28/29 januari 2012 - Het verhaal van Zasja
Het begon op 15 september. Ze kwam direct naar me toe, met haar zwangere buik, toen ik haar op de foto wilde zetten. Ze kwam loeihard mijn ziel binnen, noem me gek, maar de tranen stroomden direct over mijn wangen zonder eerst te beseffen waarom. Ik wilde tegen haar zeggen 'wat doe je nou hier, hier in Roemenië' terwijl ik aan mijn overleden Duitse herder dacht. Ik had niet het gevoel dat ik haar moest redden, ze was best tevreden daar. Dus we vervolgden onze reis.
Op de kop af twee maanden verder dacht ik nog steeds élke dag aan haar. Toen besloot ik er iets mee te doen, ik wilde weten hoe het met haar was. Ik heb Gonny, een dierentolk, ingeschakeld. Die heeft contact met haar gezocht en er kwamen een aantal interessante dingen uit. Het gevoel dat ze daar tevreden was en dat het een lieve, rustige hond is, kwam er in naar voren. Ik heb Gonny ook laten vragen of ze bij me zou willen wonen. Ze kon zich geen ander leven voorstellen dan dat ze nu heeft, maar dat ze vooral rust en veiligheid zocht.
Ik besloot te kijken of het me zou lukken om haar te vinden en naar Nederland te halen. Ik belde een buurman van een Roemeense kennis van mij, hij woont in de buurt van de plaats Horezu waar ik de hond heb ontmoet, ik ken hem persoonlijk, en hij heeft ook een hond, maar hij zag het niet zitten om een hond in een auto op te halen. Toen belde ik naar het pension in Horezu waar ik gelogeerd heb. Tot mijn verrassing reageerden de pensionhouders erg sympathiek. Ik stuurde ze wat foto's en ze gingen voor me zoeken. Na enige tijd kreeg ik foto's. Ja hoor het was haar. Wel een stuk magerder, maar ja, ze was nu ook niet meer zwanger.
Op de kop af twee maanden verder dacht ik nog steeds élke dag aan haar. Toen besloot ik er iets mee te doen, ik wilde weten hoe het met haar was. Ik heb Gonny, een dierentolk, ingeschakeld. Die heeft contact met haar gezocht en er kwamen een aantal interessante dingen uit. Het gevoel dat ze daar tevreden was en dat het een lieve, rustige hond is, kwam er in naar voren. Ik heb Gonny ook laten vragen of ze bij me zou willen wonen. Ze kon zich geen ander leven voorstellen dan dat ze nu heeft, maar dat ze vooral rust en veiligheid zocht.
Ik besloot te kijken of het me zou lukken om haar te vinden en naar Nederland te halen. Ik belde een buurman van een Roemeense kennis van mij, hij woont in de buurt van de plaats Horezu waar ik de hond heb ontmoet, ik ken hem persoonlijk, en hij heeft ook een hond, maar hij zag het niet zitten om een hond in een auto op te halen. Toen belde ik naar het pension in Horezu waar ik gelogeerd heb. Tot mijn verrassing reageerden de pensionhouders erg sympathiek. Ik stuurde ze wat foto's en ze gingen voor me zoeken. Na enige tijd kreeg ik foto's. Ja hoor het was haar. Wel een stuk magerder, maar ja, ze was nu ook niet meer zwanger.
Ik ging al plannen maken hoe ik haar hier zou kunnen krijgen, heb diverse Roemeense contacten ingeschakeld, de een nog behulpzamer dan de ander. En toen opeens een emailtje van de pensionhouder. De hond had een eigenaar. Die had ik even niet zien aankomen, een zwangere hond op straat zonder halsbandje. Maar ja, in Roemenië kan alles. En deze man, auto-importeur, bijna altijd in het buitenland, verdient de naam eigenaar ook niet. Maar de pensionhouders hadden zoiets van, ze is dus veilig. Ik was ook nogal bezorgd over de nieuwe euthanasiewet, zeg maar hondendodingswet, maar ik begreep dat Horezu er niet voor kiest om meteen de honden op te pakken. Maar veilig, nee daar heb ik een andere definitie voor.
Wat nu? Haalde ik of iemand anders haar stiekem van de straat af? Of had ik mezelf al in de spotlight gewerkt door mijn interesse en kon ik beter netjes vragen of de eigenaar de hond aan me wilde afstaan? Ik verwachtte niet dat er iemand van zou wakker liggen als ik de hond mee nam, of meteen de politie achter me aan zou sturen, maar ik ging toch voor de laatste optie. Als het zo moet zijn, dan moet het zo zijn.
Het was een tijdje stil. En opeens was er een emailtje van de pensionhouders. Ik had gevraagd of de eigenaar de hond aan me wil afstaan. En in principe kon ik de hond krijgen, was het antwoord. Mijn hart sloeg over!
De eigenaar vroeg nog wel om 'een kleine attentie'. Hij wilde geld zien. Wat zijn ze toch voorspelbaar, die Roemenen. En wat zullen ze het raar hebben gevonden dat er een Hollandse interesse in die ene hond heeft. Valt me nog mee dat me geen andere hond werd aangeboden toen er nog naar haar gezocht werd, zo van 'deze is ook leuk'. Maar gelukkig dreef hij het niet zover door dat hij de hond alleen maar voor een smak geld wilde afstaan.
Wat nu? Haalde ik of iemand anders haar stiekem van de straat af? Of had ik mezelf al in de spotlight gewerkt door mijn interesse en kon ik beter netjes vragen of de eigenaar de hond aan me wilde afstaan? Ik verwachtte niet dat er iemand van zou wakker liggen als ik de hond mee nam, of meteen de politie achter me aan zou sturen, maar ik ging toch voor de laatste optie. Als het zo moet zijn, dan moet het zo zijn.
Het was een tijdje stil. En opeens was er een emailtje van de pensionhouders. Ik had gevraagd of de eigenaar de hond aan me wil afstaan. En in principe kon ik de hond krijgen, was het antwoord. Mijn hart sloeg over!
De eigenaar vroeg nog wel om 'een kleine attentie'. Hij wilde geld zien. Wat zijn ze toch voorspelbaar, die Roemenen. En wat zullen ze het raar hebben gevonden dat er een Hollandse interesse in die ene hond heeft. Valt me nog mee dat me geen andere hond werd aangeboden toen er nog naar haar gezocht werd, zo van 'deze is ook leuk'. Maar gelukkig dreef hij het niet zover door dat hij de hond alleen maar voor een smak geld wilde afstaan.
Ik ging meteen aan het regelen. Een dierenarts die ik persoonlijk ken is haar gaan ophalen en vaccineren/chippen/steriliseren en bracht haar door naar Boekarest, waar een andere kennis haar opving in een mooi hondenhotel tot ik haar kon ophalen. In het weekend van 28/29 januari 2012 vloog ik zelf naar Boekarest om haar op te halen.
Er lag een flink pak sneeuw in de stad, elders in het land lag het wel 2 meter dik. Alex Tanaescu was ook naar Boekarest toegekomen vanuit Giurgiu, omdat ik hem een geweldige fotograaf vind en graag les van hem wilde hebben. En zo stonden we bij het hondenhotel te foto-graferen, terwijl Zasja om me heen dartelde in de sneeuw.
In de avond ging ik met twee hondenkennissen uit eten bij het bekende restaurant Caru Cu Bere. Heerlijk eten, geweldige sfeer, prachtig gebouw.
En de volgende dag was het eindelijk zo ver. Zasja en ik vlogen naar huis.
In principe haalde ik haar Nederland voor mezelf, omdat het voelde alsof het mijn hond is. Niet zozeer om haar te redden, dan kan ik nog honderdduizend andere honden redden die het nog slechter hebben. Maar we horen gewoon bij elkaar.
En ze kwam aan in mijn appartement, liep slechts een klein rondje door de kamer, sprong op de bank en was thuis!
Geluk is soms zo simpel, geluk is Zasja bij me hebben.
En de volgende dag was het eindelijk zo ver. Zasja en ik vlogen naar huis.
In principe haalde ik haar Nederland voor mezelf, omdat het voelde alsof het mijn hond is. Niet zozeer om haar te redden, dan kan ik nog honderdduizend andere honden redden die het nog slechter hebben. Maar we horen gewoon bij elkaar.
En ze kwam aan in mijn appartement, liep slechts een klein rondje door de kamer, sprong op de bank en was thuis!
Geluk is soms zo simpel, geluk is Zasja bij me hebben.