurig laag op media interesse. En of ik even een foto kon aanleveren voor de krantenartikelen. Leuk!
Link naar artikel Trouw
Irene op bezoek 20-09-2015
Irene kwam op bezoek, en we hadden veel 'hondendingen' te doen. We spraken veel mensen, waaronder de burgemeester, waarbij het gesprek wel begon over honden, maar het toch altijd afdwaalde, en overging op de thema's eten/koken, de politiek, en altijd eindigde bij de Roma. Al komt het actuele punt van de Syrische vluchtelingen er ook tussendoor.
Op zondag hebben we een heerlijke paardentocht gemaakt.
Irene kwam op bezoek, en we hadden veel 'hondendingen' te doen. We spraken veel mensen, waaronder de burgemeester, waarbij het gesprek wel begon over honden, maar het toch altijd afdwaalde, en overging op de thema's eten/koken, de politiek, en altijd eindigde bij de Roma. Al komt het actuele punt van de Syrische vluchtelingen er ook tussendoor.
Op zondag hebben we een heerlijke paardentocht gemaakt.
Boekarest 01-10-2015
Ik was een paar dagen in Boekarest om een reportage te maken voor het blad Hondenmanieren over het 'Honden voor Mensen project' van organisatie VierVoeters.
Ik boekte het Hello hotel, een goedkoop maar uitstekend hotel, bij het Gara de Nord. Maar los daarvan had nog wat tijd over. Dus ik wilde de nieuwe shoppingmall bezoeken. Viel vetzwaar tegen. Pas later bleek ik naar de Grand Mall gestuurd te zijn ipv de Mega Mall. De volgende dag ben ik toch nog bij de Mega Mall uitgekomen, en die was wel de moeite waard.
Een vrouw in de hotellift vroeg me plotsklaps om een aspirientje. Ik kwam haar later weer in de bar tegen. Ze had last van haar maag en we kwamen tot de gezamenlijke conclusie dat een aspirientje toch geen goed idee was. Daarna leuk gesprek gehad. Ze is 30 jaar geleden naar de USA geëmigreerd. Het aanpassen was moeilijk maar nu voelt ze zich er thuis.
Mijn journalistieke aspiraties zouden zich mooi combineren met de vertoning van Gerta's film. Deze korte film, over haar wolviltatelier, zou op 30 september vallen. Eén avond van tevoren had de organisatie echter bedacht dat 8 oktober beter zou uitkomen. Gerta had al accommodatie geboekt voor 5 personen, de nodige mensen uitgenodigd, en ik had op mijn beurt ook weer mensen uitgenodigd. Gerta zei berustend 'dit is Roemenië.' Maar ik heb toch eventjes boos gedaan. Ik heb me blijkbaar het berustende dat altijd alles anders loopt nog niet eigen gemaakt. Uiteindelijk kregen we een privé vertoning. En koffie en een boek om het leed te verzachten.
Er was in het Parc Tineretului een herfstmarkt ('de dagen van de Oogst). De zon brak door na een paar regenachtige dagen en de markt was een lust voor het oog!
Ik was een paar dagen in Boekarest om een reportage te maken voor het blad Hondenmanieren over het 'Honden voor Mensen project' van organisatie VierVoeters.
Ik boekte het Hello hotel, een goedkoop maar uitstekend hotel, bij het Gara de Nord. Maar los daarvan had nog wat tijd over. Dus ik wilde de nieuwe shoppingmall bezoeken. Viel vetzwaar tegen. Pas later bleek ik naar de Grand Mall gestuurd te zijn ipv de Mega Mall. De volgende dag ben ik toch nog bij de Mega Mall uitgekomen, en die was wel de moeite waard.
Een vrouw in de hotellift vroeg me plotsklaps om een aspirientje. Ik kwam haar later weer in de bar tegen. Ze had last van haar maag en we kwamen tot de gezamenlijke conclusie dat een aspirientje toch geen goed idee was. Daarna leuk gesprek gehad. Ze is 30 jaar geleden naar de USA geëmigreerd. Het aanpassen was moeilijk maar nu voelt ze zich er thuis.
Mijn journalistieke aspiraties zouden zich mooi combineren met de vertoning van Gerta's film. Deze korte film, over haar wolviltatelier, zou op 30 september vallen. Eén avond van tevoren had de organisatie echter bedacht dat 8 oktober beter zou uitkomen. Gerta had al accommodatie geboekt voor 5 personen, de nodige mensen uitgenodigd, en ik had op mijn beurt ook weer mensen uitgenodigd. Gerta zei berustend 'dit is Roemenië.' Maar ik heb toch eventjes boos gedaan. Ik heb me blijkbaar het berustende dat altijd alles anders loopt nog niet eigen gemaakt. Uiteindelijk kregen we een privé vertoning. En koffie en een boek om het leed te verzachten.
Er was in het Parc Tineretului een herfstmarkt ('de dagen van de Oogst). De zon brak door na een paar regenachtige dagen en de markt was een lust voor het oog!
Een aparte vermelding verdient het taxigilde. Ik heb aardig wat taxi's van hot naar her genomen. Conclusies:
- Ze hebben allemaal netjes de meter aangezet.
- Taxi's zijn goedkoop in Boekarest. Je kunt rustig een rit van 30 tot 45 minuten maken voor 23 lei (nog geen 6 euro). Waarom werkt concurrentie daar wel en in Amsterdam niet?
- De meeste chauffeurs houden van een praatje. Nou ja, eigenlijk zijn Roemenen in het algemeen een kletserig en nieuwsgierig volk. Ze wilden ook graag raden waar ik vandaan kwam, maar hadden het nooit goed (meestal zeiden ze Duitsland, dat snap ik dan nog, of Frankrijk, en dat is minder te snappen).
- De 'taximetrist' houdt er vaak een nóg ongeduldigere rijstijl op na dan de gemiddelde Boekarester, en denken dat het driftig slaan van kruisjes bij het passeren van een kerk helpt.
- Ik was een aantal keren behulpzaam met mijn eigen navigatie op mijn smartphone, ik moest naar een beetje ingewikkelde locatie, en Ik liet de wat oudere taxichauffeur zien waar ik naar toe moest. Hij pakte tot mijn hilariteit er een loep bij. Ik liet hem zien hoe hij kon inzoomen op de kaart. Low meets high technology.
(EDIT: een volgende keer dat ik in Boekarest was met een vriendin en haar dochter, zag de vriendin de meter voor haar ogen verspringen, het bleek dat chauffeurs een knopje naast hun stoel hebben om de meter te kunnen manipuleren. En we hebben een het ook een paar keer niet gezien maar vonden we de prijs belachelijk te hoog en weigerden we zoveel te betalen.)
Vanuit Boekarest nam ik de trein naar Sibiu, dat is een reis van ruim 5 uur, de 'Rapid' boemelt nogal, maar is ver te verkiezen boven zelf rijden met de auto. Vanuit Sibiu nam ik een taxi naar mijn dorp, en dat was weer onverwacht 3x zo duur als in Boekarest.
Nog wat foto's van het 'Honden voor mensen' project. Het artikel is te lezen via Gepubliceerde artikelen.
- Ze hebben allemaal netjes de meter aangezet.
- Taxi's zijn goedkoop in Boekarest. Je kunt rustig een rit van 30 tot 45 minuten maken voor 23 lei (nog geen 6 euro). Waarom werkt concurrentie daar wel en in Amsterdam niet?
- De meeste chauffeurs houden van een praatje. Nou ja, eigenlijk zijn Roemenen in het algemeen een kletserig en nieuwsgierig volk. Ze wilden ook graag raden waar ik vandaan kwam, maar hadden het nooit goed (meestal zeiden ze Duitsland, dat snap ik dan nog, of Frankrijk, en dat is minder te snappen).
- De 'taximetrist' houdt er vaak een nóg ongeduldigere rijstijl op na dan de gemiddelde Boekarester, en denken dat het driftig slaan van kruisjes bij het passeren van een kerk helpt.
- Ik was een aantal keren behulpzaam met mijn eigen navigatie op mijn smartphone, ik moest naar een beetje ingewikkelde locatie, en Ik liet de wat oudere taxichauffeur zien waar ik naar toe moest. Hij pakte tot mijn hilariteit er een loep bij. Ik liet hem zien hoe hij kon inzoomen op de kaart. Low meets high technology.
(EDIT: een volgende keer dat ik in Boekarest was met een vriendin en haar dochter, zag de vriendin de meter voor haar ogen verspringen, het bleek dat chauffeurs een knopje naast hun stoel hebben om de meter te kunnen manipuleren. En we hebben een het ook een paar keer niet gezien maar vonden we de prijs belachelijk te hoog en weigerden we zoveel te betalen.)
Vanuit Boekarest nam ik de trein naar Sibiu, dat is een reis van ruim 5 uur, de 'Rapid' boemelt nogal, maar is ver te verkiezen boven zelf rijden met de auto. Vanuit Sibiu nam ik een taxi naar mijn dorp, en dat was weer onverwacht 3x zo duur als in Boekarest.
Nog wat foto's van het 'Honden voor mensen' project. Het artikel is te lezen via Gepubliceerde artikelen.
Veemarkt 04-10-2015
Veemarkt in mijn plaatsje. Een bonte parade van dieren, markante koppen en veel hoedjes (soort Prinsjesdag van de herders).
En de nieuwste herdermode voor het komende winterseizoen wordt geshowd. Nee gekheid, zo'n warme jas van schapenvachten blijft toch altíjd in de mode?
Veemarkt in mijn plaatsje. Een bonte parade van dieren, markante koppen en veel hoedjes (soort Prinsjesdag van de herders).
En de nieuwste herdermode voor het komende winterseizoen wordt geshowd. Nee gekheid, zo'n warme jas van schapenvachten blijft toch altíjd in de mode?
Natuurlijk mag ik foto's maken! Roemenië is echt een fotografiewalhalla.
Je begrijpt als je de couleur local ziet, dat ik enorm opval, lang, blond en anders gekleed. Ik kan dan maar beter de malle fotograferende toerist uithangen, want 'stealth' rondlopen gaat 'm toch niet worden.
Of ik ze dan de foto's toestuur. Ik trek mijn notitieboekje. Heeft u een emailadres? Ja, zegt ze, en begint te schrijven. Gewoon haar huisadres. Ik zal afdrukjes maken. de ram werd voor de foto's ook nog even bij de horens gevat, nou ja, dat had van mij niet gehoeven.
Je begrijpt als je de couleur local ziet, dat ik enorm opval, lang, blond en anders gekleed. Ik kan dan maar beter de malle fotograferende toerist uithangen, want 'stealth' rondlopen gaat 'm toch niet worden.
Of ik ze dan de foto's toestuur. Ik trek mijn notitieboekje. Heeft u een emailadres? Ja, zegt ze, en begint te schrijven. Gewoon haar huisadres. Ik zal afdrukjes maken. de ram werd voor de foto's ook nog even bij de horens gevat, nou ja, dat had van mij niet gehoeven.
Nog iemand interesse in een Kaukasische herderpup? Die worden héél groot! Telefoonnummer staat erbij. De oren zijn alvast voor je afgesneden, lelijker en schever had het niet gekund. Ik kon het niet laten om er een opmerking over te maken. Dat is de traditie, zei de verkoper schouderophalend.
Wat moet een pup kosten? 550 lei, zei hij, me taxerend. Ik stond nog binnen gehoorafstand toen een ander ook kwam informeren. Ik hoorde hem weer aarzelen, hij kon nu niet zomaar zakken met de prijs, dus zei hij weer 550 lei (130 euro).
Wat moet een pup kosten? 550 lei, zei hij, me taxerend. Ik stond nog binnen gehoorafstand toen een ander ook kwam informeren. Ik hoorde hem weer aarzelen, hij kon nu niet zomaar zakken met de prijs, dus zei hij weer 550 lei (130 euro).
Schapenhoeders 01-11-2015
Een schaapskudde met een ezel erbij, ik stopte meteen de auto. De relatief jonge herders bekeken me geamuseerd. "Ik wil ook een ezel, waar kan ik er eentje vinden" riep ik ze toe, bij wijze van contact maken. "Daar achter je lopen er drie', zei de ene. Ik keek achterom en zag een kudde zonder ezels. Wel met drie herders. Dat was de grap.
Een schaapskudde met een ezel erbij, ik stopte meteen de auto. De relatief jonge herders bekeken me geamuseerd. "Ik wil ook een ezel, waar kan ik er eentje vinden" riep ik ze toe, bij wijze van contact maken. "Daar achter je lopen er drie', zei de ene. Ik keek achterom en zag een kudde zonder ezels. Wel met drie herders. Dat was de grap.
Bij deze twee kudden liepen vooral drijvertjes ('omdraaiers' heten ze hier)en bijna geen beschermingshonden. Dat was laatst wel even anders. En het liep goed af, maar het was best wel spannend.
De laatste dagen was ik een mooie route aan het verkennen. Ik nam deze keer alleen de 3 grote honden mee en liet het kleine grut thuis.
Na een bocht kwam ik opeens dicht bij een schaapskudde, als ik ze eerder had gezien had ik meer afstand gehouden. Er kwam 6 honden van het Mioritic type blaffend op ons afgehold. We waren duidelijk outnumbered. Ik hield mijn honden aan de lijn (er zijn ook situaties waar ik mijn honden júist los gooi, maar dat leek me nu hoogst onverstandig). De herder gebaarde me nog om door totaal ondoordringbare doornenbossen een omweg te nemen, maar het was al te laat. We waren geheel omsingeld door honden die ook maar gewoon het werk deden waar ze voor waren aangenomen. Ik bleef rustig met de honden naast me, en een stevige wandelstok in de hand staan. Het leek de herder tamelijk koud te laten wat er gebeurde, hij deed wel een paar pogingen om de honden tot zich te roepen, maar hij had duidelijk geen overwicht op zijn honden. 'Donderstralen' mopperde hij nog. De schapen liepen langzaam door. Na een tijd voegden zich er 4 bij de herder en bleven er 2 nog strategisch liggen. Ik denk dat ik zo ongeveer een half uur roerloos heb gestaan. Toen de afstand tot de kudde groot genoeg was ben ik van de kudde af gaan bewegen onder toeziend oog. Helaas liep de kudde richting mijn dorp en had ik geen idee hoe ik daar ook weer moest geraken zonder een nieuwe confrontatie met de honden. Ik kon geen omweg vinden en ben uiteindelijk toch weer langs de kudde gelopen, die nu op een wat hoger gelegen stukje stond. De honden lieten zich gelukkig niet meer zien.
En nog een derde schapenverhaaltje.
Ik begreep het toch niet helemaal, het tafereeltje dat ik pas nog aanschouwde. Herder, hond en schapen. Ja zo'n mooie eenheid, zo'n idyllisch plaatje.
Maar de herder gooide met stenen naar de hond, 'wegwezen', schreeuwde ie, en 'iew iew iew' deed de hond. Hij liep verder zonder hond.
De hond, die naar mijn idee net nog zo trots was op zijn hondenbaantje, bleef vertwijfeld staan. En ik keek vertwijfeld toe, van wie was die hond dan? Zou een vreemde hond zo maar met een andere kudde mee gaan wandelen? Of was het wel een hond van hem, want zo had het er echt uit gezien, en maakte hij vandaag geen gebruik van zijn diensten, en zei hij dat met stenen gooien?
De laatste dagen was ik een mooie route aan het verkennen. Ik nam deze keer alleen de 3 grote honden mee en liet het kleine grut thuis.
Na een bocht kwam ik opeens dicht bij een schaapskudde, als ik ze eerder had gezien had ik meer afstand gehouden. Er kwam 6 honden van het Mioritic type blaffend op ons afgehold. We waren duidelijk outnumbered. Ik hield mijn honden aan de lijn (er zijn ook situaties waar ik mijn honden júist los gooi, maar dat leek me nu hoogst onverstandig). De herder gebaarde me nog om door totaal ondoordringbare doornenbossen een omweg te nemen, maar het was al te laat. We waren geheel omsingeld door honden die ook maar gewoon het werk deden waar ze voor waren aangenomen. Ik bleef rustig met de honden naast me, en een stevige wandelstok in de hand staan. Het leek de herder tamelijk koud te laten wat er gebeurde, hij deed wel een paar pogingen om de honden tot zich te roepen, maar hij had duidelijk geen overwicht op zijn honden. 'Donderstralen' mopperde hij nog. De schapen liepen langzaam door. Na een tijd voegden zich er 4 bij de herder en bleven er 2 nog strategisch liggen. Ik denk dat ik zo ongeveer een half uur roerloos heb gestaan. Toen de afstand tot de kudde groot genoeg was ben ik van de kudde af gaan bewegen onder toeziend oog. Helaas liep de kudde richting mijn dorp en had ik geen idee hoe ik daar ook weer moest geraken zonder een nieuwe confrontatie met de honden. Ik kon geen omweg vinden en ben uiteindelijk toch weer langs de kudde gelopen, die nu op een wat hoger gelegen stukje stond. De honden lieten zich gelukkig niet meer zien.
En nog een derde schapenverhaaltje.
Ik begreep het toch niet helemaal, het tafereeltje dat ik pas nog aanschouwde. Herder, hond en schapen. Ja zo'n mooie eenheid, zo'n idyllisch plaatje.
Maar de herder gooide met stenen naar de hond, 'wegwezen', schreeuwde ie, en 'iew iew iew' deed de hond. Hij liep verder zonder hond.
De hond, die naar mijn idee net nog zo trots was op zijn hondenbaantje, bleef vertwijfeld staan. En ik keek vertwijfeld toe, van wie was die hond dan? Zou een vreemde hond zo maar met een andere kudde mee gaan wandelen? Of was het wel een hond van hem, want zo had het er echt uit gezien, en maakte hij vandaag geen gebruik van zijn diensten, en zei hij dat met stenen gooien?