Leven in een hondonvriendelijk land
Ga daar dan niet wonen!
“Wie gaat er dan ook in zo’n land wonen!” werd me op Facebook toegeblaft. Nou, ik dus. Omdat ik iets met het land heb, een diepe zielsverwantschap. Maar makkelijk is het niet, om als hondenliefhebster in Roemenië te wonen.
Ik had me voorgenomen geen honden te gaan redden, geen dweilen met de kraan open, maar door middel van sterilisatieprojecten de kraan dichtdraaien. Maar de kraan draait nog erg moeilijk dicht, en toen moest er toch gedweild worden. Het eerste nestje van zes pups, dat in de winterkou op een doorgaande weg werd gevonden, was een feit. Geen idee wat ik er mee moest, nou ja ik wilde er wel eentje houden, en gelukkig bleek Facebook behulpzaam met het particulier plaatsen van de overige vijf. Het leverde ook nieuwe contacten op, met een Nederlandse stichting die me ging ondersteunen, en met een geweldige vrouw van een lokale Roemeense stichting.
Ik noemde ze naar Landschappen; Taiga, Pampa, Poesta, Toendra, Jungle en Prairie.
Ga daar dan niet wonen!
“Wie gaat er dan ook in zo’n land wonen!” werd me op Facebook toegeblaft. Nou, ik dus. Omdat ik iets met het land heb, een diepe zielsverwantschap. Maar makkelijk is het niet, om als hondenliefhebster in Roemenië te wonen.
Ik had me voorgenomen geen honden te gaan redden, geen dweilen met de kraan open, maar door middel van sterilisatieprojecten de kraan dichtdraaien. Maar de kraan draait nog erg moeilijk dicht, en toen moest er toch gedweild worden. Het eerste nestje van zes pups, dat in de winterkou op een doorgaande weg werd gevonden, was een feit. Geen idee wat ik er mee moest, nou ja ik wilde er wel eentje houden, en gelukkig bleek Facebook behulpzaam met het particulier plaatsen van de overige vijf. Het leverde ook nieuwe contacten op, met een Nederlandse stichting die me ging ondersteunen, en met een geweldige vrouw van een lokale Roemeense stichting.
Ik noemde ze naar Landschappen; Taiga, Pampa, Poesta, Toendra, Jungle en Prairie.
Goed, de Landscape pups op transport naar Nederland gezet en we genoten van de rust in de tuin. Zes doldrieste pups van 15 weken is wel even wat anders dan 6 weken oud, en je mag ze pas met 15 weken over de grens brengen omdat de rabiesvaccinatie met 12 weken moet worden gegeven en dan nog 3 weken moet inwerken. Maar m'n telefoon ging, Soni was gaan fietsen en trof een pup langs de weg aan. We zuchtten diep, namen deze plicht weer op ons, en zaten al snel (op een zondagmiddag) bij de dierenarts. De pup gedroeg zich heel erg vreemd, maakte gekke bewegingen, nooit zoiets gezien. Natuurlijk had ik dat nooit meegemaakt, wij ontwormen onze honden, het bleek een intoxicatie door een ernstige wormenbesmetting te zijn. Ik noemde haar Jenta en ze groeide uit tot een serieuze waakhond die een perfect plekje vond bij mensen met paarden op hun terrein.
Hondenbeet
Tot afgelopen zomer kon ik zeggen dat ik nooit door een hond ben gebeten, ik denk altijd dat ik ze begrijp en zij mij. Nou ja, ik begreep de hond wel die me beet, maar het is nu toch gebeurd.
Mijn hondenvriendin en ik gingen kijken op een afgesloten terrein waar een teef met vijf pups zou zitten, waar er nu nog maar drie van waren. We keken om de hoek van het terrein naar een park, waar zeer dubieus volk rondhing met een paar Pitbulls aan de lijn. De gedachte kwam bij ons op dat er twee pups voor de honden waren gegooid. Geen onlogische gedachte sinds een Roemeen me vertelde dat hij een soms een straathond wegplukt om zo zijn Fila Brasileiro voor hondengevechten te trainen. Ik moest zowat kotsen van het idee, en wilde de pups daar meteen weg hebben. Opeens zag ik een dode pup liggen op het terrein. Nee wacht, de pup bewoog nog. Nu wilden we helemaal die pups daar weg hebben. Iemand waarschuwde ons dat we gefilmd werden door de bewakingscamera, we konden beter weg gaan. Maar de vrouw die in de buurt woont en de hondjes elke dag voert, zei door de telefoon tegen Carmen dat de bewakers er echt niks om gaven wat er met die hondjes gebeurde.
Het leek ons toch het beste dat ik over dat hek ging klimmen, als ik werd ingerekend kon ik de malle Hollandse zijn die hondjes wilde redden. Eenmaal over het hek heen was de moederhond redelijk goed te benaderen, de pups minder. Eerst haalde ik de zieke pup op, ze ademde nog wel, maar het was niet veel meer. Daarna wist ik een eerste pup in zijn nekvel te grijpen. Hij gilde moord en brand en dat wakkerde het moederinstinct aan, en ik kreeg een beet in mijn kuit van haar. Ik weerde verdere aanvallen af door met de pup te schermen en gaf hem daarna door het hek over. De overige pups zouden we nu zeker niet meer te pakken krijgen, daarnaast vond ik één beet wel genoeg. Het bloed droop al door mijn broek heen.
Vervolgens was het een enorme klus om een beschikbare dierenarts te vinden, het was avond én vakantietijd. De zieke pup was helaas bij aankomst al overleden. De dierenarts had geen regeling voor dode dieren, we kregen de pup in extra plastic zakken weer mee terug. Ik was overigens ooit in een situatie dat ik een hond liet euthanaseren in Roemenië en de kadaververwerking 4x zo duur was. Dus ik was al gewend aan het idee om het lichaam in een grote vuilcontainer achter te laten, met alle respect voor de pup die we niet meer konden helpen.
Daarna ging ik door naar de Eerste Hulp. Ik was werkelijk verbaasd hoe druk het daar was en dat bijna iedereen beschonken leek. Een tetanusinjectie, nou vooruit dan, maar de antirabiës hoefde ik niet. De moederhond beet alleen om haar pup te verdedigen. Roemenië is niet rabiësvrij, maar het probleem zit 'm grotendeels in de vossenpopulatie, en niet onder de hondenpopulatie. Dat willen de hondenvangers ons wel graag laten geloven, want zo behouden zij hun werk. Best wel balen dat ik nou ook in de Roemeense hondenbeten statistieken zit. Ze grijpen ze nogal eens aan om de massale hondenmoorden te vergoelijken.
De nog gezonde pup hadden we in de dierenkliniek achtergelaten. Een Distempertest was meteen negatief, een Parvotest later ook. De pup had er een kleine week gezeten, en de dierenarts vroeg wanneer ik hem op kwam halen, want hij was niet ziek. En zo nam ik hem mee naar huis. Fatale beslissing, want hij werd enkele dagen later alsnog ziek. Toch Parvo. Hij stak een ander nestje met pups aan die net als hij moesten worden opgenomen, maar ze trokken er allemaal doorheen. We hebben de boel grondig gedesinfecteerd daarna.
Tot afgelopen zomer kon ik zeggen dat ik nooit door een hond ben gebeten, ik denk altijd dat ik ze begrijp en zij mij. Nou ja, ik begreep de hond wel die me beet, maar het is nu toch gebeurd.
Mijn hondenvriendin en ik gingen kijken op een afgesloten terrein waar een teef met vijf pups zou zitten, waar er nu nog maar drie van waren. We keken om de hoek van het terrein naar een park, waar zeer dubieus volk rondhing met een paar Pitbulls aan de lijn. De gedachte kwam bij ons op dat er twee pups voor de honden waren gegooid. Geen onlogische gedachte sinds een Roemeen me vertelde dat hij een soms een straathond wegplukt om zo zijn Fila Brasileiro voor hondengevechten te trainen. Ik moest zowat kotsen van het idee, en wilde de pups daar meteen weg hebben. Opeens zag ik een dode pup liggen op het terrein. Nee wacht, de pup bewoog nog. Nu wilden we helemaal die pups daar weg hebben. Iemand waarschuwde ons dat we gefilmd werden door de bewakingscamera, we konden beter weg gaan. Maar de vrouw die in de buurt woont en de hondjes elke dag voert, zei door de telefoon tegen Carmen dat de bewakers er echt niks om gaven wat er met die hondjes gebeurde.
Het leek ons toch het beste dat ik over dat hek ging klimmen, als ik werd ingerekend kon ik de malle Hollandse zijn die hondjes wilde redden. Eenmaal over het hek heen was de moederhond redelijk goed te benaderen, de pups minder. Eerst haalde ik de zieke pup op, ze ademde nog wel, maar het was niet veel meer. Daarna wist ik een eerste pup in zijn nekvel te grijpen. Hij gilde moord en brand en dat wakkerde het moederinstinct aan, en ik kreeg een beet in mijn kuit van haar. Ik weerde verdere aanvallen af door met de pup te schermen en gaf hem daarna door het hek over. De overige pups zouden we nu zeker niet meer te pakken krijgen, daarnaast vond ik één beet wel genoeg. Het bloed droop al door mijn broek heen.
Vervolgens was het een enorme klus om een beschikbare dierenarts te vinden, het was avond én vakantietijd. De zieke pup was helaas bij aankomst al overleden. De dierenarts had geen regeling voor dode dieren, we kregen de pup in extra plastic zakken weer mee terug. Ik was overigens ooit in een situatie dat ik een hond liet euthanaseren in Roemenië en de kadaververwerking 4x zo duur was. Dus ik was al gewend aan het idee om het lichaam in een grote vuilcontainer achter te laten, met alle respect voor de pup die we niet meer konden helpen.
Daarna ging ik door naar de Eerste Hulp. Ik was werkelijk verbaasd hoe druk het daar was en dat bijna iedereen beschonken leek. Een tetanusinjectie, nou vooruit dan, maar de antirabiës hoefde ik niet. De moederhond beet alleen om haar pup te verdedigen. Roemenië is niet rabiësvrij, maar het probleem zit 'm grotendeels in de vossenpopulatie, en niet onder de hondenpopulatie. Dat willen de hondenvangers ons wel graag laten geloven, want zo behouden zij hun werk. Best wel balen dat ik nou ook in de Roemeense hondenbeten statistieken zit. Ze grijpen ze nogal eens aan om de massale hondenmoorden te vergoelijken.
De nog gezonde pup hadden we in de dierenkliniek achtergelaten. Een Distempertest was meteen negatief, een Parvotest later ook. De pup had er een kleine week gezeten, en de dierenarts vroeg wanneer ik hem op kwam halen, want hij was niet ziek. En zo nam ik hem mee naar huis. Fatale beslissing, want hij werd enkele dagen later alsnog ziek. Toch Parvo. Hij stak een ander nestje met pups aan die net als hij moesten worden opgenomen, maar ze trokken er allemaal doorheen. We hebben de boel grondig gedesinfecteerd daarna.
Verspilling van levens
En toen, een paar maanden later, overleed het mooiste hondje ooit. Met zijn prachtige ‘make-up’ rond de ogen sprak hij meteen vele mensen aan, en was er al heel snel een adoptant voor hem. Maar binnen een dag was hij opeens overleden.
Ik was boos op de statistiek dat er van één teefje en één reutje in 6 jaar 67.000 pups kunnen komen. Het is mooi dat organisaties op deze manier donaties voor sterilisaties willen binnenhalen, maar het is gewoon niet waar. Er overleven geen acht hondjes per nest, twee keer per jaar. Het merendeel van de pups haalt het eerste jaar niet. Ze staan aan zoveel ontberingen bloot, zoals virusziekten Parvo en Distemper, honger en kou. En dan heb ik het nog niet eens over menselijk ingrijpen, zoals verdrinking, vergiftiging en aanrijding. Dat er dieren door andere dieren worden opgegeten is een onderdeel van de voedselketen, maar een hond staat bovenaan. Waarom kent de natuur met honden zo’n verspilling, waarom is de hond zo’n vruchtbaar dier? En waarom moesten er de dagen erna nog vier schattige puppies overlijden aan dat rotvirus Parvo? Hadden de hondjes het bij zich gedragen, was mijn tuin toch niet Parvovrij? De wereld was even verdraaide oneerlijk.
En toen, een paar maanden later, overleed het mooiste hondje ooit. Met zijn prachtige ‘make-up’ rond de ogen sprak hij meteen vele mensen aan, en was er al heel snel een adoptant voor hem. Maar binnen een dag was hij opeens overleden.
Ik was boos op de statistiek dat er van één teefje en één reutje in 6 jaar 67.000 pups kunnen komen. Het is mooi dat organisaties op deze manier donaties voor sterilisaties willen binnenhalen, maar het is gewoon niet waar. Er overleven geen acht hondjes per nest, twee keer per jaar. Het merendeel van de pups haalt het eerste jaar niet. Ze staan aan zoveel ontberingen bloot, zoals virusziekten Parvo en Distemper, honger en kou. En dan heb ik het nog niet eens over menselijk ingrijpen, zoals verdrinking, vergiftiging en aanrijding. Dat er dieren door andere dieren worden opgegeten is een onderdeel van de voedselketen, maar een hond staat bovenaan. Waarom kent de natuur met honden zo’n verspilling, waarom is de hond zo’n vruchtbaar dier? En waarom moesten er de dagen erna nog vier schattige puppies overlijden aan dat rotvirus Parvo? Hadden de hondjes het bij zich gedragen, was mijn tuin toch niet Parvovrij? De wereld was even verdraaide oneerlijk.
Ik bedacht me vaak dat er een groot verschil is in ziektebeelden in beide landen. In Nederland zal een dierenarts vast meer welvaartsziekten en rasgebonden aandoeningen zien, zoals elleboog-en heupproblemen, kanker, allergieën en huidproblemen, en obesitas. In Roemenië is het meer crisismanagement, alleen al door de vele verkeerslachtoffertjes met zoveel straathonden. Misschien te vergelijken met een tropenarts die de meest basale zorg biedt. Zo leerde ik voor het eerst over neurologische bijverschijnselen van een zeer ernstige wormeninfectie, over stickertumor (een soort tumor die als een soa wordt overgedragen), over verschillende soorten schurftmijten, en uiteraard over virusziekten.
Onder: het nest De Fruitjes dat stierf aan de parvo. RIP Mango, Kiwi, Cassis en Papaya. Alleen Goji ontsprong de dans, omdat die elders was ondergebracht.
Onder: het nest De Fruitjes dat stierf aan de parvo. RIP Mango, Kiwi, Cassis en Papaya. Alleen Goji ontsprong de dans, omdat die elders was ondergebracht.
Pups in doosje
Een jonge dierenliefhebster had me verteld van een nestje pups op het werk van haar moeder, een bewaakt terrein waar we niet op mochten. Ze kwam met haar moeder naar me toe met een doos met twee van de pups, de rest was overleden, zei ze. Deze twee waren ook ziek (ik was in de veronderstelling gezonde pups te gaan bekijken). Ik keek onder de staartjes, rook een verdachte geur, waarschijnlijk Parvo.
Het meisje en haar moeder keken me smekend aan. Ik overlegde met mijn Nederlandse achterban, en we hadden op dat moment geen quarantaineruimte voorhanden, en ook waren de financiële middelen even uitgeput. Ik moest met bloedend hart de doos weer teruggeven, de pups waarschijnlijk de dood insturend. Op zo'n moment is mijn liefde voor Roemenië ver te zoeken.
En hoe vond een jonge dierenliefhebster mij? Ach, dat ging zo snel, zodra een dierenarts me kende, ging het als een lopend vuurtje onder de Roemeense dierenliefhebbers in de buurt in de hoop dat ik meer kon betekenen dan: pups laten dood gaan / ze in een horror dodingsasiel stoppen / ze in een overvolle particuliere asielen stoppen / thuis opvangen waar ook al teveel honden zijn. Ik heb de meest vreselijke hokken in tuinen of afgelegen terreinen gezien, honden die vervolgens levenslang werden opgesloten zonder enig uitrenmogelijkheid, nee, kon je als pup dan toch niet beter dood gaan?
Een jonge dierenliefhebster had me verteld van een nestje pups op het werk van haar moeder, een bewaakt terrein waar we niet op mochten. Ze kwam met haar moeder naar me toe met een doos met twee van de pups, de rest was overleden, zei ze. Deze twee waren ook ziek (ik was in de veronderstelling gezonde pups te gaan bekijken). Ik keek onder de staartjes, rook een verdachte geur, waarschijnlijk Parvo.
Het meisje en haar moeder keken me smekend aan. Ik overlegde met mijn Nederlandse achterban, en we hadden op dat moment geen quarantaineruimte voorhanden, en ook waren de financiële middelen even uitgeput. Ik moest met bloedend hart de doos weer teruggeven, de pups waarschijnlijk de dood insturend. Op zo'n moment is mijn liefde voor Roemenië ver te zoeken.
En hoe vond een jonge dierenliefhebster mij? Ach, dat ging zo snel, zodra een dierenarts me kende, ging het als een lopend vuurtje onder de Roemeense dierenliefhebbers in de buurt in de hoop dat ik meer kon betekenen dan: pups laten dood gaan / ze in een horror dodingsasiel stoppen / ze in een overvolle particuliere asielen stoppen / thuis opvangen waar ook al teveel honden zijn. Ik heb de meest vreselijke hokken in tuinen of afgelegen terreinen gezien, honden die vervolgens levenslang werden opgesloten zonder enig uitrenmogelijkheid, nee, kon je als pup dan toch niet beter dood gaan?
De Dansjes
Weer via via een noodkreet ontvangen, een jonge vrouw had een nest pups gered, maar ze woonde in bij haar schoonouders en mocht ze niet houden. Voor eentje had ze iemand gevonden, de rest nam ik van haar over. Ik noemde ze Rumba, Polka en Sirba (Sirba is trouwens een Roemeense dans).
Weer kregen er honden parvo verschijnselen, maar deze keer waren we er razendsnel bij, ging ik niet zelf proberen vocht toe te brengen, en spoedden we ons naar de dierenarts. Daar gingen ze meteen aan het infuus en trokken ze er doorheen. Na een week van behandeling smeekte de dierenarts ze weer op te komen halen, ze jengelden de hele boel bij elkaar. Dat klonk me als muziek in de oren.
Mijn eigen honden hebben overigens nooit parvo gekregen, die waren gewoon goed ingeënt.
Weer via via een noodkreet ontvangen, een jonge vrouw had een nest pups gered, maar ze woonde in bij haar schoonouders en mocht ze niet houden. Voor eentje had ze iemand gevonden, de rest nam ik van haar over. Ik noemde ze Rumba, Polka en Sirba (Sirba is trouwens een Roemeense dans).
Weer kregen er honden parvo verschijnselen, maar deze keer waren we er razendsnel bij, ging ik niet zelf proberen vocht toe te brengen, en spoedden we ons naar de dierenarts. Daar gingen ze meteen aan het infuus en trokken ze er doorheen. Na een week van behandeling smeekte de dierenarts ze weer op te komen halen, ze jengelden de hele boel bij elkaar. Dat klonk me als muziek in de oren.
Mijn eigen honden hebben overigens nooit parvo gekregen, die waren gewoon goed ingeënt.
Adoptie is het tegengif
Elk hondje dat we ter adoptie naar Nederland konden sturen, voelde als een overwinning op de narigheid die we moeten zien, als overwinning op de machteloosheid van nooit genoeg te kunnen doen. De eerste keer dat mijn nieuwe hondenvriendin haar lievelingen (Bo en Nessy) aan de mannen van het hondentransport moest toevertrouwen, op weg naar een beter leven in Nederland, huilde ze tranen van verdriet. Ik beloofde haar dat het voortaan tranen van blijdschap zouden zijn. Ze geloofde me pas toen de foto’s verschenen van het hondenleven dat haar hondjes nu leiden, in huis op de bank, in plaats van buiten op straat of aan een ketting.
In Nederland was het eenvoudiger om principes te hebben, ook ik riep om het hardst dat dáár de situatie moet worden veranderd, eindeloos honden hier naar toe halen en asielen bouwen is niet het antwoord. Maar ik werd ingehaald door de werkelijkheid, al ben ik mijn principes niet verloren. Projecten van de grond krijgen, zowel in praktische zin als financieel, is moeilijker dan een hondje oplappen voor adoptie. En is ook onzichtbaarder werk. Enkele malen ben ik met lokale bestuurders in contact getreden, en mijn vermoeden dat ze een dubbele pet droegen bleek al snel uit te komen, er is helaas rondom het straathondenprobleem veel corruptie, ze verdienen er aan en ze willen hun eigen businessconcept niet de nek omdraaien.
Elk hondje dat we ter adoptie naar Nederland konden sturen, voelde als een overwinning op de narigheid die we moeten zien, als overwinning op de machteloosheid van nooit genoeg te kunnen doen. De eerste keer dat mijn nieuwe hondenvriendin haar lievelingen (Bo en Nessy) aan de mannen van het hondentransport moest toevertrouwen, op weg naar een beter leven in Nederland, huilde ze tranen van verdriet. Ik beloofde haar dat het voortaan tranen van blijdschap zouden zijn. Ze geloofde me pas toen de foto’s verschenen van het hondenleven dat haar hondjes nu leiden, in huis op de bank, in plaats van buiten op straat of aan een ketting.
In Nederland was het eenvoudiger om principes te hebben, ook ik riep om het hardst dat dáár de situatie moet worden veranderd, eindeloos honden hier naar toe halen en asielen bouwen is niet het antwoord. Maar ik werd ingehaald door de werkelijkheid, al ben ik mijn principes niet verloren. Projecten van de grond krijgen, zowel in praktische zin als financieel, is moeilijker dan een hondje oplappen voor adoptie. En is ook onzichtbaarder werk. Enkele malen ben ik met lokale bestuurders in contact getreden, en mijn vermoeden dat ze een dubbele pet droegen bleek al snel uit te komen, er is helaas rondom het straathondenprobleem veel corruptie, ze verdienen er aan en ze willen hun eigen businessconcept niet de nek omdraaien.
Geen adoptiemateriaal
Mijn hondenvriendin Carmen had een noodkreet ontvangen van een oudere vrouw die een hond op straat verzorgde. Omwonenden hadden de hondenvangers gevraagd de hond weg te halen. Kon ik even een plekje voor hem regelen voor een week of twee, daarna vonden we vast wel een lokale adoptant? Ik vond een lege tuin, maar toen de hond werd gebracht, dacht ik meteen ‘wat heb ik gedaan, deze hond is verre van adoptabel’.
Het was een grote, volwassen reu die niks van mensen moest hebben. Hij keek ons donker aan, en iedereen voelde meteen aan dat dit geen aai-materiaal was. Ook hij sleepte met zijn achterpoten, het was maar gissen wat er in zijn leven gebeurd was. Maar na een week was ie ‘om’, en het bleek een ruwe diamant te zijn die dol op aaien was, zolang hij maar de regie in eigen pootjes hield. Uiteindelijk doopte ik hem Izor en nam hem mee naar mijn huis, en ontpopte hij zich toch een waanzinnig goede waakhond, hij is namelijk een (Romanesc Ciobanesc) Mioritic. Zo kent iedere hondenredder wel blijvertjes, niet alles is adoptiemateriaal. In één jaar van drie naar vijf (het werden er zelfs zes) eigen honden, dat tempo kan ik niet vol blijven houden!
Izor is ondertussen rustig en in liefde overleden.
Mijn hondenvriendin Carmen had een noodkreet ontvangen van een oudere vrouw die een hond op straat verzorgde. Omwonenden hadden de hondenvangers gevraagd de hond weg te halen. Kon ik even een plekje voor hem regelen voor een week of twee, daarna vonden we vast wel een lokale adoptant? Ik vond een lege tuin, maar toen de hond werd gebracht, dacht ik meteen ‘wat heb ik gedaan, deze hond is verre van adoptabel’.
Het was een grote, volwassen reu die niks van mensen moest hebben. Hij keek ons donker aan, en iedereen voelde meteen aan dat dit geen aai-materiaal was. Ook hij sleepte met zijn achterpoten, het was maar gissen wat er in zijn leven gebeurd was. Maar na een week was ie ‘om’, en het bleek een ruwe diamant te zijn die dol op aaien was, zolang hij maar de regie in eigen pootjes hield. Uiteindelijk doopte ik hem Izor en nam hem mee naar mijn huis, en ontpopte hij zich toch een waanzinnig goede waakhond, hij is namelijk een (Romanesc Ciobanesc) Mioritic. Zo kent iedere hondenredder wel blijvertjes, niet alles is adoptiemateriaal. In één jaar van drie naar vijf (het werden er zelfs zes) eigen honden, dat tempo kan ik niet vol blijven houden!
Izor is ondertussen rustig en in liefde overleden.
Langs de weg
Als ik af en toe in weer in Nederland ben, schrik ik wel eens van een stuk afval langs de weg, ligt daar een dode hond? Oh nee, die zien we hier niet of nauwelijks langs de weg, diep ademhalen en weer even omschakelen. Want op één lange rit naar de luchthaven in Roemenië had ik nog 11 dode honden/katten/vossen geteld. Stomme gewoonte, dat tellen.
De verschillen zijn groot tussen beide landen. Er is nog een wereld te winnen aan dierenwelzijn. En toch wil ik hier wonen, al verzucht ik regelmatig dat ik in een volgend leven postzegels ga verzamelen. Stuk rustiger. Hoewel, zou ik in een volgend leven zonder honden kunnen?
En naast dode honden worden er natuurlijk ook levende gedumpte honden langs de weg gespot. Zo zag ik een hond langs de weg die duidelijk een radeloze indruk maakte. Ik keerde de auto, overlegde kort met Nederland, en de hond wilde met me mee. Ik zocht naar een naam in de buurt van de vindplaats, het eerstvolgende naambordje van het dorp was niet inspirerend, en toen stond er 'vand pomi', bomen te koop, en de hond werd Pommie gedoopt. Wat een vrolijkerd werd het.
Als ik af en toe in weer in Nederland ben, schrik ik wel eens van een stuk afval langs de weg, ligt daar een dode hond? Oh nee, die zien we hier niet of nauwelijks langs de weg, diep ademhalen en weer even omschakelen. Want op één lange rit naar de luchthaven in Roemenië had ik nog 11 dode honden/katten/vossen geteld. Stomme gewoonte, dat tellen.
De verschillen zijn groot tussen beide landen. Er is nog een wereld te winnen aan dierenwelzijn. En toch wil ik hier wonen, al verzucht ik regelmatig dat ik in een volgend leven postzegels ga verzamelen. Stuk rustiger. Hoewel, zou ik in een volgend leven zonder honden kunnen?
En naast dode honden worden er natuurlijk ook levende gedumpte honden langs de weg gespot. Zo zag ik een hond langs de weg die duidelijk een radeloze indruk maakte. Ik keerde de auto, overlegde kort met Nederland, en de hond wilde met me mee. Ik zocht naar een naam in de buurt van de vindplaats, het eerstvolgende naambordje van het dorp was niet inspirerend, en toen stond er 'vand pomi', bomen te koop, en de hond werd Pommie gedoopt. Wat een vrolijkerd werd het.
En een andere keer liep er een hinkepinkende pup dwars over autoweg, die ik zo niet kon laten strompelen. Ik noemde hem Banjo, en net als Pommie vond ie in Nederland een goed huis.
Ga nieuw baasje zoeken
Een appèl op mijn hulp en mijn netwerk betrof een oudere, mogelijk niet erg sociale teef. Ik beloofde na twee weken te komen kijken, eerder kon ik niet, ik moest even naar Nederland. Sinds ik Izor, een Roemeense herdershond (van het type Mioritic) ongezien in de lege tuin had geplaatst, wilde ik elke hond zelf evalueren voordat ik ja of nee tegen adoptiebemiddeling zeg. Ik weet immers aan welke eisen een huishond in het volle Nederland moet voldoen, en Izor had de shortcut niet gehaald en is bij me blijven hangen. Al moet ik erbij zeggen dat het soms moeilijk te voorspellen is welke hond oude trauma’s zal kunnen afschudden, en welke hond nooit meer helemaal van zijn rugzakje zal afkomen.
Afijn, de vrouw had de hond al vele, vele jaren, maar die twee weken op mij wachten waren toch te lang, en daarna hoorde ik dat ze de oude hond ergens in de natuur had achter gelaten. ‘Ga maar een nieuw baasjes zoeken’ zeggen ze dan...
Een appèl op mijn hulp en mijn netwerk betrof een oudere, mogelijk niet erg sociale teef. Ik beloofde na twee weken te komen kijken, eerder kon ik niet, ik moest even naar Nederland. Sinds ik Izor, een Roemeense herdershond (van het type Mioritic) ongezien in de lege tuin had geplaatst, wilde ik elke hond zelf evalueren voordat ik ja of nee tegen adoptiebemiddeling zeg. Ik weet immers aan welke eisen een huishond in het volle Nederland moet voldoen, en Izor had de shortcut niet gehaald en is bij me blijven hangen. Al moet ik erbij zeggen dat het soms moeilijk te voorspellen is welke hond oude trauma’s zal kunnen afschudden, en welke hond nooit meer helemaal van zijn rugzakje zal afkomen.
Afijn, de vrouw had de hond al vele, vele jaren, maar die twee weken op mij wachten waren toch te lang, en daarna hoorde ik dat ze de oude hond ergens in de natuur had achter gelaten. ‘Ga maar een nieuw baasjes zoeken’ zeggen ze dan...
Hondenvangers
Vandaag nog even een glimp meegekregen van het ‘vrije leven’ van een straathond. Ik zat op een plein met mijn Roemeense hondenvriendin een cappuccino te drinken. Er stond een grote zwarte hond continue naar mensen te blaffen, gisteren was ie er ook. Het leek me angstagressie. Totaal de weg kwijt, en had als copingstrategie gekozen dat blaffen de beste verdediging was. De Roemeense zei: “mensen zullen wel heel snel de hondenvangers bellen”.
Niet veel later liepen ze rakelings langs me, de hondenvangers met de hond. Het vangen was net buiten mijn gezichtsveld gebeurd. De nek van de hond zat in een grote metalen tang gevangen, hij hing in die tang en verder werd hij bij zijn staart getild. Ik had al eerder beelden gezien van zoiets, maar ik zag het nu zo vlak voor me. Het schokte me enorm, en heb zitten huilen.
Ze zei: “die komt niet levend aan in het gemeentelijke asiel. Agressieve en/of zieke honden halen de 14 dagen bewaartijd in het asiel niet. Ze zullen die tang wel wat verder aandrukken als ie in het busje zit”. Euthanasie op de Roemeense manier, en op papier euthanaseren ze hem toch met een injectie, om dat geld op te strijken.
Vandaag nog even een glimp meegekregen van het ‘vrije leven’ van een straathond. Ik zat op een plein met mijn Roemeense hondenvriendin een cappuccino te drinken. Er stond een grote zwarte hond continue naar mensen te blaffen, gisteren was ie er ook. Het leek me angstagressie. Totaal de weg kwijt, en had als copingstrategie gekozen dat blaffen de beste verdediging was. De Roemeense zei: “mensen zullen wel heel snel de hondenvangers bellen”.
Niet veel later liepen ze rakelings langs me, de hondenvangers met de hond. Het vangen was net buiten mijn gezichtsveld gebeurd. De nek van de hond zat in een grote metalen tang gevangen, hij hing in die tang en verder werd hij bij zijn staart getild. Ik had al eerder beelden gezien van zoiets, maar ik zag het nu zo vlak voor me. Het schokte me enorm, en heb zitten huilen.
Ze zei: “die komt niet levend aan in het gemeentelijke asiel. Agressieve en/of zieke honden halen de 14 dagen bewaartijd in het asiel niet. Ze zullen die tang wel wat verder aandrukken als ie in het busje zit”. Euthanasie op de Roemeense manier, en op papier euthanaseren ze hem toch met een injectie, om dat geld op te strijken.
Onderhandse verkoop
Een noodkreet bereikte ons toen de hondenvangers een schattig pupje hadden meegenomen, het zou een Labrador of een Golden Retriever kunnen zijn volgens de beschrijving. We gingen meteen achter het busje van de hondenvangers aan in de hoop dat we eerder bij het gemeentelijk asiel zouden zijn. En dat waren we ook. Maar de pup zat merkwaardig genoeg niet in het busje, hij was ergens onderweg verdwenen. Onderweg verdienen de hondenvangers een centje bij om pups die hen van een ras lijken te verkopen op de lokale markt, al geven ze dat natuurlijk niet toe. We konden alleen maar hopen dat de pup toch nog een goed leven krijgt, al is het vertrouwen klein in de plattelandsbevolking. De meesten houden een hond toch alleen maar in de tuin aan een ketting om als levende deurbel te dienen.
Een noodkreet bereikte ons toen de hondenvangers een schattig pupje hadden meegenomen, het zou een Labrador of een Golden Retriever kunnen zijn volgens de beschrijving. We gingen meteen achter het busje van de hondenvangers aan in de hoop dat we eerder bij het gemeentelijk asiel zouden zijn. En dat waren we ook. Maar de pup zat merkwaardig genoeg niet in het busje, hij was ergens onderweg verdwenen. Onderweg verdienen de hondenvangers een centje bij om pups die hen van een ras lijken te verkopen op de lokale markt, al geven ze dat natuurlijk niet toe. We konden alleen maar hopen dat de pup toch nog een goed leven krijgt, al is het vertrouwen klein in de plattelandsbevolking. De meesten houden een hond toch alleen maar in de tuin aan een ketting om als levende deurbel te dienen.
Verjaardagskadootjes
Mijn hondenvriendin en ik zijn op dezelfde dag jarig, en haar man en mijn hondenverzorger/ huisoppasser drie dagen later. Op mijn verjaardag vond ik een gedumpte pup van een maand of vier, in een greppel in het bos. Ik noemde hem (voor de verandering een keer geen teefje) Cadou, ‘kado’ in het Roemeens. Drie dagen later volgende verjaardag, zelfde scenario. Weer gedumpte pup, zak er nog naast. Geen schijn van kans daar in het bos. Die weg door het bos rij ik altijd smekend ‘laat me niets vinden’. Ik heb zuchtend ook dit kadootje in ontvangst genomen. En naar de jarige vernoemd (Soni, dat werd Johnny).
Mijn hondenvriendin en ik zijn op dezelfde dag jarig, en haar man en mijn hondenverzorger/ huisoppasser drie dagen later. Op mijn verjaardag vond ik een gedumpte pup van een maand of vier, in een greppel in het bos. Ik noemde hem (voor de verandering een keer geen teefje) Cadou, ‘kado’ in het Roemeens. Drie dagen later volgende verjaardag, zelfde scenario. Weer gedumpte pup, zak er nog naast. Geen schijn van kans daar in het bos. Die weg door het bos rij ik altijd smekend ‘laat me niets vinden’. Ik heb zuchtend ook dit kadootje in ontvangst genomen. En naar de jarige vernoemd (Soni, dat werd Johnny).
Auto vol pups
De hond die me in mijn kuit had gebeten, Skoda genoemd vanwege haar lage onderstel, was weer bevallen. Zes prachtige pups. Dat krijg je er van als je honden niet steriliseert (zoekt emoticon met kop boink boink tegen de muur). Het afgesloten fabrieksterrein waar ze zat was leeg, en we hadden gehoord dat de auto’s die nog op het terrein stonden zouden worden weggesleept, en juist in een van de auto’s zat de teef met haar pups.
We maakten een reddingsplan met een dierenarts om het moedertje met een verdovingsmiddel te beschieten, en haar daar met de pups weg te halen. Hij maakte een injectie klaar en had een blaaspijp bij zich. Maar Skoda bleef op te grote afstand, en toen besloot de da om het terrein op te gaan. Ik zei wacht, ik heb een ladder meegenomen, ja ik kende dat hek al, en zo klom hij er overheen. Hij wist haar goed te raken met het pijltje, maar Skoda vluchtte het terrein af. We moesten zo snel mogelijk de hond zoeken in het nabijgelegen park. Maar er kwam een man aan die de dierenarts had zien terugklimmen, en vroeg wat hij daar deed. Toen begon hij vreselijk tegen de dierenarts te schelden, echt zo grof, zo van ‘vieze gore klootzak, ik sla al je tanden uit je bek’. De dierenarts voelde zich zo bedreigd dat hij de politie belde. Ondertussen moesten we ook de verdoofde hond zoeken, die we tenslotte vonden, en in een bench legden. De politie kwam, maar opeens zat de dierenarts in het beklaagdenbankje. Er werd hem ‘trespassing’ ten laste gelegd. We legden uit dat de honden daar juist van het bedrijf weg moesten, en dat we alleen maar hielpen, het was een verlaten terrein, en dat een bewaker er vanaf wist. Maar daar wilde de agent niets van weten, je mag niet zomaar een afgesloten privéterrein in klimmen, dat mag ook niet in úw land, zei hij tegen mij.
Uiteindelijk wist een agent een bewaker te bereiken, die naar het terrein kwam met een sleutel, en zo konden we de pups die nog in de auto lagen, op legale wijze meenemen. We waren toen al een paar uur verder, en een knorrige agent mopperde dat het stom was om zoveel tijd aan een paar zwerfhonden te besteden terwijl ze er voor de mensen waren.
De hond die me in mijn kuit had gebeten, Skoda genoemd vanwege haar lage onderstel, was weer bevallen. Zes prachtige pups. Dat krijg je er van als je honden niet steriliseert (zoekt emoticon met kop boink boink tegen de muur). Het afgesloten fabrieksterrein waar ze zat was leeg, en we hadden gehoord dat de auto’s die nog op het terrein stonden zouden worden weggesleept, en juist in een van de auto’s zat de teef met haar pups.
We maakten een reddingsplan met een dierenarts om het moedertje met een verdovingsmiddel te beschieten, en haar daar met de pups weg te halen. Hij maakte een injectie klaar en had een blaaspijp bij zich. Maar Skoda bleef op te grote afstand, en toen besloot de da om het terrein op te gaan. Ik zei wacht, ik heb een ladder meegenomen, ja ik kende dat hek al, en zo klom hij er overheen. Hij wist haar goed te raken met het pijltje, maar Skoda vluchtte het terrein af. We moesten zo snel mogelijk de hond zoeken in het nabijgelegen park. Maar er kwam een man aan die de dierenarts had zien terugklimmen, en vroeg wat hij daar deed. Toen begon hij vreselijk tegen de dierenarts te schelden, echt zo grof, zo van ‘vieze gore klootzak, ik sla al je tanden uit je bek’. De dierenarts voelde zich zo bedreigd dat hij de politie belde. Ondertussen moesten we ook de verdoofde hond zoeken, die we tenslotte vonden, en in een bench legden. De politie kwam, maar opeens zat de dierenarts in het beklaagdenbankje. Er werd hem ‘trespassing’ ten laste gelegd. We legden uit dat de honden daar juist van het bedrijf weg moesten, en dat we alleen maar hielpen, het was een verlaten terrein, en dat een bewaker er vanaf wist. Maar daar wilde de agent niets van weten, je mag niet zomaar een afgesloten privéterrein in klimmen, dat mag ook niet in úw land, zei hij tegen mij.
Uiteindelijk wist een agent een bewaker te bereiken, die naar het terrein kwam met een sleutel, en zo konden we de pups die nog in de auto lagen, op legale wijze meenemen. We waren toen al een paar uur verder, en een knorrige agent mopperde dat het stom was om zoveel tijd aan een paar zwerfhonden te besteden terwijl ze er voor de mensen waren.
Hashtag
Ik zag haar ergens begin herfst opeens opduiken in het dorp, samen met een kleiner reutje erbij. Ik ben ze gaan voeren, en al snel herkenden ze het geluid van mijn auto (want kon ze alleen voeren als ik weg ging of aankwam). Ik noemde haar # (Hashtag) en hem @ (Arund, dus de Roemeense versie van het apestaartje). Het kostte wat tijd om haar vertrouwen te winnen, maar ik had meteen een klik met haar. In de lente raakte ze in de belangstelling van de reuen, en heb ik haar opgepakt en mee naar mijn tuin genomen. Het waren wat onrustige nachten omdat er soms mannelijk bezoek aan de poorten stond. Ik beloofde haar een mooie toekomst in NL, er was meteen iemand die net als ik als een blok voor haar viel, en haar ging sponsoren. Maar toen ze besloot (toen de kust weer veilig was qua loopsheid) zichzelf een weg naar de vrijheid te graven lag opeens alles anders. Met het gat had ze ook andere honden (mijn eigen honden en een paar die naar Nederland zouden gaan) de kans gegeven om te ontsnappen, en de rondhangende dronkenlappen gooiden stenen naar ze. Ze werd niet meer geschikt voor adoptie bevonden, en ik kon haar ook niet op deze manier in de tuin houden (er kwamen steeds meer kuilen bij). Ik heb haar laten steriliseren, en toen de wond netjes was genezen, gaf ik haar haar vrijheid weer terug. Anders groef ze zichzelf wel een weg. Maar naast haar vrijheid geniet ze ook van wat genegenheid en een goede maaltijd, dus zat ze opeens weer bij de poort. Soms blijft ze dagen weg, soms is ze er opeens weer. Ik moest er aan wennen, om een hond die vrijheid te geven, het strookte niet met het westerse model van verantwoord huisdierbezit. Maar uiteindelijk wilde bij ons blijven en liep ze nooit meer weg.
Ik zag haar ergens begin herfst opeens opduiken in het dorp, samen met een kleiner reutje erbij. Ik ben ze gaan voeren, en al snel herkenden ze het geluid van mijn auto (want kon ze alleen voeren als ik weg ging of aankwam). Ik noemde haar # (Hashtag) en hem @ (Arund, dus de Roemeense versie van het apestaartje). Het kostte wat tijd om haar vertrouwen te winnen, maar ik had meteen een klik met haar. In de lente raakte ze in de belangstelling van de reuen, en heb ik haar opgepakt en mee naar mijn tuin genomen. Het waren wat onrustige nachten omdat er soms mannelijk bezoek aan de poorten stond. Ik beloofde haar een mooie toekomst in NL, er was meteen iemand die net als ik als een blok voor haar viel, en haar ging sponsoren. Maar toen ze besloot (toen de kust weer veilig was qua loopsheid) zichzelf een weg naar de vrijheid te graven lag opeens alles anders. Met het gat had ze ook andere honden (mijn eigen honden en een paar die naar Nederland zouden gaan) de kans gegeven om te ontsnappen, en de rondhangende dronkenlappen gooiden stenen naar ze. Ze werd niet meer geschikt voor adoptie bevonden, en ik kon haar ook niet op deze manier in de tuin houden (er kwamen steeds meer kuilen bij). Ik heb haar laten steriliseren, en toen de wond netjes was genezen, gaf ik haar haar vrijheid weer terug. Anders groef ze zichzelf wel een weg. Maar naast haar vrijheid geniet ze ook van wat genegenheid en een goede maaltijd, dus zat ze opeens weer bij de poort. Soms blijft ze dagen weg, soms is ze er opeens weer. Ik moest er aan wennen, om een hond die vrijheid te geven, het strookte niet met het westerse model van verantwoord huisdierbezit. Maar uiteindelijk wilde bij ons blijven en liep ze nooit meer weg.
Op een klein stationnetje
Vorig jaar zag ik op een klein stationnetje een moederhond met vier pups. Twee waren kortharig, en open naar mensen, twee waren fluffy en terughoudend naar mensen. Ik nam het vriendelijke kortharige teefje mee, ik noemde haar Tsjoekie, dat opgegroeide tot een heerlijke huishond in Nederland, en helaas werden er twee andere pups van het nest vergiftigd.Wat rot dat ik hen ook niet had gered.
Een fluffy reutje bleef over, ik zag hem regelmatig, voerde hem, en hij was blij om me te zien, maar bleef toch op armlengte afstand. Mama Treintje (zo genoemd omdat ze op het stationnetje woont) ging mee met mij naar de dierenarts voor een sterilisatie en bleek een nare stickertumor te hebben, en is nu ondertussen ook in NL. Trouwens, ik had nog nooit van een stickertumor gehoord, het bleek een seksueel overdraagbare tumor te zijn, die we in Nederland niet kennen omdat onze honden niet rondzwerven en zich vrijelijk voortplanten.
Maar opeens was de reeds volwassen geworden fluffy reu verdwenen, die tot die tijd wel steeds rond bleef hangen op het stationnetje. Ik hoorde dat hij door een man was meegenomen, die wilde een waakhond hebben op de leegstaande boerderij. Juist de hond waarbij ik het idee had dat ie het meeste zijn vrijheid lief had, en die ik daarom niet erg geschikt had gevonden voor adoptie, zat nu aan de ketting in een eenzaam bestaan.
In het voorjaar kwam er een vriendin logeren, en bij toeval (of niet) liepen we de man tegen het lijf die hem had meegenomen. Of we hem wilden zien. Jazeker! En toen zei hij dat ie hem niet meer wilde, misschien blafte hij te weinig? Ik moest hem maar mee nemen. We wilden hem daar hoe dan ook weghalen, en gisteren hebben we dat gedaan. Het was verdraaid spannend en heel emotioneel om hem van de ketting af te halen. Mijn logeervriendin heeft het allemaal gefilmd, en het filmpje heeft al heel wat mensen beroerd!
Uiteindelijk besloot ze dat ze de hond graag wilde adopteren. Anders had ik ‘m weer moeten loslaten bij het stationnetje. Deze hond zou me voor de meeste mensen ongeschikt lijken, ik zou maar enkele mensen de hond toevertrouwen in Nederland. Maar deze twee horen gewoon bij elkaar! Door het vertrouwen dat ze in elkaar hebben is de hond die zo terughoudend was, enorm gegroeid. Alweer een bezoeker die aan een hond is blijven hangen :-)
Vorig jaar zag ik op een klein stationnetje een moederhond met vier pups. Twee waren kortharig, en open naar mensen, twee waren fluffy en terughoudend naar mensen. Ik nam het vriendelijke kortharige teefje mee, ik noemde haar Tsjoekie, dat opgegroeide tot een heerlijke huishond in Nederland, en helaas werden er twee andere pups van het nest vergiftigd.Wat rot dat ik hen ook niet had gered.
Een fluffy reutje bleef over, ik zag hem regelmatig, voerde hem, en hij was blij om me te zien, maar bleef toch op armlengte afstand. Mama Treintje (zo genoemd omdat ze op het stationnetje woont) ging mee met mij naar de dierenarts voor een sterilisatie en bleek een nare stickertumor te hebben, en is nu ondertussen ook in NL. Trouwens, ik had nog nooit van een stickertumor gehoord, het bleek een seksueel overdraagbare tumor te zijn, die we in Nederland niet kennen omdat onze honden niet rondzwerven en zich vrijelijk voortplanten.
Maar opeens was de reeds volwassen geworden fluffy reu verdwenen, die tot die tijd wel steeds rond bleef hangen op het stationnetje. Ik hoorde dat hij door een man was meegenomen, die wilde een waakhond hebben op de leegstaande boerderij. Juist de hond waarbij ik het idee had dat ie het meeste zijn vrijheid lief had, en die ik daarom niet erg geschikt had gevonden voor adoptie, zat nu aan de ketting in een eenzaam bestaan.
In het voorjaar kwam er een vriendin logeren, en bij toeval (of niet) liepen we de man tegen het lijf die hem had meegenomen. Of we hem wilden zien. Jazeker! En toen zei hij dat ie hem niet meer wilde, misschien blafte hij te weinig? Ik moest hem maar mee nemen. We wilden hem daar hoe dan ook weghalen, en gisteren hebben we dat gedaan. Het was verdraaid spannend en heel emotioneel om hem van de ketting af te halen. Mijn logeervriendin heeft het allemaal gefilmd, en het filmpje heeft al heel wat mensen beroerd!
Uiteindelijk besloot ze dat ze de hond graag wilde adopteren. Anders had ik ‘m weer moeten loslaten bij het stationnetje. Deze hond zou me voor de meeste mensen ongeschikt lijken, ik zou maar enkele mensen de hond toevertrouwen in Nederland. Maar deze twee horen gewoon bij elkaar! Door het vertrouwen dat ze in elkaar hebben is de hond die zo terughoudend was, enorm gegroeid. Alweer een bezoeker die aan een hond is blijven hangen :-)
Dure hobby
Ik ontmoette voor het eerst de verhuurster van mijn huis, ze woont in Duitsland. Lieve vrouw, maar ze had nog wel één vraagje voor me. Want in het dorp ging het gerucht dat ik een hondenfokkerij ben begonnen en geld verdien aan het naar het Nederland sturen van honden.
De waarheid kan niet verder weg zijn. In feite zat er weer een 'waarheid' gedumpt in het veld. Wie gaat er in hemelsnaam honden fokken als ze overal te vinden zijn, zou je toch denken.
De dag hiervoor zagen we (ik heb 4 gasten over uit Nederland) een pup in het veld. Angstig en gedesorienteerd. Ik liet wat koekjes achter, en in 4 keer wisten we zijn vertrouwen te winnen met hondenbrokjes. De vierde keer werd er niet meer geblaft of gegromd maar kwam er een kwispel en liet hij zich oppakken. Een Fishermansfriendmoment.
Het moeder en dochterdeel van mijn gasten bedachten zich geen moment en riepen 'we nemen 'm. In de tuin gingen alle remmen los en was het ding zo blij en deelde zoveel kusjes aan ons uit. Moeder en dochter buigen zich nu over een leuke Roemeense hondennaam. Ik ga nog even verder met mijn hondenfokkerij.....eh ik bedoel mijn dure hobby.
Ik ontmoette voor het eerst de verhuurster van mijn huis, ze woont in Duitsland. Lieve vrouw, maar ze had nog wel één vraagje voor me. Want in het dorp ging het gerucht dat ik een hondenfokkerij ben begonnen en geld verdien aan het naar het Nederland sturen van honden.
De waarheid kan niet verder weg zijn. In feite zat er weer een 'waarheid' gedumpt in het veld. Wie gaat er in hemelsnaam honden fokken als ze overal te vinden zijn, zou je toch denken.
De dag hiervoor zagen we (ik heb 4 gasten over uit Nederland) een pup in het veld. Angstig en gedesorienteerd. Ik liet wat koekjes achter, en in 4 keer wisten we zijn vertrouwen te winnen met hondenbrokjes. De vierde keer werd er niet meer geblaft of gegromd maar kwam er een kwispel en liet hij zich oppakken. Een Fishermansfriendmoment.
Het moeder en dochterdeel van mijn gasten bedachten zich geen moment en riepen 'we nemen 'm. In de tuin gingen alle remmen los en was het ding zo blij en deelde zoveel kusjes aan ons uit. Moeder en dochter buigen zich nu over een leuke Roemeense hondennaam. Ik ga nog even verder met mijn hondenfokkerij.....eh ik bedoel mijn dure hobby.
Hondjes maken
Overal om me heen zie ik ze hondjes maken. Een grote harige hond is loops en een kortepootjes reu grijpt zijn kans, al zou hij wel een trapje kunnen gebruiken. Een witte reu cirkelt er om heen. Pas op, waarschuwt een voorbijganger. Gevaarlijke honden. Nou echt niet. De teef is superlief en komt bij me staan en de reuen hebben alleen oog voor elkaar. Dat ze naar elkaar grommen om een teef maakt ze nog niet gevaarlijk.
Ik loop door en de teef achtervolgt me alsof ik haar redding ben. De twee reuen er achteraan, het zebrapad steken we gedrieën over, een auto wacht netjes. De witte reu valt de kleine zwarte aan en wint de strijd. Ik zit nu op een bankje in het park met de teef en de witte hond. Wat zou ik graag die teef naar de trimmer brengen om haar te verlossen van de dreadlocks. En daarna verlossen van de loopsheid. En daarna verdient ze een fijn huis. Ik ben even helemaal verliefd op haar.... Maar ik moest even naar Nederland, en daarna ging ik haar meteen zoeken, op straat, in een gemeentelijk asiel, en ook rondbellen bij de gemeente (die hondenvangers in dienst heeft). Ze bleef echter weg, en ik vermoed dat ze ook niet meer leeft...
Overal om me heen zie ik ze hondjes maken. Een grote harige hond is loops en een kortepootjes reu grijpt zijn kans, al zou hij wel een trapje kunnen gebruiken. Een witte reu cirkelt er om heen. Pas op, waarschuwt een voorbijganger. Gevaarlijke honden. Nou echt niet. De teef is superlief en komt bij me staan en de reuen hebben alleen oog voor elkaar. Dat ze naar elkaar grommen om een teef maakt ze nog niet gevaarlijk.
Ik loop door en de teef achtervolgt me alsof ik haar redding ben. De twee reuen er achteraan, het zebrapad steken we gedrieën over, een auto wacht netjes. De witte reu valt de kleine zwarte aan en wint de strijd. Ik zit nu op een bankje in het park met de teef en de witte hond. Wat zou ik graag die teef naar de trimmer brengen om haar te verlossen van de dreadlocks. En daarna verlossen van de loopsheid. En daarna verdient ze een fijn huis. Ik ben even helemaal verliefd op haar.... Maar ik moest even naar Nederland, en daarna ging ik haar meteen zoeken, op straat, in een gemeentelijk asiel, en ook rondbellen bij de gemeente (die hondenvangers in dienst heeft). Ze bleef echter weg, en ik vermoed dat ze ook niet meer leeft...
Spelen
Ik zag een hond bij de bouwmarkt met een bakje spelen. Bij die bouwmarkt, aan de rand van de stad, worden veel honden gedumpt, en ook weer weggevangen, want als ik er een volgende keer ben zie ik nooit meer dezelfde honden. De hond gooide het bakje van zich af en holde er vrolijk achteraan. Een spelende hond. Het raakte me omdat ik het zo zelden zie hier. Het leven als zwerfhond laat blijkbaar weinig te spelen over.
Ik zag een hond bij de bouwmarkt met een bakje spelen. Bij die bouwmarkt, aan de rand van de stad, worden veel honden gedumpt, en ook weer weggevangen, want als ik er een volgende keer ben zie ik nooit meer dezelfde honden. De hond gooide het bakje van zich af en holde er vrolijk achteraan. Een spelende hond. Het raakte me omdat ik het zo zelden zie hier. Het leven als zwerfhond laat blijkbaar weinig te spelen over.
De Klevertjes
Een jaar of wat later lag er een weer een nest pups bij het stationnetje, blijkbaar was deze plek een populaire dumpplaats om een loopse of zwangere of bevallen teef te dumpen. Het waren 6 pups plus moederhond, en mijn contact in Nederland vond dat ik moederhond plus pups moest meenemen, maar ik had al zelf een tuin vol honden, dus dat was echt teveel. ik had zoveel Roemeense dierenliefhebbers gezien met een totaal uit de hand gelopen situatie met krappe hokken in hun tuin, ik kon niet alles oplossen. Ik koos er 3 uit, ik zorgde ervoor dat ik in ieder geval teefjes meenam, die zouden dan alvast geen nieuwe pups meer krijgen. Op dat moment voelde ik me echt voor God spelen, jij krijgt een mooi leven in Nederland en jij gaat onherroepelijk dood in dit kloteland. Zo zwaar, en dan kun je nog de toorn over je heen krijgen van Nederlandse dierenliefhebbers die niet snappen in welke situatie je je bevindt.
Ik noemde ze naar Kleverige snoepjes; Toffee, Fudge en Nougat.
Een jaar of wat later lag er een weer een nest pups bij het stationnetje, blijkbaar was deze plek een populaire dumpplaats om een loopse of zwangere of bevallen teef te dumpen. Het waren 6 pups plus moederhond, en mijn contact in Nederland vond dat ik moederhond plus pups moest meenemen, maar ik had al zelf een tuin vol honden, dus dat was echt teveel. ik had zoveel Roemeense dierenliefhebbers gezien met een totaal uit de hand gelopen situatie met krappe hokken in hun tuin, ik kon niet alles oplossen. Ik koos er 3 uit, ik zorgde ervoor dat ik in ieder geval teefjes meenam, die zouden dan alvast geen nieuwe pups meer krijgen. Op dat moment voelde ik me echt voor God spelen, jij krijgt een mooi leven in Nederland en jij gaat onherroepelijk dood in dit kloteland. Zo zwaar, en dan kun je nog de toorn over je heen krijgen van Nederlandse dierenliefhebbers die niet snappen in welke situatie je je bevindt.
Ik noemde ze naar Kleverige snoepjes; Toffee, Fudge en Nougat.
De Nootjes
Ik werd voorgesteld aan weer een andere dierenliefhebster. Ze had vooral kleine hondjes in huis, pinchertjes, pekineeskruisingjes. Een hondje was per ongeluk zwanger geraakt. Later leek het me niet meer zo per ongeluk, gevalletjes inteelt bij iemand die er van genoot tussen de pups te zitten. We hadden er ook een andere hond ondergebracht, van een Duitse man, ook zijn hond was onbedoeld zwanger geraakt. Er bleef maar één pup van het nest over, steeds als we langs kwamen was er eentje doodgegaan. Hondje zou niet goed drinken, en een ander hondje was onder een blok hout terecht gekomen. We dachten eerder dat de man des huizes er met zijn zatte kop op was gaan staan.
De Nootjes, ik noemde ze Cashew, Pecan en Walnut, zouden het in ieder geval overleven, en een goed leven krijgen in Nederland. We haalden ze op, ze gingen op transport, en daarna veranderde die zogenaamde dierenliefhebster in een heks. Ze was helemaal door het dolle heen want ze dacht dat de pups gedood zouden worden in Nederland om daarna verwerkt te worden tot handschoenen. Ze zou aangifte doen bij de politie van ontvoering van haar hondjes. We blockten haar en hebben er verder niks meer van gehoord.
Ik werd voorgesteld aan weer een andere dierenliefhebster. Ze had vooral kleine hondjes in huis, pinchertjes, pekineeskruisingjes. Een hondje was per ongeluk zwanger geraakt. Later leek het me niet meer zo per ongeluk, gevalletjes inteelt bij iemand die er van genoot tussen de pups te zitten. We hadden er ook een andere hond ondergebracht, van een Duitse man, ook zijn hond was onbedoeld zwanger geraakt. Er bleef maar één pup van het nest over, steeds als we langs kwamen was er eentje doodgegaan. Hondje zou niet goed drinken, en een ander hondje was onder een blok hout terecht gekomen. We dachten eerder dat de man des huizes er met zijn zatte kop op was gaan staan.
De Nootjes, ik noemde ze Cashew, Pecan en Walnut, zouden het in ieder geval overleven, en een goed leven krijgen in Nederland. We haalden ze op, ze gingen op transport, en daarna veranderde die zogenaamde dierenliefhebster in een heks. Ze was helemaal door het dolle heen want ze dacht dat de pups gedood zouden worden in Nederland om daarna verwerkt te worden tot handschoenen. Ze zou aangifte doen bij de politie van ontvoering van haar hondjes. We blockten haar en hebben er verder niks meer van gehoord.
Naast de honden die ik zelf opving, hielp ik ook anderen met hun hondenoverschot, de Nederlandse stichting zocht ook voor hun honden warme mandjes, want ze wisten dat in Roemenië de mandjes niet zo warm waren. We hadden er heel wat werk aan om de hondjes diverse malen te vaccineren, de volwassen teefjes te steriliseren (voor een fractie van de kosten in Nederland), en ze op transport te doen (vaak lang wachten, het transportbusje was bijna altijd vertraagd). En elke rit naar de stad was ook altijd drie kwartier heen en drie kwartier terug, want ik zat op het platteland.
Toen ik door diverse omstandigheden mijn geliefde land moest achterlaten voelde ik me erg schuldig dat ik diverse dierenvriendinnen in de steek liet, voor hen was er weer minder mogelijkheid om hun gevonden hondjes goed onder te kunnen brengen.
Ik beloofde elk jaar terug te komen en samen met Carmen onze verjaardag te vieren, want we zijn tegelijkertijd jarig. Dat is maar één keer gelukt.....
Carmen - 28/9/2019
De wereld is een lief mens en een geweldige dierenvriend/dierenredder armer.
Lieve Carmen, mijn Roemeense zus, rust zacht.
Ik beloofde elk jaar terug te komen en samen met Carmen onze verjaardag te vieren, want we zijn tegelijkertijd jarig. Dat is maar één keer gelukt.....
Carmen - 28/9/2019
De wereld is een lief mens en een geweldige dierenvriend/dierenredder armer.
Lieve Carmen, mijn Roemeense zus, rust zacht.