Kerst 2013
Dinsdag 24 december
Het was nogal een onderneming, de reis naar Roemenie. Ik moest een bus, drie treinen, en een shuttlebus nemen om vervolgens vanuit Dortmund te kunnen vliegen. Alles voorbereid en op papier moest het ruim te doen zijn. Maar de treinen reden niet op tijd en de shuttlebus kwam al helemaal niet opdagen. Ik werd wel erg nerveus en deelde dat met een jongen die ook bij de halte stond te wachten. We begonnen in het Duits, maar zijn lichtbruine ogen verraadden het al, hij was Roemeen. We verbaasden ons erg, hoe kon in het gründlige Duitsland de bus niet komen? Taxi delen, stelde hij voor? We sprongen er meteen in en kwamen nog net op tijd aan. Ik had wat toestanden met mijn koffer en vreesde alsnog niet op tijd te komen, maar toen ik vlak voor vertrek in de vertrekhal aankwam, werd er omgeroepen dat er een onbekende vertraging was. De luchthaven was dicht, en ik had niet eens een idee welke luchthaven werd bedoeld. Maar een half uur later mochten we toch het vliegtuig in en werd ik zelfs nog gematst door een aardige Wizz Air medewerkster zodat ik geen 60 euro extra hoefde te betalen, als ik mijn handtas maar er eventjes in kon doen. Met 3 man zaten we op de koffer om 'm dicht te krijgen en ging ik tenslotte als allerlaatste het vliegtuig in.
Het vliegtuig zat helemaal vol met de generatie van Roemenen die de diaspora is ingetrokken voor werk, maar die met de Kerst thuis wil zijn. Naast me een knul die zich steeds helemaal omdraaide als de stewardess langsliep en er goedkeurend bij siste.
De landing werd ingezet. Ik dacht dat we nog steeds in de wolken zaten, want er viel niets te zien buiten. Tot we onverwacht met een flinke klap landden en het tot ons doordrong dat het stikmistig was. De piloot wenste ons een fijne Kerst en zei er achteraan dat we de enigen waren die nog hadden mogen landen, de andere vliegtuigen werden doorgestuurd naar Boekarest en Timișoara. Nou dan waren we echt niet meer thuisgekomen op Kerstavond! Er werd voor geklapt. Achter me begon een man in het Nederlands te bellen (ik was toch niet de enige niet-Roemeense). Later bleek dat hij zijn vriendin, die van niets wist, ging bezoeken en dat was het eerste kerstgevoel wat ik kreeg.
Woensdag 25 december
Arjan klopte op de deur. "Jacq, het is half een, we worden om 1 uur verwacht bij Dorina. Ik schrok me rot, telde de uren, nee zeg, had ik echt 13 uur achter elkaar geslapen?!
Het was nogal een onderneming, de reis naar Roemenie. Ik moest een bus, drie treinen, en een shuttlebus nemen om vervolgens vanuit Dortmund te kunnen vliegen. Alles voorbereid en op papier moest het ruim te doen zijn. Maar de treinen reden niet op tijd en de shuttlebus kwam al helemaal niet opdagen. Ik werd wel erg nerveus en deelde dat met een jongen die ook bij de halte stond te wachten. We begonnen in het Duits, maar zijn lichtbruine ogen verraadden het al, hij was Roemeen. We verbaasden ons erg, hoe kon in het gründlige Duitsland de bus niet komen? Taxi delen, stelde hij voor? We sprongen er meteen in en kwamen nog net op tijd aan. Ik had wat toestanden met mijn koffer en vreesde alsnog niet op tijd te komen, maar toen ik vlak voor vertrek in de vertrekhal aankwam, werd er omgeroepen dat er een onbekende vertraging was. De luchthaven was dicht, en ik had niet eens een idee welke luchthaven werd bedoeld. Maar een half uur later mochten we toch het vliegtuig in en werd ik zelfs nog gematst door een aardige Wizz Air medewerkster zodat ik geen 60 euro extra hoefde te betalen, als ik mijn handtas maar er eventjes in kon doen. Met 3 man zaten we op de koffer om 'm dicht te krijgen en ging ik tenslotte als allerlaatste het vliegtuig in.
Het vliegtuig zat helemaal vol met de generatie van Roemenen die de diaspora is ingetrokken voor werk, maar die met de Kerst thuis wil zijn. Naast me een knul die zich steeds helemaal omdraaide als de stewardess langsliep en er goedkeurend bij siste.
De landing werd ingezet. Ik dacht dat we nog steeds in de wolken zaten, want er viel niets te zien buiten. Tot we onverwacht met een flinke klap landden en het tot ons doordrong dat het stikmistig was. De piloot wenste ons een fijne Kerst en zei er achteraan dat we de enigen waren die nog hadden mogen landen, de andere vliegtuigen werden doorgestuurd naar Boekarest en Timișoara. Nou dan waren we echt niet meer thuisgekomen op Kerstavond! Er werd voor geklapt. Achter me begon een man in het Nederlands te bellen (ik was toch niet de enige niet-Roemeense). Later bleek dat hij zijn vriendin, die van niets wist, ging bezoeken en dat was het eerste kerstgevoel wat ik kreeg.
Woensdag 25 december
Arjan klopte op de deur. "Jacq, het is half een, we worden om 1 uur verwacht bij Dorina. Ik schrok me rot, telde de uren, nee zeg, had ik echt 13 uur achter elkaar geslapen?!
We gingen naar Dorina en Marius en het keukenprinsesje had heerlijk gekookt. Salata de buf, ciorba de acrișor, mamaliga en sarmale, en daarna de cozonac en andere zoetigheden.
Ondertussen knuffelde en fotografeerde ik de pupjes van vijf weken oud die op het erf bibberig in een hokje lagen. Het waren drie mannetjes, de drie vrouwtjes had ze weggegooid. Mijn hondenhart bloedde, maar blijkbaar niet genoeg in de ogen van een aantal woedende Facebooklezertjes, toen ik er wat over schreef. Hoe durfde ik hun kerstdiner te verpesten met dit vreselijke bericht, hoe had ik zelf nog een hap door mijn keel kunnen krijgen, waarom had ik deze puppies niet meteen gered? Tja, wellicht omdat dit Roemenië is, en je niet meteen de hele mentaliteit kun veranderen, al doe ik mijn best, en geen honderdduizenden honden kunt gaan redden, al heb ik er enkele gered.
Ondertussen knuffelde en fotografeerde ik de pupjes van vijf weken oud die op het erf bibberig in een hokje lagen. Het waren drie mannetjes, de drie vrouwtjes had ze weggegooid. Mijn hondenhart bloedde, maar blijkbaar niet genoeg in de ogen van een aantal woedende Facebooklezertjes, toen ik er wat over schreef. Hoe durfde ik hun kerstdiner te verpesten met dit vreselijke bericht, hoe had ik zelf nog een hap door mijn keel kunnen krijgen, waarom had ik deze puppies niet meteen gered? Tja, wellicht omdat dit Roemenië is, en je niet meteen de hele mentaliteit kun veranderen, al doe ik mijn best, en geen honderdduizenden honden kunt gaan redden, al heb ik er enkele gered.
Rond 4 uur begon het kerstgezang, mannen trekken van deur tot deur, krijgen een hapje en drankje van de vrouw des huizes. Mag ik dan niet meelopen, had ik gevraagd. Nee, dat was alleen voor de mannen. Vrouwen blijven thuis. Maar toen ik met fototoestel aankwam was ik net zo welkom. 'Komt dit op Facebook?' vroeg nog iemand hoopvol. Jazeker! Een groot deel van de inwoners zit trouwens al op Facebook, en de groep die Arjan rondom Laslău Mare heeft gecreëerd heeft al meer dan 200 deelnemers.
De mannen namen overal maar een nipje en lieten elk huis weer achter met volle glazen en teveel eten. Wij verwachtten ook nog bezoek van de 'Colindatori', de kerstliedjeszangers, en dus zetten we glaasjes wijn en zoetigheden klaar. Maar toen bleek later dat de mannen bij ons aan het einde van de straat waren begonnen in plaats van aan het begin en we op dat moment niet thuis waren geweest.
Het was een mooie kerstdag geweest, alleen bleef ik het maar jammer vinden dat het niet de witte Kerst was waar ik op gehoopt had. Daarentegen hadden we die middag met 16 graden buiten in het zonnetje op het terras gezeten. Ik zou hier zo goed aan kunnen wennen. Na een lang gesprek die avond met Arjan wist ik alleen nog maar zeker wat ik al langer wist. Hier wil ik wonen.
De mannen namen overal maar een nipje en lieten elk huis weer achter met volle glazen en teveel eten. Wij verwachtten ook nog bezoek van de 'Colindatori', de kerstliedjeszangers, en dus zetten we glaasjes wijn en zoetigheden klaar. Maar toen bleek later dat de mannen bij ons aan het einde van de straat waren begonnen in plaats van aan het begin en we op dat moment niet thuis waren geweest.
Het was een mooie kerstdag geweest, alleen bleef ik het maar jammer vinden dat het niet de witte Kerst was waar ik op gehoopt had. Daarentegen hadden we die middag met 16 graden buiten in het zonnetje op het terras gezeten. Ik zou hier zo goed aan kunnen wennen. Na een lang gesprek die avond met Arjan wist ik alleen nog maar zeker wat ik al langer wist. Hier wil ik wonen.
Tweede Kerstdag
Ik had maar 4 uur kunnen slapen, mijn denkhoofd vond geen rust. Teveel bezig met plannen maken om te verhuizen.
Samen met Dorina en Marius wat mensen bezocht. Eerst gingen we bij Milu langs met zijn 5 honden. Hij had ook geiten en drie kleine geitjes, van net een week oud. Ik hield een wit geitje in de armen, oh ik wil ook een geitje, ik neem 'm mee. Maar dat kon natuurlijk niet.
En eet (zoetigheid zoals cozonac, een gevulde cake) en drink (pruimenjenever, rode wijn of witte wijn).
Daarna bij Unchiul Traian en zijn dementerende vrouw langs. In de 80 en zulke lieve mensjes (verkleinwoord, want als ik opsta voel ik me een reuzin bij hen).
En eet en drink.
Vervolgens bij de peetouders van Dorina langs. Een hondje lag een beetje ziekjes in zijn mandje, hij was overvoerd met restjes kerstdiner.
En eet en drink.
En tenslotte bij priester en zijn gezin langs, waar we (nou ja ik niet, hè, ken de woorden en de melodie niet) eerst een colinde (kerstliedje) voor de deur zongen. We waren hartelijk welkom.
En eet en drink.
Toevallig zat ik naast de man met de valse koeien. Vals? Bijtende koeien? Nee, nepkoeien. Ze bestaan alleen op papier om EU landbouwsubsidie te ontvangen. Ik geloof dat ie nu overging op valse varkens.
Ik had maar 4 uur kunnen slapen, mijn denkhoofd vond geen rust. Teveel bezig met plannen maken om te verhuizen.
Samen met Dorina en Marius wat mensen bezocht. Eerst gingen we bij Milu langs met zijn 5 honden. Hij had ook geiten en drie kleine geitjes, van net een week oud. Ik hield een wit geitje in de armen, oh ik wil ook een geitje, ik neem 'm mee. Maar dat kon natuurlijk niet.
En eet (zoetigheid zoals cozonac, een gevulde cake) en drink (pruimenjenever, rode wijn of witte wijn).
Daarna bij Unchiul Traian en zijn dementerende vrouw langs. In de 80 en zulke lieve mensjes (verkleinwoord, want als ik opsta voel ik me een reuzin bij hen).
En eet en drink.
Vervolgens bij de peetouders van Dorina langs. Een hondje lag een beetje ziekjes in zijn mandje, hij was overvoerd met restjes kerstdiner.
En eet en drink.
En tenslotte bij priester en zijn gezin langs, waar we (nou ja ik niet, hè, ken de woorden en de melodie niet) eerst een colinde (kerstliedje) voor de deur zongen. We waren hartelijk welkom.
En eet en drink.
Toevallig zat ik naast de man met de valse koeien. Vals? Bijtende koeien? Nee, nepkoeien. Ze bestaan alleen op papier om EU landbouwsubsidie te ontvangen. Ik geloof dat ie nu overging op valse varkens.
Derde Kerstdag.
Ik wist al niet eens zeker of er een Tweede Kerstdag was in Roemenie, laat staan dat ik wist dat het eet en drinkfestijn nog een dag door zou gaan.
Ook bleek er een kerkdienst te zijn en we gingen er heen. Ik ben een erg onervaren kerkganger, ik wist al niet eens dat mannen en vrouwen gescheiden hoorden te zitten, laat staan dat ik begreep waarom en wanneer we moesten staan of zitten. Maar het was erg mooi, er werd prachtig gezongen en was een welkome sfeer in de kerk.
Daarna gingen we wat eten en drinken bij Dorina, en gingen we een rondje foto's maken bij diverse mensen.
Ik wist al niet eens zeker of er een Tweede Kerstdag was in Roemenie, laat staan dat ik wist dat het eet en drinkfestijn nog een dag door zou gaan.
Ook bleek er een kerkdienst te zijn en we gingen er heen. Ik ben een erg onervaren kerkganger, ik wist al niet eens dat mannen en vrouwen gescheiden hoorden te zitten, laat staan dat ik begreep waarom en wanneer we moesten staan of zitten. Maar het was erg mooi, er werd prachtig gezongen en was een welkome sfeer in de kerk.
Daarna gingen we wat eten en drinken bij Dorina, en gingen we een rondje foto's maken bij diverse mensen.
We troffen Milu in het land aan met zijn geiten. Het was ook heerlijk weer, en ik genoot zo. Ik maakte foto's van neven en nichten van Dorina bij het huis waarnaast Milu op het land was. Ik ben altijd dankbaar als mensen op de foto willen, maar zij bedanken mij altijd. Van mijn vorige bezoek had ik een aantal erg geslaagde foto's afgedrukt en die deelde ik her en der uit (naar gelang de persoon er op stond). Dat vonden mensen ook erg leuk, hoewel een aantal mensen ze al op Facebook hadden gezien.
En eet en drink. Er was nog genoeg over.
En eet en drink. Er was nog genoeg over.
Daarna gingen we naar een gezin waarvan ik de vrouw aan zag als moeder van de kinderen maar het was de oma. Ook zij wilde zo graag met haar kleinkinderen op de foto.
En eet en drink.
Vervolgens naar weer een andere kennis waar ik de beste cozonac van het dorp proefde. Want eet en drink. En er was ook soep, en snitzel naast zoetigheid en drank.
Tenslotte weer langs het oude stel met de dementerende vrouw. Ik had die lieve koppies graag op de foto gezet, maar de vrouw sliep. Dus wat doe je dan, je eet en je drinkt. En op zoveel plekken kregen we een zakje mee met plakken cozonac en een fles met zelfgemaakte wijn.
Dus wat doe je dan, je eet en drinkt ook nog thuis. Maar je krijgt echt niet alles op.
Zaterdag 28 december
We gingen naar Sighișoara om Jan, Alina en Teo te ontmoeten, en Ioana kwam er ook naar toe. Ioana had ik nog aan een kamer geholpen toen ze in Nederland studeerde, en nu had ze om een paar Nederlandse kranten gevraagd voor een studieproject. Ook bij Jan was er nog cozonac. En was het schitterend weer, extreem zacht voor de tijd van het jaar. Zonnig en geen wind.
Zondag 29 december
We gingen op weg naar Ad en Janneke, die in dezelfde regio wonen op zo'n 40 min. afstand. Maar al gauw werden we aangehouden door de politie. Voor ons was nog een auto aangehouden, een Roemeense auto, dus we voelden ons niet direct speciaal 'gepakt'. Eerst geen idee wat er was, de papieren moest de agent zien. Die ging hij uitgebreid bestuderen en hij had gedacht dat de verzekeringspapieren waren verouderd, maar die van dit jaar zat er gewoon achter. Daarna kwam hij terug met een boete, ietsepietsje te hard gereden in het dorp. Wellicht hoopte hij op directe betaling van ongeveer 36 euro, maar Arjan zei, die stuur je maar naar Nederland. En er stond in de boete dat er 2 punten van het totaal van 7 punten af zouden gaan. Maar Arjan heeft een Nederlands rijbewijs, dus dat geldt helemaal niet. Toen we het later aan iemand in het dorp vertelden, was de eerste vraag 'hoeveel punten ben je kwijt' en niet 'wat kost je dat'.
Bij Ad en Janneke logeerden ook Lianne en Angelique uit Groningen, inclusief de twee honden van Lianne. Er werd buiten haardhout gekliefd, vooral Lianne leek dat een leuke klus te vinden.
Op de terugweg aten we bij het uitstekende restaurant Darina, bij Târgu Mureș, al hadden we wel een verhaal van Ad gehoord dat we moesten opletten of de beloofde grammen vlees wel gehaald werden (200 gram is rustig 140 gram).
Daarna boodschappen gedaan bij de Mall, de moderne winkels zijn hier zo groot en kennen zulke ruime openingstijden, en werkelijk alles is er te krijgen, kom daar maar eens om in Nederland.
We gingen naar Sighișoara om Jan, Alina en Teo te ontmoeten, en Ioana kwam er ook naar toe. Ioana had ik nog aan een kamer geholpen toen ze in Nederland studeerde, en nu had ze om een paar Nederlandse kranten gevraagd voor een studieproject. Ook bij Jan was er nog cozonac. En was het schitterend weer, extreem zacht voor de tijd van het jaar. Zonnig en geen wind.
Zondag 29 december
We gingen op weg naar Ad en Janneke, die in dezelfde regio wonen op zo'n 40 min. afstand. Maar al gauw werden we aangehouden door de politie. Voor ons was nog een auto aangehouden, een Roemeense auto, dus we voelden ons niet direct speciaal 'gepakt'. Eerst geen idee wat er was, de papieren moest de agent zien. Die ging hij uitgebreid bestuderen en hij had gedacht dat de verzekeringspapieren waren verouderd, maar die van dit jaar zat er gewoon achter. Daarna kwam hij terug met een boete, ietsepietsje te hard gereden in het dorp. Wellicht hoopte hij op directe betaling van ongeveer 36 euro, maar Arjan zei, die stuur je maar naar Nederland. En er stond in de boete dat er 2 punten van het totaal van 7 punten af zouden gaan. Maar Arjan heeft een Nederlands rijbewijs, dus dat geldt helemaal niet. Toen we het later aan iemand in het dorp vertelden, was de eerste vraag 'hoeveel punten ben je kwijt' en niet 'wat kost je dat'.
Bij Ad en Janneke logeerden ook Lianne en Angelique uit Groningen, inclusief de twee honden van Lianne. Er werd buiten haardhout gekliefd, vooral Lianne leek dat een leuke klus te vinden.
Op de terugweg aten we bij het uitstekende restaurant Darina, bij Târgu Mureș, al hadden we wel een verhaal van Ad gehoord dat we moesten opletten of de beloofde grammen vlees wel gehaald werden (200 gram is rustig 140 gram).
Daarna boodschappen gedaan bij de Mall, de moderne winkels zijn hier zo groot en kennen zulke ruime openingstijden, en werkelijk alles is er te krijgen, kom daar maar eens om in Nederland.
Maandag 30 december
Rustig dagje vandaag. We zijn eerst een wandeling door het dorp gaan maken met Molda. Kletspraatje hier en daar, en het is gek voor hen, dat je zomaar voor de lol met een hond gaat wandelen.
We zagen nog een varken van een paardenkar afgeladen worden om te worden gewogen. Ruim 200 kilo woog ie volgens de grote weegschaal waar dan gewichtjes worden bijgeplaatst om tot een gewicht te komen.
Het varken zal het nieuwe jaar niet halen, dacht ik, maar laten hoorde ik dat ze het varken terug hadden gebracht. Waarom bleef een raadsel.
Arjan ging even naar het dichtstbijzijnde stadje met twee kennissen, ik bleef liever thuis, en had toen opeens het taakje erbij gekregen om het vuur in de kachel gaande te houden. Is een vak apart hoor, vuur maken!
Ik had me ook bedacht dat ik een cursus ciorba maken wil gaan volgen bij Dorina. Dit is een wat zurige soep, je kunt er allerlei ingrediënten voor gebruiken, maar met welke kruiden ze de typische smaak krijgt, ik heb geen idee.
En we moeten of zelf tomaten gaan kweken of ze in het dorp kopen, want die we nu hebben komen vast uit Holland, ik mis de echte smaak!
Rustig dagje vandaag. We zijn eerst een wandeling door het dorp gaan maken met Molda. Kletspraatje hier en daar, en het is gek voor hen, dat je zomaar voor de lol met een hond gaat wandelen.
We zagen nog een varken van een paardenkar afgeladen worden om te worden gewogen. Ruim 200 kilo woog ie volgens de grote weegschaal waar dan gewichtjes worden bijgeplaatst om tot een gewicht te komen.
Het varken zal het nieuwe jaar niet halen, dacht ik, maar laten hoorde ik dat ze het varken terug hadden gebracht. Waarom bleef een raadsel.
Arjan ging even naar het dichtstbijzijnde stadje met twee kennissen, ik bleef liever thuis, en had toen opeens het taakje erbij gekregen om het vuur in de kachel gaande te houden. Is een vak apart hoor, vuur maken!
Ik had me ook bedacht dat ik een cursus ciorba maken wil gaan volgen bij Dorina. Dit is een wat zurige soep, je kunt er allerlei ingrediënten voor gebruiken, maar met welke kruiden ze de typische smaak krijgt, ik heb geen idee.
En we moeten of zelf tomaten gaan kweken of ze in het dorp kopen, want die we nu hebben komen vast uit Holland, ik mis de echte smaak!
Dinsdag 31 december
We maakten een wandeling met de hond door het dorp. Zo'n wandeling zou een half uur kunnen duren, maar om de zoveel huizen maak je een praatje met een inwoner van het dorp, die je vanuit de deurpost begroet en vraagt ' waar ga je heen'. En daar komt dan bij dat ik graag fotografeer en de mensen dat leuk vinden ook. Nog even bij familie Jan Steen wat gezeten en zo ben je 2 uur verder. Mevrouw Steen wil graag wat afvallen, had gehoord van mijn speciale dieet en wilde weten hoe dat zat. Ik eet koolhydraatbeperkt en heb niet de illusie dat het verhaal van koolhydraten, glucose en vetten enigszins wordt begrepen. De simpele versie van mijn verhaal, geen of weinig brood, pasta, aardappelen of rijst, en geen suiker, zie ik ook niet gebeuren in het grote gezin dat gewend is aan de Roemeense koolhydraatrijke keuken. Want het is een landbouwgemeenschap, en dan verbruik je alles met zwaar werk.
Jan Steen, ja weet je, iedereen heeft hier een bijnaam. En wij gaven hen dan weer die bijnaam, omdat we het een beetje een huishouden van Jan Steen vonden.
Ik heb nog een hele kluif aan leren welke naam iemand heeft, eventueel welke verbastering of verkleinwoord van die naam, welke bijnaam iemand heeft, in welk huis diegene woont en hoe de familiebanden in elkaar zitten. Zo zijn er de bijnamen 'Nixon' en 'Heavy' (maar dan op zijn Roemeens fonetisch gespeld als ‘Hevi’) en hoorde ik al iemand over mij spreken als 'Blonda'. Toen ik nog met mijn Roemeense partner was, heette ik ' Lingurita' , 'Lepeltje' en hij 'Leuta', 'Leeuwtje'.
Ook hoorden we dat de schaapsherder, die verrassenderwijs met de bijna blinde Nica, een zus van Arjans ex-vrouw, zou gaan trouwen, er opeens vandoor was, en dat de familie Steen nu opeens zonder herder zat.
Speaking about schaapsherder, ik had gevraagd of de schapen gedekt waren, want de schapen hadden allemaal een rode vlek op de rug, en waarom de hond dan ook een rode vlek op zijn kont had (gegrepen door een ram?). Nee, dan weten we welke schapen van ons zijn, en die hond, ach dat deden we voor de lol.
We hadden nog niet helemaal door wat de gang van zaken is rondom Oud en Nieuw. Zit iedereen bij elkaar, wat gebeurt om klokslag 12 uur? We wisten wel dat er brandende banden met hooi vanaf een heuvel zou worden geduwd, dat moest erg mooi zijn. We zaten saampjes in de opmaat naar 12 uur en luisterden naar de top2000 op de radio. Ik spendeerde minstens een uur aan bedenken hoe ik mijn camera zou instellen om het gebeuren op de heuvel te kunnen fotograferen. En aten cremwurst, een soort knakworst, dat schijnt de traditie te zijn.
Een kwartier voor 12 gingen we op zoek naar een goede plek waar we de brandende wielen konden zien rollen. We hadden nogal diverse antwoorden gekregen waar dat zou zijn. En terwijl we nog even ergens ander naar toe reden, dom dom, hadden we het moment al gemist. En sowieso viel er vanaf die plek niet veel te fotograferen. Wel stond er een jongen in een kerstmanpak op straat kerstliedjes te zingen en wat vuurwerk af te steken. Rare jongens, die Roemenen.
Nou ja, volgend jaar weten we beter hoe het zit met de kerstliedjes en met brandende wielen. Thuis nog met een glas Roemeense bubbels geproost op het nieuwe leven dat ons in Roemenië te wachten staat.
We maakten een wandeling met de hond door het dorp. Zo'n wandeling zou een half uur kunnen duren, maar om de zoveel huizen maak je een praatje met een inwoner van het dorp, die je vanuit de deurpost begroet en vraagt ' waar ga je heen'. En daar komt dan bij dat ik graag fotografeer en de mensen dat leuk vinden ook. Nog even bij familie Jan Steen wat gezeten en zo ben je 2 uur verder. Mevrouw Steen wil graag wat afvallen, had gehoord van mijn speciale dieet en wilde weten hoe dat zat. Ik eet koolhydraatbeperkt en heb niet de illusie dat het verhaal van koolhydraten, glucose en vetten enigszins wordt begrepen. De simpele versie van mijn verhaal, geen of weinig brood, pasta, aardappelen of rijst, en geen suiker, zie ik ook niet gebeuren in het grote gezin dat gewend is aan de Roemeense koolhydraatrijke keuken. Want het is een landbouwgemeenschap, en dan verbruik je alles met zwaar werk.
Jan Steen, ja weet je, iedereen heeft hier een bijnaam. En wij gaven hen dan weer die bijnaam, omdat we het een beetje een huishouden van Jan Steen vonden.
Ik heb nog een hele kluif aan leren welke naam iemand heeft, eventueel welke verbastering of verkleinwoord van die naam, welke bijnaam iemand heeft, in welk huis diegene woont en hoe de familiebanden in elkaar zitten. Zo zijn er de bijnamen 'Nixon' en 'Heavy' (maar dan op zijn Roemeens fonetisch gespeld als ‘Hevi’) en hoorde ik al iemand over mij spreken als 'Blonda'. Toen ik nog met mijn Roemeense partner was, heette ik ' Lingurita' , 'Lepeltje' en hij 'Leuta', 'Leeuwtje'.
Ook hoorden we dat de schaapsherder, die verrassenderwijs met de bijna blinde Nica, een zus van Arjans ex-vrouw, zou gaan trouwen, er opeens vandoor was, en dat de familie Steen nu opeens zonder herder zat.
Speaking about schaapsherder, ik had gevraagd of de schapen gedekt waren, want de schapen hadden allemaal een rode vlek op de rug, en waarom de hond dan ook een rode vlek op zijn kont had (gegrepen door een ram?). Nee, dan weten we welke schapen van ons zijn, en die hond, ach dat deden we voor de lol.
We hadden nog niet helemaal door wat de gang van zaken is rondom Oud en Nieuw. Zit iedereen bij elkaar, wat gebeurt om klokslag 12 uur? We wisten wel dat er brandende banden met hooi vanaf een heuvel zou worden geduwd, dat moest erg mooi zijn. We zaten saampjes in de opmaat naar 12 uur en luisterden naar de top2000 op de radio. Ik spendeerde minstens een uur aan bedenken hoe ik mijn camera zou instellen om het gebeuren op de heuvel te kunnen fotograferen. En aten cremwurst, een soort knakworst, dat schijnt de traditie te zijn.
Een kwartier voor 12 gingen we op zoek naar een goede plek waar we de brandende wielen konden zien rollen. We hadden nogal diverse antwoorden gekregen waar dat zou zijn. En terwijl we nog even ergens ander naar toe reden, dom dom, hadden we het moment al gemist. En sowieso viel er vanaf die plek niet veel te fotograferen. Wel stond er een jongen in een kerstmanpak op straat kerstliedjes te zingen en wat vuurwerk af te steken. Rare jongens, die Roemenen.
Nou ja, volgend jaar weten we beter hoe het zit met de kerstliedjes en met brandende wielen. Thuis nog met een glas Roemeense bubbels geproost op het nieuwe leven dat ons in Roemenië te wachten staat.
Karma - Woensdag 1 januari
We maakten een heerlijke wandeling door de heuvels met de hond en zagen het dorp beneden ons liggen. Prachtig, die natuur en de heuvels om ons heen, dit is zulk diep geluk dat het pijn doet.
En elke dag was het wel koud, maar zonnig weer, en de afwezigheid van wind bevalt me zeer goed. Al dagen hoorde ik op de Nederlandse radio wind en regen. Ik zal het missen als kiespijn. Ik kan elk jaar minder goed tegen het Nederlandse klimaat.
Integreren okee, maar met behoud van eigen tradities, dus togen we op Nieuwjaarsdag naar Roelie, die in Blajel woont in de richting van Mediaș, want ze had oliebollen gebakken. Roelie woonde in een erg fijn en mooi opgeknapt huis, en had een boeiend levensverhaal. Ze had een schitterend paard, een Semigreu Romanesc, dat is een halfzwaar paard. En ze had wat geitjes met jonkies.
Er zat ook een mooie Duitse Herder aangelijnd in haar tuin, ik was meteen stapelgek op de hond. Een Roemeense vriend van Roelie, Cristi, vertelde dat hij de hond vanmorgen had gevonden, waarschijnlijk was de hond geschrokken van wat vuurwerk (dat in geen verhouding staat tot het oorlogsgeweld dat Nederland teistert met Oud en Nieuw). Cristi was naar de dierenarts gegaan en die wist wie de eigenaar was. Hij belde de eigenaar en die zei dat hij morgen of zo de hond zou komen ophalen. Ik vroeg of de eigenaar de hond zou willen afstaan, en na een kort gesprek vond hij dat prima, als ik de kosten voor paspoort, vaccinatie, etc. wilde vergoeden. Arjan, riep ik, 'dit is de echte Karma'. Arjan had al twee keer een hond voor de bewaking willen nemen, maar dat liep mis, dus drie maal is scheepsrecht, dit was de echte Karma. We namen haar mee in de auto en ik bleef maar roepen 'we hebben een hond gekocht'.
Wat een geweldige hond. Ik had maar één probleem, de volgende ochtend moest ik al vertrekken. Wilde haar zo graag beter leren kennen!
Nou ja, er waren nog wel een paar andere probleempjes. Omdat de omheining nog niet klaar is, moest ze vast aan de ketting. Eerst van 8 meter lang, maar ze raakte steeds om een paal heen verstrengeld, dus korter was handiger. En we hadden nog geen hondenhok voor haar, alhoewel we al wel bij Roelie een baal stro hadden meegenomen. Bij het verlaten huis van de buren (aan beide kanten woont niemand meer) leenden we een hondenhok en deden er stro in, maar het was eigenlijk te klein voor Karma. Ik ging bij de buren naast het verlaten huis vragen of ze een hondenhok hadden, ze hadden ook 4 honden. De supervriendelijke mensen vroegen me binnen, en eet en drink, en wilden de volgende dag behulpzaam zijn, maar nu het donker was geworden was het te lastig. Voordat ik het wist zat ik een uur met ze te kletsen. Ze zeiden dat ze zo blij waren dat Arjan het huis had gekocht. De mensen in het dorp vinden het jammer dat er steeds meer leeg komt, mensen overlijden en de jongeren zijn al weggetrokken, en de huizen vervallen of er komen zigeuners in te wonen. De zigeuneroverbuurman is gelukkig een hardwerkende man, maar als je ziet wat een enorme troep zigeuners doorgaans om zich heen hebben en niks opknappen, begrijpt dat ze alleen al om die reden niet geliefd zijn. Sociale uitsluiting, ik snap het heus, maar een beetje je afval opruimen en je spullen repareren kost helemaal niets.
Maar goed, geen hondenhok voor Karma deze nacht. Maar ze had een hele dikke vacht, en we maakten een dik strobed op de grond voor haar. Molda vond haar een indringster en bleef maar naar haar blaffen, terwijl we het juist voor haar ook zo leuk vonden om een hondenvriendinnetje erbij te hebben. Als ik over ben zullen we vijf honden hebben.
We maakten een heerlijke wandeling door de heuvels met de hond en zagen het dorp beneden ons liggen. Prachtig, die natuur en de heuvels om ons heen, dit is zulk diep geluk dat het pijn doet.
En elke dag was het wel koud, maar zonnig weer, en de afwezigheid van wind bevalt me zeer goed. Al dagen hoorde ik op de Nederlandse radio wind en regen. Ik zal het missen als kiespijn. Ik kan elk jaar minder goed tegen het Nederlandse klimaat.
Integreren okee, maar met behoud van eigen tradities, dus togen we op Nieuwjaarsdag naar Roelie, die in Blajel woont in de richting van Mediaș, want ze had oliebollen gebakken. Roelie woonde in een erg fijn en mooi opgeknapt huis, en had een boeiend levensverhaal. Ze had een schitterend paard, een Semigreu Romanesc, dat is een halfzwaar paard. En ze had wat geitjes met jonkies.
Er zat ook een mooie Duitse Herder aangelijnd in haar tuin, ik was meteen stapelgek op de hond. Een Roemeense vriend van Roelie, Cristi, vertelde dat hij de hond vanmorgen had gevonden, waarschijnlijk was de hond geschrokken van wat vuurwerk (dat in geen verhouding staat tot het oorlogsgeweld dat Nederland teistert met Oud en Nieuw). Cristi was naar de dierenarts gegaan en die wist wie de eigenaar was. Hij belde de eigenaar en die zei dat hij morgen of zo de hond zou komen ophalen. Ik vroeg of de eigenaar de hond zou willen afstaan, en na een kort gesprek vond hij dat prima, als ik de kosten voor paspoort, vaccinatie, etc. wilde vergoeden. Arjan, riep ik, 'dit is de echte Karma'. Arjan had al twee keer een hond voor de bewaking willen nemen, maar dat liep mis, dus drie maal is scheepsrecht, dit was de echte Karma. We namen haar mee in de auto en ik bleef maar roepen 'we hebben een hond gekocht'.
Wat een geweldige hond. Ik had maar één probleem, de volgende ochtend moest ik al vertrekken. Wilde haar zo graag beter leren kennen!
Nou ja, er waren nog wel een paar andere probleempjes. Omdat de omheining nog niet klaar is, moest ze vast aan de ketting. Eerst van 8 meter lang, maar ze raakte steeds om een paal heen verstrengeld, dus korter was handiger. En we hadden nog geen hondenhok voor haar, alhoewel we al wel bij Roelie een baal stro hadden meegenomen. Bij het verlaten huis van de buren (aan beide kanten woont niemand meer) leenden we een hondenhok en deden er stro in, maar het was eigenlijk te klein voor Karma. Ik ging bij de buren naast het verlaten huis vragen of ze een hondenhok hadden, ze hadden ook 4 honden. De supervriendelijke mensen vroegen me binnen, en eet en drink, en wilden de volgende dag behulpzaam zijn, maar nu het donker was geworden was het te lastig. Voordat ik het wist zat ik een uur met ze te kletsen. Ze zeiden dat ze zo blij waren dat Arjan het huis had gekocht. De mensen in het dorp vinden het jammer dat er steeds meer leeg komt, mensen overlijden en de jongeren zijn al weggetrokken, en de huizen vervallen of er komen zigeuners in te wonen. De zigeuneroverbuurman is gelukkig een hardwerkende man, maar als je ziet wat een enorme troep zigeuners doorgaans om zich heen hebben en niks opknappen, begrijpt dat ze alleen al om die reden niet geliefd zijn. Sociale uitsluiting, ik snap het heus, maar een beetje je afval opruimen en je spullen repareren kost helemaal niets.
Maar goed, geen hondenhok voor Karma deze nacht. Maar ze had een hele dikke vacht, en we maakten een dik strobed op de grond voor haar. Molda vond haar een indringster en bleef maar naar haar blaffen, terwijl we het juist voor haar ook zo leuk vonden om een hondenvriendinnetje erbij te hebben. Als ik over ben zullen we vijf honden hebben.
Karma - Update 19-02-2014
Arjan noemde het een hond kopen op basis van 'fuzzy logic'. Wat is dat'? Nou gewoon, je ziet een hond, en je bent er blind van, je ziet er ook nog een goede waakhond in, en voor je het weet loop je met de hond het erf af.
De voormalige eigenaar vertelde nog door de telefoon aan Cristi, onze tussenpersoon, dat het een rashond was, met een paspoort en de hele rataplan. Hij wilde er 600 lei (zeg 135 euro) voor hebben. Ik wist niet hoe snel ik mijn portemonnee moest omkeren. Ik kwam tot 400 lei, en het restant zou bij overdracht van de papieren komen.
Afijn, een paar weken later was de overdracht dan daar. Geen stamboom, slecht een karig paspoortje. de hond bleek niet gechipt (een chip hoort beslist bij het paspoortje, want zo zijn hond en paspoort aan elkaar gekoppeld), geen andere inentingen behalve een rabiësinenting, niet eens de naam van de hond en zélfs geen geboortedatum in het paspoort. In de eerste plaats deugde het niet van de voormalige eigenaar, er was ons toch iets meer voorgespiegeld, maar het deugde al helemaal niet van de dierenarts.
Het was weer helemaal 'des Roemeens'. En het was weer helemaal 'des Hollands' dat Arjan zich wél netjes hield aan de belofte om de resteren 200 lei te betalen. Hoe 'fuzzy'.
Cristi voelde zich als tussenpersoon nogal opgelaten, vooral omdat ik dan ten minste de geboortedatum van de hond wilde weten, en de voormalig eigenaar niet meer op zijn telefoontjes reageerde. Het is een 'neserios' concludeerde Cristi. 'Niet serieus zijn' heeft in het Roemeens trouwens een zwaarwegendere klank.
Er kwamen me nog wat hondenverhalen ter ore die me ook zo 'neserios' klonken. Een vrouw die voor haar Roemeense hondenasiel een bijdrage vroeg aan haar donateurs voor het planten van wat struiken om de honden beschutting te bieden tegen de sneeuw had daar 35.000 euro voor becijferd. Breek me trouwens de bek niet open over al die Roemeense hondenredders die geld uit de zak van gulle Westerse hondenliefhebbers kloppen. Uiteraard de goeden niet te na gesproken!
Een ander verhaal ging over een Roemeense man die voor zo'n 300 euro een zwarte buldog had besteld. De hond bleek onder de laag zwarte verf bruin gestroomd te zijn. Ik zie zo'n man er dan meteen voor aan dat hij met de hond gaat fokken en de pups ook zwartgeverfd verkoopt!
Update 21 maart - Karma is er helaas niet meer. Arjan heeft een (hopelijk) goed nieuw huisje voor haar gevonden. Molda en Karma konden het niet zo goed met elkaar vinden.
Update 15 maart - Karma had blijkbaar toch geen goed huisje gevonden en is weer van de hand gedaan. Arjan vertelde dat de eigenaren hem hadden gevraagd geld te geven om vlees te kunnen kopen voor de hond, omdat die geen droog brood en restjes maispap bliefde.
Update 28 april - De eigenaar die Karma van de hand had gedaan stond aan de poort en zei tegen Arjan dat de hond weer bij hem terug was. Ze had een kip gegrepen bij de nieuwe eigenaar, en die had haar teruggegeven. Maar deze eigenaar heeft geen geld om eten voor haar te kopen. Of wij de hond wilden terugnemen. Nee? Dan wist hij een andere eigenaar, maar dat was een eind reizen en dan moest Arjan maar even 300 lei voor de benzine betalen. En anders kwam hij Karma aan ons hek vastbinden...
Donderdag 2 januari
Veel te vroeg op, rond 4 uur, en slecht geslapen ook, want de muizen hielden me wakker met knaag, trippel - en piepgeluidjes. Hopelijk vluchten de muizen als ik met mijn honden en katten intrek.
Nog net op tijd bij de luchthaven van Târgu Mureș aangekomen, de vlucht missen had me geen straf geleken.
Ach Roemenië, ik mis je al voordat ik weg ben.
Veel te vroeg op, rond 4 uur, en slecht geslapen ook, want de muizen hielden me wakker met knaag, trippel - en piepgeluidjes. Hopelijk vluchten de muizen als ik met mijn honden en katten intrek.
Nog net op tijd bij de luchthaven van Târgu Mureș aangekomen, de vlucht missen had me geen straf geleken.
Ach Roemenië, ik mis je al voordat ik weg ben.