Juli 2012
Nieuwe route
Deze keer gingen we weer met de auto, en waar we voorheen de papieren kaarten gebruikten, stippelde Arjan nu de route met de navigatie uit, en bleek het via onder andere Tsjechië en Slowakije de kortste route te zijn. En zo reisden we via Leipzig, Dresden, Praag, Bratislava en Boedapest naar Roemenië. Wat hadden we graag de tijd gehad om in die mooie steden te stoppen! Maar het enige waar we steeds voor stopten was om tolvignetten kopen in elk land.
In Roemenië streken we even neer op het ‘omgekeerde terras’. Het prachtige uitzicht kon je op de parkeerplaats tussen de auto’s door bewonderen, terwijl de terrassen zich aan de fijnstofhoudende doorgaande weg bevond. Joepie, ik was weer in het land zonder logica.
Nieuwe route
Deze keer gingen we weer met de auto, en waar we voorheen de papieren kaarten gebruikten, stippelde Arjan nu de route met de navigatie uit, en bleek het via onder andere Tsjechië en Slowakije de kortste route te zijn. En zo reisden we via Leipzig, Dresden, Praag, Bratislava en Boedapest naar Roemenië. Wat hadden we graag de tijd gehad om in die mooie steden te stoppen! Maar het enige waar we steeds voor stopten was om tolvignetten kopen in elk land.
In Roemenië streken we even neer op het ‘omgekeerde terras’. Het prachtige uitzicht kon je op de parkeerplaats tussen de auto’s door bewonderen, terwijl de terrassen zich aan de fijnstofhoudende doorgaande weg bevond. Joepie, ik was weer in het land zonder logica.
Eind middag kwamen we aan in Capușu Mic. We keken met verbazing naar een zigeunerpaleis in aanbouw, dit was toch het dorp van de schamele huisjes?
Er was net een Pomana, een herdenkingsbijeenkomst voor iemand die precies een jaar geleden was overleden. Er was veel volk op het erf en ik waande me in ‘photography heaven’. Terwijl ik me eerst opgelaten voelde, bleven ze me maar bedanken dat ik foto’s van hen nam, en wisten de meiden niet van ophouden met poseren.
We bewonderden de badkamer van Radu en Dorina, ze hadden nu stromend water, een toilet en een ligbad. Ik had een tas met onder andere toiletartikelen voor ze mee genomen, en voelde me enigszins idioot, want er stond daar in die badkamer meer aan toiletartikelen dan bij me thuis. Maar de spullen werden in dank aanvaard.
Dorina vertelde met passie over haar werk als voorzitster van de vrouwenafdeling van de Partida Romilor, de zigeunerpartij, zal ik maar zeggen. Zo helpt ze een gezin van 9 kinderen aan ID kaarten zodat ze sociale steun kunnen krijgen en naar school kunnen gaan.
We overnachten voor de derde keer in pension Elena, waar we altijd worden binnengehaald als oude vrienden.
De volgende ochtend zat Pofo, voorheen locoburgemeester, nu weer gewoon wethouder, bij het pension. Hij had zich bedacht dat wij hem wel konden helpen, want hij had nog nieuwe ramen nodig voor zijn verbouwde huis. Arjan wees naar mij, zij is de șefa, de baas van de portemonee. En șefa zei resoluut nee.
Er was net een Pomana, een herdenkingsbijeenkomst voor iemand die precies een jaar geleden was overleden. Er was veel volk op het erf en ik waande me in ‘photography heaven’. Terwijl ik me eerst opgelaten voelde, bleven ze me maar bedanken dat ik foto’s van hen nam, en wisten de meiden niet van ophouden met poseren.
We bewonderden de badkamer van Radu en Dorina, ze hadden nu stromend water, een toilet en een ligbad. Ik had een tas met onder andere toiletartikelen voor ze mee genomen, en voelde me enigszins idioot, want er stond daar in die badkamer meer aan toiletartikelen dan bij me thuis. Maar de spullen werden in dank aanvaard.
Dorina vertelde met passie over haar werk als voorzitster van de vrouwenafdeling van de Partida Romilor, de zigeunerpartij, zal ik maar zeggen. Zo helpt ze een gezin van 9 kinderen aan ID kaarten zodat ze sociale steun kunnen krijgen en naar school kunnen gaan.
We overnachten voor de derde keer in pension Elena, waar we altijd worden binnengehaald als oude vrienden.
De volgende ochtend zat Pofo, voorheen locoburgemeester, nu weer gewoon wethouder, bij het pension. Hij had zich bedacht dat wij hem wel konden helpen, want hij had nog nieuwe ramen nodig voor zijn verbouwde huis. Arjan wees naar mij, zij is de șefa, de baas van de portemonee. En șefa zei resoluut nee.
Salina
We bezochten Salina, de zoutmijnen, in Turda. Mooi verlicht, maar ik had niet verwacht dat het een ondergronds pretpark zou zijn, met midgetgolf, bootjes, en een minireuzenrad. En veel te weinig liftcapaciteit om bezoekers naar beneden/boven te brengen.
Daarna gingen we weer bij het asiel in Turda langs. Het was geweldig om Brinda weer te ontmoeten, en deze keer was haar man er ook bij. Ik kon mijn hart ophalen aan het fotograferen van de honden. Goed fotowerk is belangrijk voor de adopties in het buitenland en ik vond het leuk om te horen dat ook vorige keer naar aanleiding van de foto’s honden zijn geadopteerd.
We reden door naar Târnăveni en checkten in bij hotel Trei Brazi. Het was zo’n typisch oud-communistisch bouwwerk en het had ongetwijfeld heel wat voorgesteld voor de partijbonzen in die tijd. Nu was het alleen nog maar kneuterige vergane glorie met muren van bordkarton. Ik kon pas gaan slapen als de bovenburen uitgefeest waren, daar hielpen geen oordopjes tegen. Maar de prijzen waren met pak ‘m beet 12 euro per kamer, dus niet zeuren.
En mijn meegebrachte yoghurt voor het ontbijt (want geen yoghurt op de ontbijtkaart, en ik hou zo van yoghurt) mocht in hun koelkast en dan kwamen ze me ook nog vragen of ik een bakje nodig had.
We bezochten Salina, de zoutmijnen, in Turda. Mooi verlicht, maar ik had niet verwacht dat het een ondergronds pretpark zou zijn, met midgetgolf, bootjes, en een minireuzenrad. En veel te weinig liftcapaciteit om bezoekers naar beneden/boven te brengen.
Daarna gingen we weer bij het asiel in Turda langs. Het was geweldig om Brinda weer te ontmoeten, en deze keer was haar man er ook bij. Ik kon mijn hart ophalen aan het fotograferen van de honden. Goed fotowerk is belangrijk voor de adopties in het buitenland en ik vond het leuk om te horen dat ook vorige keer naar aanleiding van de foto’s honden zijn geadopteerd.
We reden door naar Târnăveni en checkten in bij hotel Trei Brazi. Het was zo’n typisch oud-communistisch bouwwerk en het had ongetwijfeld heel wat voorgesteld voor de partijbonzen in die tijd. Nu was het alleen nog maar kneuterige vergane glorie met muren van bordkarton. Ik kon pas gaan slapen als de bovenburen uitgefeest waren, daar hielpen geen oordopjes tegen. Maar de prijzen waren met pak ‘m beet 12 euro per kamer, dus niet zeuren.
En mijn meegebrachte yoghurt voor het ontbijt (want geen yoghurt op de ontbijtkaart, en ik hou zo van yoghurt) mocht in hun koelkast en dan kwamen ze me ook nog vragen of ik een bakje nodig had.
Op huizenjacht
We reden naar Laslău Mare waar we aan onze huizenjacht begonnen. Eerst staken we ons licht op bij Lucian om te horen wat er te koop stond. Het huis, waarvan de helft aan Arjan toebehoort en hij de andere helft van Ioan wilde uitkopen, bekeken we van buiten. We klopten even bij de buurman aan, het bleek een alleenwonend tachtigjarig mannetje te zijn. In Nederland zou hij allang in een zorgcentrum zijn opgenomen. Hij had zo’n heerlijk fotografisch koppie, zou hij het erg vinden als ik..... Nee zeker niet, hij bedankte me juist vriendelijk voor het nemen van foto’s, en ging er nog eens extra voor staan.
Daarna begon de zoektocht naar Ioan, hij had nog een andere woning in Târnăveni, maar was daar niet thuis. We reden door naar camping Blajel om van Hans en Wilma wat migratietips te krijgen, met name over de situatie van op en neer reizen en blijven werken in Nederland. Terug in Târnăveni was Ioan weer niet thuis, maar troffen we hem op straat aan, vlakbij het buurtbarretje waar kaartende buurtjes ons naar hadden verwezen.
We gingen in de tuin van het barretje zitten en eerst werden uitgebreid de families doorgenomen, wie er nog leefde en hoe hun gezondheid was, voordat het huis ter sprake kwam. Daar was Ioan kort over. Alles was geregeld en daar veranderde niets meer aan. Maar hij wilde het wel hebben over het huis waar Arjan en zijn vrouw in Nederland in hadden gewoond, wamt daar kreeg hij als broer ook een deel van. Hij kon nauwelijks geloven dat het een huurhuis was. En kon Arjan even een combine (zo’n landbouwwerktuig) voor hem kon aanschaffen.
Nee, dan de politiek. Die premier, die moest opzouten, het zijn toch allemaal dieven van het volk. Een oplichter was het, erger dan Ceaușescu. Maar toen er een andere politicus werd genoemd, ook eentje die de zelfverrijking welhaast heeft uitgevonden, was dat geen dief, nee hij had gewoon met geld iets gekocht en er meer geld van weten te maken. En dan de EU, die moest Roemenië dezelfde rechten geven (lees: toetreding tot Schengen). Ik hield maar wijselijk mijn mond, you can’t fight stupid. Ik had al vaker meegemaakt dat ze niet zien dat er naast rechten ook plichten zijn voor een EU land.
De volgende dag zou Ioan helpen met onze huizenjacht, maar was nergens te bekennen en zijn mobiel ging direct over op voicemail. Maar er dook een ander familielid op, Horia heette hij, die meteen veel sympathieker overkwam. Hij wist een huis met badkamer (veel huizen op het platteland hebben geen stromend water of toilet in huis), met meer land en met alle papieren erbij. Morgen konden we het bekijken.
We reden naar Târgu Mureș en Oarba de Mureș, want in Laslău Mare hadden we toch niks meer te zoeken. Onderweg werden we ingehaald door een toeterende auto, het bleek Jan Smith uit Sighișoara te zijn. Hij had de auto van Arjan herkend.
We reden naar Laslău Mare waar we aan onze huizenjacht begonnen. Eerst staken we ons licht op bij Lucian om te horen wat er te koop stond. Het huis, waarvan de helft aan Arjan toebehoort en hij de andere helft van Ioan wilde uitkopen, bekeken we van buiten. We klopten even bij de buurman aan, het bleek een alleenwonend tachtigjarig mannetje te zijn. In Nederland zou hij allang in een zorgcentrum zijn opgenomen. Hij had zo’n heerlijk fotografisch koppie, zou hij het erg vinden als ik..... Nee zeker niet, hij bedankte me juist vriendelijk voor het nemen van foto’s, en ging er nog eens extra voor staan.
Daarna begon de zoektocht naar Ioan, hij had nog een andere woning in Târnăveni, maar was daar niet thuis. We reden door naar camping Blajel om van Hans en Wilma wat migratietips te krijgen, met name over de situatie van op en neer reizen en blijven werken in Nederland. Terug in Târnăveni was Ioan weer niet thuis, maar troffen we hem op straat aan, vlakbij het buurtbarretje waar kaartende buurtjes ons naar hadden verwezen.
We gingen in de tuin van het barretje zitten en eerst werden uitgebreid de families doorgenomen, wie er nog leefde en hoe hun gezondheid was, voordat het huis ter sprake kwam. Daar was Ioan kort over. Alles was geregeld en daar veranderde niets meer aan. Maar hij wilde het wel hebben over het huis waar Arjan en zijn vrouw in Nederland in hadden gewoond, wamt daar kreeg hij als broer ook een deel van. Hij kon nauwelijks geloven dat het een huurhuis was. En kon Arjan even een combine (zo’n landbouwwerktuig) voor hem kon aanschaffen.
Nee, dan de politiek. Die premier, die moest opzouten, het zijn toch allemaal dieven van het volk. Een oplichter was het, erger dan Ceaușescu. Maar toen er een andere politicus werd genoemd, ook eentje die de zelfverrijking welhaast heeft uitgevonden, was dat geen dief, nee hij had gewoon met geld iets gekocht en er meer geld van weten te maken. En dan de EU, die moest Roemenië dezelfde rechten geven (lees: toetreding tot Schengen). Ik hield maar wijselijk mijn mond, you can’t fight stupid. Ik had al vaker meegemaakt dat ze niet zien dat er naast rechten ook plichten zijn voor een EU land.
De volgende dag zou Ioan helpen met onze huizenjacht, maar was nergens te bekennen en zijn mobiel ging direct over op voicemail. Maar er dook een ander familielid op, Horia heette hij, die meteen veel sympathieker overkwam. Hij wist een huis met badkamer (veel huizen op het platteland hebben geen stromend water of toilet in huis), met meer land en met alle papieren erbij. Morgen konden we het bekijken.
We reden naar Târgu Mureș en Oarba de Mureș, want in Laslău Mare hadden we toch niks meer te zoeken. Onderweg werden we ingehaald door een toeterende auto, het bleek Jan Smith uit Sighișoara te zijn. Hij had de auto van Arjan herkend.
We reden naar Târgu Mureș en Oarba de Mureș, want in Laslău Mare hadden we toch niks meer te zoeken. Onderweg werden we ingehaald door een toeterende auto, het bleek Jan Smith uit Sighișoara te zijn. Hij had de auto van Arjan herkend.
In Oarba de Mureș gingen we op bezoek bij Janna, die er een huisje heeft en er in de vakanties verblijft. Aleida was meegekomen met Janna en was voor het eerst in Roemenië. We hebben vooral over hondenaangelegenheden gepraat, omdat Janna wil gaan helpen in het asiel van Turda.
De volgende dag gingen we naar Horia, en voelden we ons meteen thuis in zijn familie, er waren op dat moment drie generaties aanwezig. Het huis dat te koop stond was van de overleden broer van zijn vrouw. Hij had geen vrouw of kinderen om het na te laten en stond al twee jaar leeg. We waren op slag verliefd op het huis en na een zeer korte onderhandeling werd de prijs afgemaakt op 9000 euro. Er werd een barbecue voor ons georganiseerd en wat was het gezellig! De barbecue ging op de Roemeense manier, hoog vuur, al het vlees er op gooien, daarna in een kom doen en dan eet je uiteindelijk koudgeworden vlees.
Ik kon nauwelijks slapen die nacht, zo hyperdepieper was ik na het hele huizengebeuren.
In Oarba de Mureș gingen we op bezoek bij Janna, die er een huisje heeft en er in de vakanties verblijft. Aleida was meegekomen met Janna en was voor het eerst in Roemenië. We hebben vooral over hondenaangelegenheden gepraat, omdat Janna wil gaan helpen in het asiel van Turda.
De volgende dag gingen we naar Horia, en voelden we ons meteen thuis in zijn familie, er waren op dat moment drie generaties aanwezig. Het huis dat te koop stond was van de overleden broer van zijn vrouw. Hij had geen vrouw of kinderen om het na te laten en stond al twee jaar leeg. We waren op slag verliefd op het huis en na een zeer korte onderhandeling werd de prijs afgemaakt op 9000 euro. Er werd een barbecue voor ons georganiseerd en wat was het gezellig! De barbecue ging op de Roemeense manier, hoog vuur, al het vlees er op gooien, daarna in een kom doen en dan eet je uiteindelijk koudgeworden vlees.
Ik kon nauwelijks slapen die nacht, zo hyperdepieper was ik na het hele huizengebeuren.
De mooiste route ter wereld
We stonden vroeg op, we hadden een flink stuk af te leggen naar Ploiești en gingen dit doen via de Transfăgărășan, die door TopGear de mooiste route ter wereld wordt genoemd. Eindelijk, éindelijk kon ik deze weg een keer nemen. Want deze bergroute is slechts enkele zomermaanden open, en ik ben doorgaans in het voorjaar of het najaar in Roemenië.
http://carsroute.com/top-15-most-beautiful-roads-in-the-world/
We kregen nog een overstekend hert voor de auto. Ook in Roemenië kent men een verkeersbord met een waarschuwing voor overstekend wild, vaak ook nog met onderschrift over hoeveel kilometer deze waarschuwing geldt. Net zo’n nutteloos bord als de waarschuwing voor vallend gesteente. Borden zijn vermoedelijk alleen maar een ‘disclamer’. We hebben u gewaarschuwd.
Bij een kleine benzinepomp was er weer een vermakelijk moment. Ik betaalde met een pinpas. Ik moest naast het intoetsen van de pincode ook nog een handtekening op het bonnetje zetten. Er ging een nietje door bonnetje en pinpasbonnetje, er kwam daarna ook nog een paperclip aan de bonnetjes, en op de achterkant werd een stempel gezet. Kijk, dat zijn pas maatregelen. Waarom? Ik weet het niet.
De Transfăgărășan nam veel meer tijd in beslag dan gedacht, het lijkt een klein stukje op de kaart, maar opschieten doe je niet met de haarspeldbochten. Genieten des te meer! Na 14 uur reizen kwamen we doodvermoeid aan. Er was een hotel voor ons gereserveerd en daar voltrok zich een Hotel-from-hell-klucht. Europa LG in Ploiești, onthou die naam. Een dikke, vette hork van een baas hinderde en schoffeerde zowel gasten als zijn personeel. We kregen elk een bezemkast als kamer en overal moest extra voor worden betaald, zoals voor een parkeerplaats en de airco. Ik had een ventilator mee en droomde die nacht dat de hork mijn kamer binnen kwam en de stekker van de ventilator er uit trok met de woorden ‘dit kost teveel stroom’.
In het hotel ontmoetten we ook een twee Belgen, ze waren bezig met locaties zoeken voor een nieuwe film, en daar moesten vervallen industriegebieden en zwerfhonden een rol in spelen. Ze waren onze contactpersoon Alex (voluit Alexandra) uit Ploiești via internet op het spoor gekomen en waren in hetzelfde hotel beland als wij. Arjan gaf ze veel tips en kon ze nog helpen aan contacten met een zigeunerdorpje.
We stonden vroeg op, we hadden een flink stuk af te leggen naar Ploiești en gingen dit doen via de Transfăgărășan, die door TopGear de mooiste route ter wereld wordt genoemd. Eindelijk, éindelijk kon ik deze weg een keer nemen. Want deze bergroute is slechts enkele zomermaanden open, en ik ben doorgaans in het voorjaar of het najaar in Roemenië.
http://carsroute.com/top-15-most-beautiful-roads-in-the-world/
We kregen nog een overstekend hert voor de auto. Ook in Roemenië kent men een verkeersbord met een waarschuwing voor overstekend wild, vaak ook nog met onderschrift over hoeveel kilometer deze waarschuwing geldt. Net zo’n nutteloos bord als de waarschuwing voor vallend gesteente. Borden zijn vermoedelijk alleen maar een ‘disclamer’. We hebben u gewaarschuwd.
Bij een kleine benzinepomp was er weer een vermakelijk moment. Ik betaalde met een pinpas. Ik moest naast het intoetsen van de pincode ook nog een handtekening op het bonnetje zetten. Er ging een nietje door bonnetje en pinpasbonnetje, er kwam daarna ook nog een paperclip aan de bonnetjes, en op de achterkant werd een stempel gezet. Kijk, dat zijn pas maatregelen. Waarom? Ik weet het niet.
De Transfăgărășan nam veel meer tijd in beslag dan gedacht, het lijkt een klein stukje op de kaart, maar opschieten doe je niet met de haarspeldbochten. Genieten des te meer! Na 14 uur reizen kwamen we doodvermoeid aan. Er was een hotel voor ons gereserveerd en daar voltrok zich een Hotel-from-hell-klucht. Europa LG in Ploiești, onthou die naam. Een dikke, vette hork van een baas hinderde en schoffeerde zowel gasten als zijn personeel. We kregen elk een bezemkast als kamer en overal moest extra voor worden betaald, zoals voor een parkeerplaats en de airco. Ik had een ventilator mee en droomde die nacht dat de hork mijn kamer binnen kwam en de stekker van de ventilator er uit trok met de woorden ‘dit kost teveel stroom’.
In het hotel ontmoetten we ook een twee Belgen, ze waren bezig met locaties zoeken voor een nieuwe film, en daar moesten vervallen industriegebieden en zwerfhonden een rol in spelen. Ze waren onze contactpersoon Alex (voluit Alexandra) uit Ploiești via internet op het spoor gekomen en waren in hetzelfde hotel beland als wij. Arjan gaf ze veel tips en kon ze nog helpen aan contacten met een zigeunerdorpje.
We gingen met z’n allen naar het Bucov asiel, een gemeentelijk asiel met zeker 600 honden. Of we de ellende daar aankonden, had Alex nog gevraagd. Maar ik vond dat ik het aan móest kunnen en was al gehard met de rottigheid die ik al elders op mijn reizen had gezien. De nieuwe directeur van zowel het asiel als de naastgelegen dierentuin was op zijn vrije zaterdag naar het asiel gekomen om ons te ontvangen. Hij kwam sympathiek en welwillend over. De dierenarts was er ook bij. Domnul Director Bogdan legde uit dat er veel klachten uit de stad komen over straathonden. Hij liet een dik schrift zien met de genoteerde klachten, in een half jaar al 700 stuks. Hij is aangenomen om die problemen op te lossen. Hij zag honden eerst slechts als ongedierte, maar staat wel open voor sterilisatieprojecten. Niet dat hij er geld voor heeft. Hij kan zijn personeel (6 man) al nauwelijks betalen. 120 euro per maand is het salaris. Arjan en ik wilden graag een positief contact leggen en dan helpt het Hollandse wijsvingertje niet. Je vangt meer vliegen met stroop (-wafels, die we hadden meegebracht). De Roemeense realiteit is een echt een andere dan die van Nederlandse dierenliefhebbers.
Daarna bezochten we een aantal opvangadressen waar Alex de honden tijdelijk onderbrengt, en een aantal roedels op straat. Arjan stond tussen een groep honden met een zak koekjes en liet de honden netjes zitten. Was dit dezelfde persoon die ooit zo bang van honden was?
Ik fotografeerde me de kramp in de vingers en moest ondertussen de hitte trotseren. Ik bleef steeds schaduw opzoeken en veel drinken, zulke temperaturen ben ik niet gewend. Later hoorde ik dat een Nederlandse hondenliefhebster met een zonnesteek in een Roemeens ziekenhuis terecht was gekomen. Mijn notebook wilde niet meer opstarten, ook later kwam ze niet meer tot leven, overleden door de hitte, denk ik.
We wilden een laatste locatie opzoeken toen Alex opeens een hond in haar wijk zag lopen. de hond had een enorme, etterende, tumor tussen de voorpoten en de hond leed duidelijk veel pijn. Ik stelde voor om onmiddellijk naar een dierenarts te gaan om haar te laten inslapen. De dierenarts wilde eventueel wel opereren, maar begreep ook wel dat er dan geld en nazorg/opvang voor de hond moest zijn. Hij ging uiteindelijk akkoord met euthanasie, de hond had koorts en was er slecht aan toe. Alex en ik hielden het niet meer droog. Verdikkie, ik kwam niet naar Roemenië om honden te laten inslapen maar om ze te helpen. R.I.P. Spocky. Genoemd naar Mr. Spock. ‘Because logic dictates’ zei Arjan.
Daarna bezochten we een aantal opvangadressen waar Alex de honden tijdelijk onderbrengt, en een aantal roedels op straat. Arjan stond tussen een groep honden met een zak koekjes en liet de honden netjes zitten. Was dit dezelfde persoon die ooit zo bang van honden was?
Ik fotografeerde me de kramp in de vingers en moest ondertussen de hitte trotseren. Ik bleef steeds schaduw opzoeken en veel drinken, zulke temperaturen ben ik niet gewend. Later hoorde ik dat een Nederlandse hondenliefhebster met een zonnesteek in een Roemeens ziekenhuis terecht was gekomen. Mijn notebook wilde niet meer opstarten, ook later kwam ze niet meer tot leven, overleden door de hitte, denk ik.
We wilden een laatste locatie opzoeken toen Alex opeens een hond in haar wijk zag lopen. de hond had een enorme, etterende, tumor tussen de voorpoten en de hond leed duidelijk veel pijn. Ik stelde voor om onmiddellijk naar een dierenarts te gaan om haar te laten inslapen. De dierenarts wilde eventueel wel opereren, maar begreep ook wel dat er dan geld en nazorg/opvang voor de hond moest zijn. Hij ging uiteindelijk akkoord met euthanasie, de hond had koorts en was er slecht aan toe. Alex en ik hielden het niet meer droog. Verdikkie, ik kwam niet naar Roemenië om honden te laten inslapen maar om ze te helpen. R.I.P. Spocky. Genoemd naar Mr. Spock. ‘Because logic dictates’ zei Arjan.
De volgende ochtend vertrokken we met 4 hondjes in de auto naar huis. De eerste uren schoten we niet op, steeds werd er weer een ander hondje wagenziek en moesten we schoonmaken en op zoek naar reistabletjes.
Twee keer brak er om niets paniek onder de hondjes uit toen we ze even uit de auto lieten. En op twee verschillende momenten wist er een hondje te ontsnappen uit een tuigje. Ik werd die dag spontaan tien jaar ouder. Ik ben altijd zo zeikerig over riempjes, halsbandjes en tuigjes, dit kon mij toch niet overkomen? De honden lieten zich weer vangen, waarbij er eentje Arjan’s laatste set schone kleren onderpoepte. Na 13 uur hadden we pas 600 kilometer afgelegd.
We overnachtten in Arad in een supergoed pension (Etap). Netjes, schoon, luxe douchecabine, en dat voor 80 lei (minder dan 20 euro). Geen wonder dat het er elke avond vol zat, dit pension verdient een tien! Alleen jammer dat we 2 uur moesten wachten op de pizza, maar daar kon Etap niets aan doen, die was van buitenaf besteld.
De volgende ochtend troffen we een vriendelijke man bij de douane. Hij zag de hondjes en zei dat hij zelf 6 honden heeft. De paspoortjes zien? Nee hoor, dat hoefde niet.
Na twee en een halve dag reizen konden we uiteindelijk drie van de vier hondjes overdragen aan nieuwe eigenaren, de vierde bij mij in de opvang, en kwam er een einde aan deze enerverende reis.
Twee keer brak er om niets paniek onder de hondjes uit toen we ze even uit de auto lieten. En op twee verschillende momenten wist er een hondje te ontsnappen uit een tuigje. Ik werd die dag spontaan tien jaar ouder. Ik ben altijd zo zeikerig over riempjes, halsbandjes en tuigjes, dit kon mij toch niet overkomen? De honden lieten zich weer vangen, waarbij er eentje Arjan’s laatste set schone kleren onderpoepte. Na 13 uur hadden we pas 600 kilometer afgelegd.
We overnachtten in Arad in een supergoed pension (Etap). Netjes, schoon, luxe douchecabine, en dat voor 80 lei (minder dan 20 euro). Geen wonder dat het er elke avond vol zat, dit pension verdient een tien! Alleen jammer dat we 2 uur moesten wachten op de pizza, maar daar kon Etap niets aan doen, die was van buitenaf besteld.
De volgende ochtend troffen we een vriendelijke man bij de douane. Hij zag de hondjes en zei dat hij zelf 6 honden heeft. De paspoortjes zien? Nee hoor, dat hoefde niet.
Na twee en een halve dag reizen konden we uiteindelijk drie van de vier hondjes overdragen aan nieuwe eigenaren, de vierde bij mij in de opvang, en kwam er een einde aan deze enerverende reis.