Martișor 01-03-2015
Vandaag, 1 maart, is het Martișor, en krijgen meisjes en vrouwen een gelukssymbooltje, dat aan een rood-wit koortje hangt en kan worden opgespeld. Het luidt de lente in, en overal zie je kraampjes met deze frutseltjes. Ik kreeg er ook eentje van de bank, dat leek me commerciële bemoeienis met zo'n traditie, maar gelukkig was het in samenwerking met een stichting uit Galati die iets doet voor kinderen (dakloos, of hiv-positief of gehandicapt) en toen vond ik het toch weer leuk.
Vandaag, 1 maart, is het Martișor, en krijgen meisjes en vrouwen een gelukssymbooltje, dat aan een rood-wit koortje hangt en kan worden opgespeld. Het luidt de lente in, en overal zie je kraampjes met deze frutseltjes. Ik kreeg er ook eentje van de bank, dat leek me commerciële bemoeienis met zo'n traditie, maar gelukkig was het in samenwerking met een stichting uit Galati die iets doet voor kinderen (dakloos, of hiv-positief of gehandicapt) en toen vond ik het toch weer leuk.
Soni ging een stukje fietsen en ik hoopte maar dat ie niet weer met een puppy thuiskwam. Ik merkte dat ik automatisch al gewend ben om al autorijdend naar de randen van de weg te kijken op levend of dood spul. Gisteren was de score twee aangereden vossen en een dode siamese kat.
Sjoni kwam niet met een puppy terug. Wel met een vreselijk triest verhaal dat hij een dode hond in een zak had gevonden, die blijkbaar bewust in het bos was weggegooid.
Zelf maakte ik een wandeling door het dorp, en ik ging even wat afdrukjes van foto's die ik vorige keer had gemaakt her en der afgeven.
Ik klopte ook even bij de buurvrouw aan, waar de stammen van de notenbomen lichtblauw zijn geverfd (tegen instecten), en waar ik al het meh-meh vandaan had horen klinken. Dus even lammetjes fotograferen.
Sjoni kwam niet met een puppy terug. Wel met een vreselijk triest verhaal dat hij een dode hond in een zak had gevonden, die blijkbaar bewust in het bos was weggegooid.
Zelf maakte ik een wandeling door het dorp, en ik ging even wat afdrukjes van foto's die ik vorige keer had gemaakt her en der afgeven.
Ik klopte ook even bij de buurvrouw aan, waar de stammen van de notenbomen lichtblauw zijn geverfd (tegen instecten), en waar ik al het meh-meh vandaan had horen klinken. Dus even lammetjes fotograferen.
Daarna nog een karakteristieke kop gefotografeerd, en toen kwam er paard en wagen aanrijden met een lammetje er in. Vannacht geboren en verstoten door zijn moeder. Of ik het wilde hebben, en groot brengen met een flesjes melk. Ik smolt ter plekke, maar om nou elke zondag dieren mee naar huis te nemen.....
Er kwam een dronkenlap aan die voordeed hoe ie het lammetje bier kon geven, nou ja niet in het echt, die wilde het graag mee nemen, maar gelukkig was de herder wel zo slim om daar niet aan te beginnen. Hij nam het zelf wel mee.
Er kwam een dronkenlap aan die voordeed hoe ie het lammetje bier kon geven, nou ja niet in het echt, die wilde het graag mee nemen, maar gelukkig was de herder wel zo slim om daar niet aan te beginnen. Hij nam het zelf wel mee.
Baby Maia 03-04-2015
We gingen een weekendje weg naar Șoni's zus. Ze had begin januari haar eerste kindje gekregen en Șoni had nog nooit zijn nichtje gezien. Het was een paar uur rijden en ik wilde niet op één dag heen en terug.
We namen de toeristische route om ook onderweg wat te zien te hebben en verbleven een nachtje in een pension. Helaas was het grauw weer, en het wijngebied Jidvei toonde zich nog niet van de mooiste kant. We deden onderweg nog flink wat inkopen, de familie leeft onder tamelijk armoedige omstandigheden. Grote voordeelpakken luiers, want daar was blijkbaar het meeste behoefte aan. Ook wat gezonde etenswaren, maar de zak chips had toch de eerste voorkeur toen ze de boodschappen zagen.
We gingen een weekendje weg naar Șoni's zus. Ze had begin januari haar eerste kindje gekregen en Șoni had nog nooit zijn nichtje gezien. Het was een paar uur rijden en ik wilde niet op één dag heen en terug.
We namen de toeristische route om ook onderweg wat te zien te hebben en verbleven een nachtje in een pension. Helaas was het grauw weer, en het wijngebied Jidvei toonde zich nog niet van de mooiste kant. We deden onderweg nog flink wat inkopen, de familie leeft onder tamelijk armoedige omstandigheden. Grote voordeelpakken luiers, want daar was blijkbaar het meeste behoefte aan. Ook wat gezonde etenswaren, maar de zak chips had toch de eerste voorkeur toen ze de boodschappen zagen.
Ik zal een mooi fotoboekje maken met de genomen foto's van baby Maia. Nog even varkentjes kijken op het erf. Twee zaten apart, die hadden blijkbaar een varkensziekte opgelopen.
Voor Șoni was het de eerste keer van zijn leven dat hij in een hotel/pension verbleef, en vroeg honderduit. Over de lakens, de handdoeken, de airco, het afsluiten van de deur. En zo zijn er recent meer zaken die zijn eerste keer zijn, over een snelweg rijden, een bankrekening aanvragen en een bankpasje gebruiken, een tablet gebruiken met een Facebook account, en dan zijn er nog zat zaken die hij nooit heeft gedaan, zoals vliegen of zwemmen. Allemaal dingen die voor mij zo logisch zijn. Maar ik ben in Roemenië toch degene met de minste ervaring, ik heb het afgelopen jaar vooral geleerd dat ik heel veel niet wist. Ik wist niks van moestuinen, het houden van vee, het maken van haardvuur, allemaal dingen die de dorpskinderen spelenderwijs leren van hun ouders. Ik kan vooral iets kopen, iets weggooien, en een beetje snel typen, in de ogen van Șoni dan.
En we gingen weer onderweg en namen een andere route terug, met een korte stop in Aiud.
En we gingen weer onderweg en namen een andere route terug, met een korte stop in Aiud.
Paasweekend 05-04-2015
Vrolijk Pasen voor hen die het dit weekend vieren. Paste Fericit is het pas volgende week voor de Orthodoxen. Toch hing er al veel paassfeer in de stad, al moet het toeristenseizoen nog duidelijk op gang komen.
Er was een klein paasmarktje met wat lekkernijen en een paar kinderattracties. Daarna gingen we naar de zondagsmarkt, waar kuikentjes en grote konijnen ook nog een duit in het paaszakje deden.
De rottweilerpup was te koop. En er werd ook op aangedrongen dat we de stookketel kochten, maar wat moeten we er mee, we maken geen pruimenbrandewijn, ik vind het niet eens te drinken.
Tenslotte nog een eenzame ezel in het landschap.
Vrolijk Pasen voor hen die het dit weekend vieren. Paste Fericit is het pas volgende week voor de Orthodoxen. Toch hing er al veel paassfeer in de stad, al moet het toeristenseizoen nog duidelijk op gang komen.
Er was een klein paasmarktje met wat lekkernijen en een paar kinderattracties. Daarna gingen we naar de zondagsmarkt, waar kuikentjes en grote konijnen ook nog een duit in het paaszakje deden.
De rottweilerpup was te koop. En er werd ook op aangedrongen dat we de stookketel kochten, maar wat moeten we er mee, we maken geen pruimenbrandewijn, ik vind het niet eens te drinken.
Tenslotte nog een eenzame ezel in het landschap.
Broer - Dag 1 08-04-2015
Broer is gisterenavond gearriveerd in Roemenië, hij is hier voor de eerste keer. Hij kwam vanaf de luchthaven per bus een stuk mijn kant uit, en verbaasde zich aangenaam over de gratis wifi in de bus.
Zijn oorspronkelijke plan was komen skiën in februari, maar moest het verzetten naar april. En zie nu, rond Pasen, ligt er nog (zelfs verse!) sneeuw in de bergen. Alleen draaiden de liften niet in Paltinis en ging hij toch maar niet skiën. We hebben een mooi bergtochtje gemaakt, en na Paltinis kwamen we door Rasinari, Cisnadioara en Cisnadie.
Broer proefde voor het eerst mici, de bekende gekruide gehaktrolletjes. Later aten we een apfelstrudel in restaurant Apfelhaus aan de Appelstraat, alleen waren de appelbomen nog niet in bloesem, dat was het enige dat nog ontbrak.
Verder zag hij met eigen ogen dat Roemenen graag op de foto gaan, de schaapherder zette nog vrolijk zijn hoedje op, en een ander mannetje met hoedje poseerde ook graag, en bedankte me uitgebreid.
Broer is gisterenavond gearriveerd in Roemenië, hij is hier voor de eerste keer. Hij kwam vanaf de luchthaven per bus een stuk mijn kant uit, en verbaasde zich aangenaam over de gratis wifi in de bus.
Zijn oorspronkelijke plan was komen skiën in februari, maar moest het verzetten naar april. En zie nu, rond Pasen, ligt er nog (zelfs verse!) sneeuw in de bergen. Alleen draaiden de liften niet in Paltinis en ging hij toch maar niet skiën. We hebben een mooi bergtochtje gemaakt, en na Paltinis kwamen we door Rasinari, Cisnadioara en Cisnadie.
Broer proefde voor het eerst mici, de bekende gekruide gehaktrolletjes. Later aten we een apfelstrudel in restaurant Apfelhaus aan de Appelstraat, alleen waren de appelbomen nog niet in bloesem, dat was het enige dat nog ontbrak.
Verder zag hij met eigen ogen dat Roemenen graag op de foto gaan, de schaapherder zette nog vrolijk zijn hoedje op, en een ander mannetje met hoedje poseerde ook graag, en bedankte me uitgebreid.
Broer - Dag 2 - 09-04-2015
Vandaag met Broer Sibiu in. Eerst nog wat autoperikelen, daarover later meer, maar daarna kon het Grote Genieten beginnen. Lekker rondslenteren, terrasje pakken (het zonnetje is nu echt doorgebroken), en alweer teveel snoepen!
En ik maar zeggen 'wat zijn de mensen vriendelijk en behulpzaam, he'. Hij kon het alleen maar beamen en er aan toevoegen dat er een relaxte sfeer hangt.
Vandaag met Broer Sibiu in. Eerst nog wat autoperikelen, daarover later meer, maar daarna kon het Grote Genieten beginnen. Lekker rondslenteren, terrasje pakken (het zonnetje is nu echt doorgebroken), en alweer teveel snoepen!
En ik maar zeggen 'wat zijn de mensen vriendelijk en behulpzaam, he'. Hij kon het alleen maar beamen en er aan toevoegen dat er een relaxte sfeer hangt.
Broer - Dag 3 10-4-2015
Vandaag zijn we naar Hundedoara en Deva gegaan.
Mijn broer was wel benieuwd naar het Draculakasteel maar ik zei het kasteel in Hunedoara is eigenlijk mooier en samen met Șoni gingen we daarheen.
Daarna reden we door naar de burcht van Deva. Het was overal lekker rustig omdat mensen zich voorbereiden op het Paasweekend en wel wat anders te doen hebben dan een toeristische attractie te bezoeken. Ik was 5 jaar geleden ook al eens in Hunedoara en Deva geweest, en er is al veel werkverzet om zowel kasteel als burcht op te knappen, maar de burcht behoeft nog wat meer tijd. Toch is het kabelbaantje leuk om te nemen en het uitzicht grandioos.
Onderweg aten we Papanasi, ieder 2 grote bollen (soort zoete kaas oliebol met room en vruchtensaus) en we kregen het niet of nauwelijks op, een deel ging nog mee in een doggybag, en niemand taalde meer naar avondeten, zo vol zaten we.
Oh ja, in de heuvels heeft iemand 'Halewood' geschreven met grote "Hollywood' letters, ik rij er regelmatig langs, en vind het zo grappig, en deze keer hoefde ik zelf niet te rijden en was ik in de gelegenheid om even een foto door het autoraampje te schieten.
Vandaag zijn we naar Hundedoara en Deva gegaan.
Mijn broer was wel benieuwd naar het Draculakasteel maar ik zei het kasteel in Hunedoara is eigenlijk mooier en samen met Șoni gingen we daarheen.
Daarna reden we door naar de burcht van Deva. Het was overal lekker rustig omdat mensen zich voorbereiden op het Paasweekend en wel wat anders te doen hebben dan een toeristische attractie te bezoeken. Ik was 5 jaar geleden ook al eens in Hunedoara en Deva geweest, en er is al veel werkverzet om zowel kasteel als burcht op te knappen, maar de burcht behoeft nog wat meer tijd. Toch is het kabelbaantje leuk om te nemen en het uitzicht grandioos.
Onderweg aten we Papanasi, ieder 2 grote bollen (soort zoete kaas oliebol met room en vruchtensaus) en we kregen het niet of nauwelijks op, een deel ging nog mee in een doggybag, en niemand taalde meer naar avondeten, zo vol zaten we.
Oh ja, in de heuvels heeft iemand 'Halewood' geschreven met grote "Hollywood' letters, ik rij er regelmatig langs, en vind het zo grappig, en deze keer hoefde ik zelf niet te rijden en was ik in de gelegenheid om even een foto door het autoraampje te schieten.
Broer - Dag 4 11-04-5015
Een hele belevenis was het, ons verblijf in Balea Lac tijdens het Paasweekend. Met het kabelbaantje naar boven en met de koffers door de sneeuw sjouwen, want ja, de auto kon daar niet komen.
Het boekingskantoor had blijkbaar mijn reservering niet doorgegeven, maar er waren nog kamers vrij. Je moet in Roemenië nooit op een systeem vertrouwen.
We bekeken het ijshotel en het ijsrestaurant, maar waren blij dat we daar niet logeerden of aten, al zag het er mooi uit (ieder jaar hakken ze het opnieuw uit het ijs). Ik gleed nog uit bij een van de ijskamers en viel languit met mijn dure spiegelreflexcamera in de hand, maar gelukkig bleek de camera geen schade opgelopen te hebben, en de blauwe plekken op de knieën maakten me niet zoveel uit.
Er scheen een heerlijk zonnetje en we genoten van een zonnebad op het terras. Broer verlangde wel naar een skitochtje, maar hier waren alleen ongeprepareerde hellingen onder de noemer 'extrem'.
Het avondeten bracht ons diverse gerechten met lamsvlees. Ik wilde wat vleesafval geven aan de hond, en zette buiten een schoteltje neer. Ik zag wat langs sluipen en ging kijken en het bleek een vos te zijn die zich de resten goed liet smaken. Op de terugweg met het kabelbaantje vertelde de jongen die de knopjes bediende over het wild dat er in de bergen zit. Zijn hoogtepunt waren twee lynxen die een karkas van een ree opaten. Helaas wordt er ook illegaal op het wild gejaagd. Kom terug in de zomer, raadde hij mijn broer aan. Ja, want de route die je dan kunt afleggen met de auto (die nu door de sneeuw is geblokkeerd) is volgens Top Gear 'The most beautiful road of the world'.
Een hele belevenis was het, ons verblijf in Balea Lac tijdens het Paasweekend. Met het kabelbaantje naar boven en met de koffers door de sneeuw sjouwen, want ja, de auto kon daar niet komen.
Het boekingskantoor had blijkbaar mijn reservering niet doorgegeven, maar er waren nog kamers vrij. Je moet in Roemenië nooit op een systeem vertrouwen.
We bekeken het ijshotel en het ijsrestaurant, maar waren blij dat we daar niet logeerden of aten, al zag het er mooi uit (ieder jaar hakken ze het opnieuw uit het ijs). Ik gleed nog uit bij een van de ijskamers en viel languit met mijn dure spiegelreflexcamera in de hand, maar gelukkig bleek de camera geen schade opgelopen te hebben, en de blauwe plekken op de knieën maakten me niet zoveel uit.
Er scheen een heerlijk zonnetje en we genoten van een zonnebad op het terras. Broer verlangde wel naar een skitochtje, maar hier waren alleen ongeprepareerde hellingen onder de noemer 'extrem'.
Het avondeten bracht ons diverse gerechten met lamsvlees. Ik wilde wat vleesafval geven aan de hond, en zette buiten een schoteltje neer. Ik zag wat langs sluipen en ging kijken en het bleek een vos te zijn die zich de resten goed liet smaken. Op de terugweg met het kabelbaantje vertelde de jongen die de knopjes bediende over het wild dat er in de bergen zit. Zijn hoogtepunt waren twee lynxen die een karkas van een ree opaten. Helaas wordt er ook illegaal op het wild gejaagd. Kom terug in de zomer, raadde hij mijn broer aan. Ja, want de route die je dan kunt afleggen met de auto (die nu door de sneeuw is geblokkeerd) is volgens Top Gear 'The most beautiful road of the world'.
Broer - Dag 5 12-04-2015
We hebben heerlijk gegeten bij Anisoara. Sarmale (gehakt-rijstrolletjes in koolbladeren), wijn van eigen druiven, țuica (pruimenbrandewijn) eigengemaakte gebakjes, alles eco, riepen we steeds, want alles van het platteland en zelf klaargemaakt.
Er waren prachtig geverfde eieren, ook eco, met rode uien blaadjes geverfd, en patroon van echte plantenblaadjes. Uuuuuuren werk.
En dan tik-tik de eieren tegen elkaar aan, als een soort spelletje wie het sterkste ei heeft.
Daarna kregen we nog van alles en nog wat mee, gebakjes, wijn, eieren, ingemaakte groenten, tomatensaus, je gaat nooit met lege handen weg. En Anisoara bleef maar roepen 'wat kan ik jullie nog meer meegeven'. Ze hoopt dat Broer volgende keer met vrouw en kind komt. En zo maakte hij kennis met de spreekwoordelijke Roemeense gastvrijheid.
We hebben heerlijk gegeten bij Anisoara. Sarmale (gehakt-rijstrolletjes in koolbladeren), wijn van eigen druiven, țuica (pruimenbrandewijn) eigengemaakte gebakjes, alles eco, riepen we steeds, want alles van het platteland en zelf klaargemaakt.
Er waren prachtig geverfde eieren, ook eco, met rode uien blaadjes geverfd, en patroon van echte plantenblaadjes. Uuuuuuren werk.
En dan tik-tik de eieren tegen elkaar aan, als een soort spelletje wie het sterkste ei heeft.
Daarna kregen we nog van alles en nog wat mee, gebakjes, wijn, eieren, ingemaakte groenten, tomatensaus, je gaat nooit met lege handen weg. En Anisoara bleef maar roepen 'wat kan ik jullie nog meer meegeven'. Ze hoopt dat Broer volgende keer met vrouw en kind komt. En zo maakte hij kennis met de spreekwoordelijke Roemeense gastvrijheid.
Broer - Dag 6 13-04-2015
Een paar foto's van Sebeș in Paasmaandagrust, alvorens Broer alvast naar Cluj afreisde.
Hij had van te voren geen vaststaand idee van Roemenië, maar hij vertrok wel met een positievere indruk dan verwacht. Wij Roemeniëliefhebbers zijn niet anders gewend!
Een paar foto's van Sebeș in Paasmaandagrust, alvorens Broer alvast naar Cluj afreisde.
Hij had van te voren geen vaststaand idee van Roemenië, maar hij vertrok wel met een positievere indruk dan verwacht. Wij Roemeniëliefhebbers zijn niet anders gewend!
De auto klucht 20-04-2015
Ik schrijf liever over honden of mooie tripjes, maar goed, over het importeren van mijn auto valt ook genoeg kluchtigs te schrijven.
Laat ik voorop stellen dat ik nooit van plan was om een auto van 450 euro tegen 5400 lei/1230 euro aan kosten te importeren. De auto was slechts gekocht om de automatenversnellingsbak te gebruiken. Hoe dan ook, ik ging de procedure in om de auto te importeren. Iedereen die denkt dat Nederland een bureaucratisch land is lach ik vierkant uit, die heeft nooit in het buitenland gewoond.
Het eerste wat ik nodig had was een CNP nummer, zeg maar een burgerservicenummer. Ik ben vele malen door vreselijk vriendelijke en hulpvaardige mensen net even naar het verkeerde kastje of de verkeerde muur gestuurd. Zo kwam ik uit bij het Bureau voor Roemenen in het buitenland, maar ik moest natuurlijk naar het Bureau voor Buitenlanders in Roemenië verwezen worden! Dus daar zat ik uiteindelijk op het juiste Bureau, terwijl een politieman naast me plofte en vroeg hoe ik het hier vond (getrouwd, kinderen, werk, ook dat soort vragen zijn hier normaal). Nou, besloot hij, als ik een keer in de buurt ben kom ik een glaasje pruimenbrandewijn halen. Ik heb ook al twee keer meegemaakt dat een politieagent gaat vertellen over een andere Nederlander op tamelijk indiscrete wijze.
Ik helemaal blij met mijn verworven CNP nummer, voelde me al een beetje meer Roemeense worden, en ging de auto eerst op 'rood kenteken' (tijdelijk kenteken) inschrijven. Er bleek een importdocument te ontbreken. Ja, ik was gewoon naar Roemenië gereden met de auto en had 'm nooit uitgevoerd. Diverse telefoontjes en tips verder had ik volgens de Nederlandse RDW voldoende aan de documenten die ik al had, en kon ik later in Nederland de gele nummerborden inleveren voor het gewenste document. Maar op het politiebureau hield men vol dat ik 'Del II' moest hebben. Er zijn al geen Deel 1 of 2 of 3 meer, het heet nu anders, laat staan fout gespeld, maar dat kwam niet helemaal door. Goed, besloot de beambte, ga maar naar de notaris en verklaar dat je het niet hebt. Voor slechts enkele euro's kreeg ik een verklaring dat ik 'Del II' niet had. En ik kon het naar eerlijkheid onderschrijven dat ik dat niet had. Al had ik moeten ondertekenen dat ik geen roze olifanten in mijn tuin had, dan had ik dat ook naar waarheid gedaan.
Een van de vele volgende stappen was met de auto naar de RAR gaan, de Roemeense RDW keuringsdienst.
Ik had geen idee waar ze op zouden keuren, maar ik ging er helemaal vanuit dat er een aantal punten technisch niet in orde zouden zijn en dat ik dat zou laten repareren en zou terugkomen. We kwamen zelfs ongewild met een lekke band aan die ter plekke erg leeg liep.
Een monteur riep me terzijde. Hij zei 'ik moet de auto echt afkeuren, maar ik zou u zó graag welkom willen heten in Roemenië.' Ik voelde me nogal cultureel onthand, hoe moest ik dit interpreteren? Verwachtte hij een 'gebaar' van mij of niet? De auto werd in een hoekje gezet en Broer ging voor het eerst van zijn leven een band verwisselen. Weer kwam de monteur naar me toe. 'Heeft u het goed begrepen mevrouw, ik moet de auto afkeuren, maar wil u zo graag welkom heten. Zonder ander motief.' Ik had nog steeds geen idee wat er van me verwacht werd, ik ben slechts opgegroeid in een land waar afkeuren of goedkeuren van de auto nogal zwart-ligt en totaal onafhankelijk is van iemand welkom heten in een land. 'Komt u morgen maar terug, dan krijgt u de papieren, maar laat daarna alstublieft de auto repareren, vooral de remmen' vervolgde de man. De volgende morgen kwam ik terug en kreeg ik (het duurde nog even anderhalf uur) toch zomaar de papieren voor mijn krakkemikkige vervoersmiddel. Voelde me echt welkom in Roemenië!
Weer volgden er een aantal administratieve stappen, waarbij ik me afvroeg waarom dat niet bij een of twee loketten kon. Nee, het was bij vele verschillende loketten. Stempeltje hier, postzegeltje daar, en al hoewel iemand me de stappen van de procedure had uitgeschreven, bleken dat te ruime stappen te zijn geweest, steeds werd ik weer verrast door een 'u moet nog even...' Er was nog een hobbel, mijn CNP nummer werd niet in de computer herkend en dan kon mijn zeer royale vervuilingsbijdrage niet worden geregistreerd. Wij bellen met Boekarest en we bellen u terug, was hun beleid. Mijn beleid was om er op te wachten en niet naar huis te gaan, ik vreesde dat anders de zaken vertraagd zouden worden opgelost, en ik zat nogal in tijdnood om het in orde te krijgen voordat ik een paar weken naar Nederland zou moeten en bij terugkomst niet meer in de auto mocht rijden op het rode kenteken. Het kostte een paar uren, maar ook deze hobbel was genomen.
In de tussentijd werden er inderdaad een paar autoreparaties verricht. De eerste keer was er een uur werk aan de auto en betaalde ik 50 lei. De tweede keer was er een half uur werk aan de auto en betaalde ik 100 lei. De logica ontging me volkomen. Ik maak het zo vaak mee dat er nergens vaste prijzen zijn en ze maar wat vragen, een Buitenlandse net iets meer dan een Roemeen. De Roemeen die ik bij me had legde uit dat ze in de garage enorm waren gekweld door de bouten die ze nauwelijks konden los krijgen. Oh, dus ik betaal niet per tijdseenheid maar naar de hoeveelheid kwelling die het klusje oplevert, was mijn conclusie.
Maar dan toch, vandaag, na weer in vier rijen te hebben gestaan die elk lang duurden, heb ik dan toch eindelijk mijn zo gewenste nummerbord met eigen gekozen 3 letters. En wat zou dat anders kunnen zijn dan mijn grootste liefhebberij?
Ik schrijf liever over honden of mooie tripjes, maar goed, over het importeren van mijn auto valt ook genoeg kluchtigs te schrijven.
Laat ik voorop stellen dat ik nooit van plan was om een auto van 450 euro tegen 5400 lei/1230 euro aan kosten te importeren. De auto was slechts gekocht om de automatenversnellingsbak te gebruiken. Hoe dan ook, ik ging de procedure in om de auto te importeren. Iedereen die denkt dat Nederland een bureaucratisch land is lach ik vierkant uit, die heeft nooit in het buitenland gewoond.
Het eerste wat ik nodig had was een CNP nummer, zeg maar een burgerservicenummer. Ik ben vele malen door vreselijk vriendelijke en hulpvaardige mensen net even naar het verkeerde kastje of de verkeerde muur gestuurd. Zo kwam ik uit bij het Bureau voor Roemenen in het buitenland, maar ik moest natuurlijk naar het Bureau voor Buitenlanders in Roemenië verwezen worden! Dus daar zat ik uiteindelijk op het juiste Bureau, terwijl een politieman naast me plofte en vroeg hoe ik het hier vond (getrouwd, kinderen, werk, ook dat soort vragen zijn hier normaal). Nou, besloot hij, als ik een keer in de buurt ben kom ik een glaasje pruimenbrandewijn halen. Ik heb ook al twee keer meegemaakt dat een politieagent gaat vertellen over een andere Nederlander op tamelijk indiscrete wijze.
Ik helemaal blij met mijn verworven CNP nummer, voelde me al een beetje meer Roemeense worden, en ging de auto eerst op 'rood kenteken' (tijdelijk kenteken) inschrijven. Er bleek een importdocument te ontbreken. Ja, ik was gewoon naar Roemenië gereden met de auto en had 'm nooit uitgevoerd. Diverse telefoontjes en tips verder had ik volgens de Nederlandse RDW voldoende aan de documenten die ik al had, en kon ik later in Nederland de gele nummerborden inleveren voor het gewenste document. Maar op het politiebureau hield men vol dat ik 'Del II' moest hebben. Er zijn al geen Deel 1 of 2 of 3 meer, het heet nu anders, laat staan fout gespeld, maar dat kwam niet helemaal door. Goed, besloot de beambte, ga maar naar de notaris en verklaar dat je het niet hebt. Voor slechts enkele euro's kreeg ik een verklaring dat ik 'Del II' niet had. En ik kon het naar eerlijkheid onderschrijven dat ik dat niet had. Al had ik moeten ondertekenen dat ik geen roze olifanten in mijn tuin had, dan had ik dat ook naar waarheid gedaan.
Een van de vele volgende stappen was met de auto naar de RAR gaan, de Roemeense RDW keuringsdienst.
Ik had geen idee waar ze op zouden keuren, maar ik ging er helemaal vanuit dat er een aantal punten technisch niet in orde zouden zijn en dat ik dat zou laten repareren en zou terugkomen. We kwamen zelfs ongewild met een lekke band aan die ter plekke erg leeg liep.
Een monteur riep me terzijde. Hij zei 'ik moet de auto echt afkeuren, maar ik zou u zó graag welkom willen heten in Roemenië.' Ik voelde me nogal cultureel onthand, hoe moest ik dit interpreteren? Verwachtte hij een 'gebaar' van mij of niet? De auto werd in een hoekje gezet en Broer ging voor het eerst van zijn leven een band verwisselen. Weer kwam de monteur naar me toe. 'Heeft u het goed begrepen mevrouw, ik moet de auto afkeuren, maar wil u zo graag welkom heten. Zonder ander motief.' Ik had nog steeds geen idee wat er van me verwacht werd, ik ben slechts opgegroeid in een land waar afkeuren of goedkeuren van de auto nogal zwart-ligt en totaal onafhankelijk is van iemand welkom heten in een land. 'Komt u morgen maar terug, dan krijgt u de papieren, maar laat daarna alstublieft de auto repareren, vooral de remmen' vervolgde de man. De volgende morgen kwam ik terug en kreeg ik (het duurde nog even anderhalf uur) toch zomaar de papieren voor mijn krakkemikkige vervoersmiddel. Voelde me echt welkom in Roemenië!
Weer volgden er een aantal administratieve stappen, waarbij ik me afvroeg waarom dat niet bij een of twee loketten kon. Nee, het was bij vele verschillende loketten. Stempeltje hier, postzegeltje daar, en al hoewel iemand me de stappen van de procedure had uitgeschreven, bleken dat te ruime stappen te zijn geweest, steeds werd ik weer verrast door een 'u moet nog even...' Er was nog een hobbel, mijn CNP nummer werd niet in de computer herkend en dan kon mijn zeer royale vervuilingsbijdrage niet worden geregistreerd. Wij bellen met Boekarest en we bellen u terug, was hun beleid. Mijn beleid was om er op te wachten en niet naar huis te gaan, ik vreesde dat anders de zaken vertraagd zouden worden opgelost, en ik zat nogal in tijdnood om het in orde te krijgen voordat ik een paar weken naar Nederland zou moeten en bij terugkomst niet meer in de auto mocht rijden op het rode kenteken. Het kostte een paar uren, maar ook deze hobbel was genomen.
In de tussentijd werden er inderdaad een paar autoreparaties verricht. De eerste keer was er een uur werk aan de auto en betaalde ik 50 lei. De tweede keer was er een half uur werk aan de auto en betaalde ik 100 lei. De logica ontging me volkomen. Ik maak het zo vaak mee dat er nergens vaste prijzen zijn en ze maar wat vragen, een Buitenlandse net iets meer dan een Roemeen. De Roemeen die ik bij me had legde uit dat ze in de garage enorm waren gekweld door de bouten die ze nauwelijks konden los krijgen. Oh, dus ik betaal niet per tijdseenheid maar naar de hoeveelheid kwelling die het klusje oplevert, was mijn conclusie.
Maar dan toch, vandaag, na weer in vier rijen te hebben gestaan die elk lang duurden, heb ik dan toch eindelijk mijn zo gewenste nummerbord met eigen gekozen 3 letters. En wat zou dat anders kunnen zijn dan mijn grootste liefhebberij?
Buna 08-05-2015
Ik heb vanmorgen voor het eerst de verhuurster van mijn huis ontmoet (ze woont in Duitsland). Lieve vrouw, maar ze had nog wel één vraagje voor me. Want in het dorp ging het gerucht dat ik een hondenfokkerij ben begonnen en geld verdien aan het naar het Nederland sturen van honden.
De waarheid kan niet verder weg zijn. In feite zat er weer een 'waarheid' gedumpt in het veld. Wie gaat er in hemelsnaam honden fokken als ze overal te vinden zijn, zou je toch denken.
Gisterenochtend zagen we (ik heb 4 gasten over uit Nederland) een pup in het veld. Angstig en gedesorienteerd. Ik liet wat koekjes achter, en in 4 keer wisten we zijn vertrouwen te winnen met hondenbrokjes. De vierde keer werd er niet meer geblaft of gegromd maar kwam er een kwispel en liet hij zich oppakken. Een Fishermansfriendmoment.
Het moeder en dochterdeel van mijn gasten bedachten zich geen moment en riepen 'we nemen 'm. In de tuin gingen alle remmen los en was het ding zo blij en deelde zoveel kusjes aan ons uit. Moeder en dochter bogen zich nu over een leuke Roemeense hondennaam, en het werd 'Buna'. Ik ga nog even verder met mijn hondenfokkerij.....eh ik bedoel mijn dure hobby.
Ik heb vanmorgen voor het eerst de verhuurster van mijn huis ontmoet (ze woont in Duitsland). Lieve vrouw, maar ze had nog wel één vraagje voor me. Want in het dorp ging het gerucht dat ik een hondenfokkerij ben begonnen en geld verdien aan het naar het Nederland sturen van honden.
De waarheid kan niet verder weg zijn. In feite zat er weer een 'waarheid' gedumpt in het veld. Wie gaat er in hemelsnaam honden fokken als ze overal te vinden zijn, zou je toch denken.
Gisterenochtend zagen we (ik heb 4 gasten over uit Nederland) een pup in het veld. Angstig en gedesorienteerd. Ik liet wat koekjes achter, en in 4 keer wisten we zijn vertrouwen te winnen met hondenbrokjes. De vierde keer werd er niet meer geblaft of gegromd maar kwam er een kwispel en liet hij zich oppakken. Een Fishermansfriendmoment.
Het moeder en dochterdeel van mijn gasten bedachten zich geen moment en riepen 'we nemen 'm. In de tuin gingen alle remmen los en was het ding zo blij en deelde zoveel kusjes aan ons uit. Moeder en dochter bogen zich nu over een leuke Roemeense hondennaam, en het werd 'Buna'. Ik ga nog even verder met mijn hondenfokkerij.....eh ik bedoel mijn dure hobby.
Alba Iulia en Sibiu 12-05-2015
Weer gasten uitgezwaaid die met een ander, positiever, beeld Roemenië verlaten.
We hebben de 18e verjaardag van de dochter van een vriendin hier gevierd. Een slinger (gekocht bij de HEMA) wenste haar Hapyp Birthday. Sjoni, die officieel geen woord Engels spreekt, merkte het het eerste op. "Moet het geen Happy zijn" vroeg de slimmerd.
We aten taart met 'La Multi Ani' er op geschreven, en er werd een Roemeens verjaardagsliedje voor haar gezongen, en vertrokken daarna naar Alba Iulia.
Vervolgens gingen we naar een spa-wellness, die ene waar ik al succesvol had proefgedraaid. Het gebrek aan service was helaas deze keer nogal stuitend, er leek een groot gebrek aan bedienend personeel te zijn en van de kaart was bijna niets te krijgen. Een deceptie. Gelukkig hebben we wel enorm genoten van Alba Iulia. We zagen het wisselen van de wacht, en ik zag dat er veel was opgeknapt.
Weer gasten uitgezwaaid die met een ander, positiever, beeld Roemenië verlaten.
We hebben de 18e verjaardag van de dochter van een vriendin hier gevierd. Een slinger (gekocht bij de HEMA) wenste haar Hapyp Birthday. Sjoni, die officieel geen woord Engels spreekt, merkte het het eerste op. "Moet het geen Happy zijn" vroeg de slimmerd.
We aten taart met 'La Multi Ani' er op geschreven, en er werd een Roemeens verjaardagsliedje voor haar gezongen, en vertrokken daarna naar Alba Iulia.
Vervolgens gingen we naar een spa-wellness, die ene waar ik al succesvol had proefgedraaid. Het gebrek aan service was helaas deze keer nogal stuitend, er leek een groot gebrek aan bedienend personeel te zijn en van de kaart was bijna niets te krijgen. Een deceptie. Gelukkig hebben we wel enorm genoten van Alba Iulia. We zagen het wisselen van de wacht, en ik zag dat er veel was opgeknapt.
De volgende dag gingen we naar Sibiu, maar maakten eerst een omweg via het dorp Cristian, dat een een mooi kerkje heeft, en erg in de smaak viel bij mijn gasten.
Daarna liepen we Sibiu in, heerlijke stad, al gooide de regenbui aan het einde wat roet in het eten.
Daarna liepen we Sibiu in, heerlijke stad, al gooide de regenbui aan het einde wat roet in het eten.
Op de top van de heuvel
'Hier willen we nooit meer weg' verzuchtte mijn bezoek. Een mooiere plek was nauwelijks vindbaar, op de top van een heuvel met uitzicht naar zowel de stad Sibiu als naar de bergen. Ik had eerder een telefoonnummer van een dierenarts gekregen, omdat ik mijn bezoek graag een rit met paard en wagen wilde aanbieden. Ik was met ze wezen kennis maken en was al meteen verliefd op de plek. Ze konden er ook een lunch incl. barbecue bij aanbieden. De dag ervoor werd ik opgebeld, er klonk enige paniek door in de stem, een paard had een ernstige blessure aan een been en andere paarden waren nog te jong om voor de kar (nee, een echte koets!) te lopen. Nou, dan kwamen we eten en wandelen, en de dieren bekijken, was ook mooi.
Ja, mooi was het, wat een rust, wat een uitzicht! En vooral: wat een heerlijk eten!
Alles kwam van het land af, we kopen niets in de winkel, zei ze. Er was pruimenbrandewijn, kersenlikeur, rode wijn, en de schalen met hapjes (kaas, vlees, worsten, rauwkost, eieren) kwamen op tafel. Daarna was er vlees, gegrilde groentes en aardappelsalade. 'Ik heb geen dessert' zei ze daarna, alleen maar verse kaas met kersenjam. Alleen maar! Het was goddelijk! En terwijl het bezoek een wandeling maakte om het terrein ging ik met de gastvrouw een schaal oliebollen ophalen bij haar schoonmoeder. Naar goede Roemeense gewoonte zaten we én vol én kregen we nog flessen en potjes van diverse lekkernijen mee.
Ze zijn overigens bezig met het bouwen van een pension, waar al het eten ecologisch van eigen land zal zijn, en ze zullen zich ook gaan richten op paardrijden. Ze hebben onder andere Tinkers, Friezen, een Gelderlander en Lipizzaners. Het boekje van een Friese merrie werd er bijgehaald, kon ik uitleggen hoe die naam (Oukje) uitgesproken moest worden?
Deze dag werd door mijn bezoek als allermooiste dag van hun (veel te korte) reis bestempeld. Tja, als ik zo nog niet het Roemeniëgevoel kon overbrengen, dan weet ik het ook niet meer.
'Hier willen we nooit meer weg' verzuchtte mijn bezoek. Een mooiere plek was nauwelijks vindbaar, op de top van een heuvel met uitzicht naar zowel de stad Sibiu als naar de bergen. Ik had eerder een telefoonnummer van een dierenarts gekregen, omdat ik mijn bezoek graag een rit met paard en wagen wilde aanbieden. Ik was met ze wezen kennis maken en was al meteen verliefd op de plek. Ze konden er ook een lunch incl. barbecue bij aanbieden. De dag ervoor werd ik opgebeld, er klonk enige paniek door in de stem, een paard had een ernstige blessure aan een been en andere paarden waren nog te jong om voor de kar (nee, een echte koets!) te lopen. Nou, dan kwamen we eten en wandelen, en de dieren bekijken, was ook mooi.
Ja, mooi was het, wat een rust, wat een uitzicht! En vooral: wat een heerlijk eten!
Alles kwam van het land af, we kopen niets in de winkel, zei ze. Er was pruimenbrandewijn, kersenlikeur, rode wijn, en de schalen met hapjes (kaas, vlees, worsten, rauwkost, eieren) kwamen op tafel. Daarna was er vlees, gegrilde groentes en aardappelsalade. 'Ik heb geen dessert' zei ze daarna, alleen maar verse kaas met kersenjam. Alleen maar! Het was goddelijk! En terwijl het bezoek een wandeling maakte om het terrein ging ik met de gastvrouw een schaal oliebollen ophalen bij haar schoonmoeder. Naar goede Roemeense gewoonte zaten we én vol én kregen we nog flessen en potjes van diverse lekkernijen mee.
Ze zijn overigens bezig met het bouwen van een pension, waar al het eten ecologisch van eigen land zal zijn, en ze zullen zich ook gaan richten op paardrijden. Ze hebben onder andere Tinkers, Friezen, een Gelderlander en Lipizzaners. Het boekje van een Friese merrie werd er bijgehaald, kon ik uitleggen hoe die naam (Oukje) uitgesproken moest worden?
Deze dag werd door mijn bezoek als allermooiste dag van hun (veel te korte) reis bestempeld. Tja, als ik zo nog niet het Roemeniëgevoel kon overbrengen, dan weet ik het ook niet meer.
Handwerkmarkt in Hosman 16-05-2015
Vandaag zo'n heerlijke dag gehad. De verbazend goede weg richting Agnita bracht me uiteindelijk over de verbazend slechte weg het mooie dorp Hosman in. Daar waren Gerta en Loredana neergestreken met hun viltproducten op de handwerkmarkt bij de Oude Molen. En vanaf morgen staan ze in Boekarest op de Romanian Design Week! Ik wens ze onwijs veel succes met hun schitterende producten!
De handwerkmarkt was in De Oude Molen (Moara Veche), al leek het niet op een molen zoals ik het me had voorgesteld. Deze molen bakt brood, ik had er een plaatje van gezien, vrouwen die de zwartgeblakerde korsten van het brood afsloegen met een stok. Ik dacht dat is ook geen reclame als je dat op een website zet, met je mislukte brood. Maar het hoort zo, haha, ik leer toch altijd weer bij.
Er was eten (mici, gekruide gehaktrolletjes, en een reuzenpan soep). En bij het eten stonden lieve mensen die zich om de natuur bekommeren (Red het bos en de mensen die er van afhankelijk zijn). En mensen van organisatie WWOOF bekommeren zich om de originele zaden die in Roemenië voorkomen. Ze verzamelen ze en ze geven ze ook weer weg. Dat lijkt me een altruistisch principe, en ik zeg dan ook: Monsanto eat your heart out!
Vandaag zo'n heerlijke dag gehad. De verbazend goede weg richting Agnita bracht me uiteindelijk over de verbazend slechte weg het mooie dorp Hosman in. Daar waren Gerta en Loredana neergestreken met hun viltproducten op de handwerkmarkt bij de Oude Molen. En vanaf morgen staan ze in Boekarest op de Romanian Design Week! Ik wens ze onwijs veel succes met hun schitterende producten!
De handwerkmarkt was in De Oude Molen (Moara Veche), al leek het niet op een molen zoals ik het me had voorgesteld. Deze molen bakt brood, ik had er een plaatje van gezien, vrouwen die de zwartgeblakerde korsten van het brood afsloegen met een stok. Ik dacht dat is ook geen reclame als je dat op een website zet, met je mislukte brood. Maar het hoort zo, haha, ik leer toch altijd weer bij.
Er was eten (mici, gekruide gehaktrolletjes, en een reuzenpan soep). En bij het eten stonden lieve mensen die zich om de natuur bekommeren (Red het bos en de mensen die er van afhankelijk zijn). En mensen van organisatie WWOOF bekommeren zich om de originele zaden die in Roemenië voorkomen. Ze verzamelen ze en ze geven ze ook weer weg. Dat lijkt me een altruistisch principe, en ik zeg dan ook: Monsanto eat your heart out!
Verder waren er de nodige ambachten, manden vlechten, bezems maken, honing, dakpannen bakken (met je eigen inscriptie) en er was folkloristische zang en dans.
Dit vond ik nou leuk. Deze vrouw had diverse boeken geschreven (bent u Luminita zelf, vroeg ik, ja dat was ze) en ik meende haar naam te herkennen uit het boek 'Sla een spijker in mijn hart' van Mariet Meester, over de Roma in Roemenië, dat ik al twee keer had gelezen. Ja dat was ze!
Ze heeft het Romanes (de taal van de Roma) in diverse (woorden)boeken beschreven (Roemeens, Duits, Engels). Ik heb begrepen dat het een gesproken taal was en die vooral tussen hen moest blijven en niet aan de buitenwereld bekend moest worden, maar daar denken sommigen dus anders over. Het is een taal zonder enig aangrijpingspunt met het Roemeens of andere Europese talen.
Ze heeft het Romanes (de taal van de Roma) in diverse (woorden)boeken beschreven (Roemeens, Duits, Engels). Ik heb begrepen dat het een gesproken taal was en die vooral tussen hen moest blijven en niet aan de buitenwereld bekend moest worden, maar daar denken sommigen dus anders over. Het is een taal zonder enig aangrijpingspunt met het Roemeens of andere Europese talen.
Varkens met krullen 23-05-2015
Weer naar een leuk evenement geweest, het is echt de tijd van het jaar. Op een biologische boerderij in Ilimbav was een proeverij. Ze hebben er melkkoeien, vleeskoeien en varkens met een krulletjesvacht.
Er was een zeer aangenaam gezelschap, met diverse nationaliteiten, zoals Duits, Zwitsers, Fins, Chinees.
We spraken Roemeens, Duits en Engels, en het is dan vooral de kunst om de juiste taal tegen de juiste persoon te spreken, want voor je het weet draai je je om naar je buurman en zie je aan zijn gezicht dat je niet in zijn taal was begonnen.
We begonnen met heerlijke hapjes met kaas en varkensspek, room en eigengebakken brood. Later was er een barbecue van Angus kalfsvlees.
Weer naar een leuk evenement geweest, het is echt de tijd van het jaar. Op een biologische boerderij in Ilimbav was een proeverij. Ze hebben er melkkoeien, vleeskoeien en varkens met een krulletjesvacht.
Er was een zeer aangenaam gezelschap, met diverse nationaliteiten, zoals Duits, Zwitsers, Fins, Chinees.
We spraken Roemeens, Duits en Engels, en het is dan vooral de kunst om de juiste taal tegen de juiste persoon te spreken, want voor je het weet draai je je om naar je buurman en zie je aan zijn gezicht dat je niet in zijn taal was begonnen.
We begonnen met heerlijke hapjes met kaas en varkensspek, room en eigengebakken brood. Later was er een barbecue van Angus kalfsvlees.
We maakten een wandeling door het dorp en bezochten twee kerkjes. Het ene was een charmant houten kerkje, en het andere was een mooi gerestaureerde kerk, waar we ook de toren van mochten beklimmen.
En oepsie, ik kreeg op mijn kop, ik had als vrouw niet achterin achter het altaar mogen komen.
Het valt een beetje weg op een foto, maar de prachtige Fagaras bergen liggen op de achtergrond, en er ligt nog zelfs nog een beetje sneeuw op.
En oepsie, ik kreeg op mijn kop, ik had als vrouw niet achterin achter het altaar mogen komen.
Het valt een beetje weg op een foto, maar de prachtige Fagaras bergen liggen op de achtergrond, en er ligt nog zelfs nog een beetje sneeuw op.
Iets minder leuks, ik raakte aan de praat met een man die zich eerst voordeed als hondenliefhebber, liet zijn twee Fila Brasileiro's zien, showde met ze en kende veel hondenrassen. Nou ligt mijn hart niet bij de 'powerbreeds' maar met name bij de herdershonden, maar goed. Tot het gesprek in de richting ging van hondengevechten waar hij aan had deelgenomen. Dan werden er zwerfhonden van straat geplukt om op te oefenen. En hoe zijn Fila het won van een Pit. Toen had ik al gegeten en gedronken. Gatver.
Onderstaande Duitse jongens waren als een soort backpackers op reis, maar dan met meer bepaalde regels, ze horen bij een bepaald gilde en oefenen onderweg hun beroep uit. In dit geval timmerlieden. Ze reizen met een knapzakje.
Onderstaande Duitse jongens waren als een soort backpackers op reis, maar dan met meer bepaalde regels, ze horen bij een bepaald gilde en oefenen onderweg hun beroep uit. In dit geval timmerlieden. Ze reizen met een knapzakje.
We bekeken aan het einde van de middag de varkens met krulletjes, het is een oud Roemeens ras, het wolvarken Mangalița, dat weer helemaal terug komt.
Ik vind ze zo leuk! Ik wil er ook een paar in de tuin. Maar ik denk dat de vrouw van wie ik het huis huur niet bijster gecharmeerd zal zijn van de grote kuilen die ze in de tuin graven! Maar even wachten op een eigen huis.
Ik wil zeker nog een keer terug naar de boerderij, ik heb er genoten, maar vooral nadat ik zag dat er aan Western Horse Riding gedaan kon worden, dat heb ik nog nooit geprobeerd.
Ik vind ze zo leuk! Ik wil er ook een paar in de tuin. Maar ik denk dat de vrouw van wie ik het huis huur niet bijster gecharmeerd zal zijn van de grote kuilen die ze in de tuin graven! Maar even wachten op een eigen huis.
Ik wil zeker nog een keer terug naar de boerderij, ik heb er genoten, maar vooral nadat ik zag dat er aan Western Horse Riding gedaan kon worden, dat heb ik nog nooit geprobeerd.