juli 2009
November 2008 nam ik een bestuursfunctie op me, die ik tot mei 2010 heb uitgevoerd. Het betrof een stichting die het zwerfhondenprobleem in Roemenië wilde aanpakken en een asiel hielp in de buurt van Boekarest.
Het bracht me in juli 2009 een weekend in Boekarest om twee honden op te halen. “Het zijn de hondsdagen” kopte een Roemeense tabloid. Nou, dat klopt, het was beslist een honds weekend voor mij in Boekarest. Wat leuk dat die tabloid dat wist. En voor twee honden zou het helemaal een bijzondere hondsdag worden omdat ik speciaal naar Roemenië was gevlogen om ze op te halen. Maar de hondsdagen sloegen natuurlijk op de temperatuur. Niet om uit te houden gewoon, het was een echte marteling. Zet mij in die hitte en ik geef meteen alles toe wat men wil weten.
Het bracht me in juli 2009 een weekend in Boekarest om twee honden op te halen. “Het zijn de hondsdagen” kopte een Roemeense tabloid. Nou, dat klopt, het was beslist een honds weekend voor mij in Boekarest. Wat leuk dat die tabloid dat wist. En voor twee honden zou het helemaal een bijzondere hondsdag worden omdat ik speciaal naar Roemenië was gevlogen om ze op te halen. Maar de hondsdagen sloegen natuurlijk op de temperatuur. Niet om uit te houden gewoon, het was een echte marteling. Zet mij in die hitte en ik geef meteen alles toe wat men wil weten.
asiel Glina
Maar eenmaal aangekomen in het asiel van Glina, in een dorpje dat onder de rook van Boekarest lag, vergat ik de hitte (nou ja, bijna dan) en ging ik helemaal op in de honden. Zoveel honden, blaffend, springend in hun hok. Je weet gewoon niet welke hond je het eerste aandacht moet geven. Het is niet eens dat de honden springen om eten, want ze proberen ze zo goed mogelijk te voeden met zeer beperkte middelen, maar wat hunkeren de honden naar aandacht! Een enkeling is te schuw en duikt weg in een hok, maar de meesten zijn blij met elke aai die ze krijgen. Later, toen ik de dag overdacht, realiseerde ik me weer waarom ik zo ontzettend gek op honden ben, er is werkelijk geen dier dat zo verbonden is met de mens, en zelfs als ze slecht behandeld zijn, hunkeren ze nog naar menselijke liefde.
Ik zag zoveel leuke snoetjes in Glina, zoveel honden die ik acuut zou willen meenemen. Ze horen daar gewoon niet te zitten. Het idee dat hun hele leven zich afspeelt op een paar vierkante meter...
Een aantal honden loopt gewoon los over het terrein. Ik vroeg aan de meiden die het asiel runnen, wie de keuze maakt welke honden mogen loslopen. Was een beetje een stomme vraag. “Dat kiezen de honden zelf, ze ontsnappen gewoon iedere keer weer”. De omheiningen van de kennels bestaat uit van die betonvlechtplaten en een beetje Houdini draait zijn pootje er niet voor om om er uit te klimmen.
In een soort trance liep ik van hok naar hok en probeer zoveel mogelijk honden op de foto te krijgen. Ondertussen waren de meiden bezig met de honden te verzorgen en zag ik met eigen ogen wat een zware klus dat is. Let wel, onbetaald werk naast hun fulltime baan. Even was er een schermutseling tussen de loslopende honden. Eén van de meiden joeg ze met een zwaai van haar handtasje uiteen. Waar zo’n handtas al niet goed voor kan zijn, want je wil er toch echt niet tussen springen.
We verlieten Glina toen de zon onder aan het gaan was en namen de kleine Mica met ons mee. Het normaal zo serieus ogende hondje leek opeens te glimlachen, alsof ze wist dat ze een fijne toekomst tegemoet zal gaat. Het was waarschijnlijker dat het gewoon kwam door het hijgen uit de bek door de warmte, maar ik wilde liever mijn eigen idee geloven.We reden nog langs enkele plekken in de omgeving van Glina waar ook honden worden gevoerd. Overal puppies en kittens, schattig om te zien, maar ook zo treurig, die beestjes moesten helemaal niet geboren worden. Vaak wordt er een nest pups zonder moeder ergens in de middle of nowhere gedumpt. Ze worden wel gevoerd, maar de meesten zullen het toch niet overleven.
Ik zag zoveel leuke snoetjes in Glina, zoveel honden die ik acuut zou willen meenemen. Ze horen daar gewoon niet te zitten. Het idee dat hun hele leven zich afspeelt op een paar vierkante meter...
Een aantal honden loopt gewoon los over het terrein. Ik vroeg aan de meiden die het asiel runnen, wie de keuze maakt welke honden mogen loslopen. Was een beetje een stomme vraag. “Dat kiezen de honden zelf, ze ontsnappen gewoon iedere keer weer”. De omheiningen van de kennels bestaat uit van die betonvlechtplaten en een beetje Houdini draait zijn pootje er niet voor om om er uit te klimmen.
In een soort trance liep ik van hok naar hok en probeer zoveel mogelijk honden op de foto te krijgen. Ondertussen waren de meiden bezig met de honden te verzorgen en zag ik met eigen ogen wat een zware klus dat is. Let wel, onbetaald werk naast hun fulltime baan. Even was er een schermutseling tussen de loslopende honden. Eén van de meiden joeg ze met een zwaai van haar handtasje uiteen. Waar zo’n handtas al niet goed voor kan zijn, want je wil er toch echt niet tussen springen.
We verlieten Glina toen de zon onder aan het gaan was en namen de kleine Mica met ons mee. Het normaal zo serieus ogende hondje leek opeens te glimlachen, alsof ze wist dat ze een fijne toekomst tegemoet zal gaat. Het was waarschijnlijker dat het gewoon kwam door het hijgen uit de bek door de warmte, maar ik wilde liever mijn eigen idee geloven.We reden nog langs enkele plekken in de omgeving van Glina waar ook honden worden gevoerd. Overal puppies en kittens, schattig om te zien, maar ook zo treurig, die beestjes moesten helemaal niet geboren worden. Vaak wordt er een nest pups zonder moeder ergens in de middle of nowhere gedumpt. Ze worden wel gevoerd, maar de meesten zullen het toch niet overleven.
asiel Leila
De volgende dag was er nog tijd voor een bliksembezoek aan het asiel Leila dat in Boekarest zelf ligt. Voor de deur van het terrein stond een caravan die als mobiele sterilisatiekliniek werd gebruik met de tekst “sterilisatie redt levens”. Wat een ironie dat een moeder met pups zich onder de caravan had verschanst. Gelukkig werd me verteld dat de moeder nu wel gesteriliseerd is. Was Glina al een hele ervaring, Leila was nog vele malen overweldigender. De hoeveelheid honden, het oorverdovende geblaf en de stank die er hing, het is zo’n ervaring die je moet meemaken om het te kunnen begrijpen.
Er kwam al snel een einde aan mijn hondsdagen en we moesten naar de luchthaven. Halverwege pikten we de vrouw op waar hondje Abi in huis had gezeten. Ze kwam met het hondje aan in een draagdoek. Wat een schatje was het. Ik riep verontwaardigd uit hoe konden ze haar nou zo lelijk vinden, ze was prachtig. Ja okee, haar ondertandjes staken er uit, maar ze had gewoon omgekeerd dracula-bekkie. Het inchecken op de luchthaven verliep zonder problemen. Wat was ik blij toen ik door de douane was! Ook op Schiphol verliep alles prima, hoewel er opeens drie in plaats van twee skyboxen met honden naar me werden toegebracht, eentje kwam van een andere vlucht, en of ik maar even goed op wilde letten of ik de juiste honden mee nam. Nou echt wel! Mica en Abi kregen een fijn nieuw huisje in Nederland.
conferentie Boedapest
In oktober 2009 woonde ik in Hongarije een internationale conferentie bij over zwerfhonden.
Ik heb uiteraard veel mensen gesproken op de conferentie. Ik heb wel vijf keer gehoord “Je komt uit Nederland? Daar zijn toch geen echte problemen?” en dan legde ik dus uit dat onze organisatie een Roemeens asiel hielp.
Iedere conferentieganger was het er over eens dat in grootschalige sterilisatieprojecten uiteindelijk de oplossing zit. Het doden van honden lijkt een snellere oplossing, maar omdat je ze niet allemaal tegelijk kunt vangen, en ze zich nogal snel voortplanten, levert het uiteindelijk niets op. Hoe een budget kosteneffectiever kan worden uitgegeven had Boekarest kunnen weten. Ze trokken 5 miljoen euro uit en drie jaar later was het aantal zwerfhonden nog net zo groot. Weggegooid geld, en ze hadden zeker ook niet het rapport van de Wereld Gezondheidsraad (WHO) gelezen, waarin staat “Removal and killing of dogs should never be considered as the most effective way of dealing with a problem of surplus dogs in the community: it has no effect whatsoever on the root cause of the problem.” Guidelines for Dog Population Management, W.H.O. Geneva 1990 (page 74). En de WHO is geen clubje snotterende hondenliefhebbers, ze kijken slechts naar de effectiviteit voor de gezondheid van de mens. Want niemand zit te wachten op overlast zoals hondenbeten en rabiësbesmettingen. Het lijkt een raadsel waarom Roemenië niet gewoon de ‘best practice’ volgt, ongeacht of je een dierenliefhebber bent of een hondenhater, en het beschikbare budget effectiever besteedt.
Veel deelnemers vertelden of vroegen naar ervaringen rondom het doden van de ‘overtollige’ honden. Hoe deden ze dat in Roemenië met zo ontzettend veel straathonden? Ik zat bij een gesprek met een bevlogen Roemeense dierenarts uit de plaats Arad. Officieel zijn er geen dodingstations om de overtollige honden op te ruimen, en er wordt zelfs ontkend dat ze de honden van de straat ophalen en doden. Maar dát het gebeurt is hem wel duidelijk en hij weet zeker dat de hondenmeppers het juist gemunt hebben op (de door hem) gesteriliseerde honden, want de ongesteriliseerde honden leveren uiteindelijk de hondenmeppers meer werk op. Maar ja, de gesteriliseerde honden hebben in ieder geval geen nageslacht meer kunnen produceren in de tussentijd dat ze nog leven. Met deze gedachte kon hij de moed er nog inhouden.
Ik heb uiteraard veel mensen gesproken op de conferentie. Ik heb wel vijf keer gehoord “Je komt uit Nederland? Daar zijn toch geen echte problemen?” en dan legde ik dus uit dat onze organisatie een Roemeens asiel hielp.
Iedere conferentieganger was het er over eens dat in grootschalige sterilisatieprojecten uiteindelijk de oplossing zit. Het doden van honden lijkt een snellere oplossing, maar omdat je ze niet allemaal tegelijk kunt vangen, en ze zich nogal snel voortplanten, levert het uiteindelijk niets op. Hoe een budget kosteneffectiever kan worden uitgegeven had Boekarest kunnen weten. Ze trokken 5 miljoen euro uit en drie jaar later was het aantal zwerfhonden nog net zo groot. Weggegooid geld, en ze hadden zeker ook niet het rapport van de Wereld Gezondheidsraad (WHO) gelezen, waarin staat “Removal and killing of dogs should never be considered as the most effective way of dealing with a problem of surplus dogs in the community: it has no effect whatsoever on the root cause of the problem.” Guidelines for Dog Population Management, W.H.O. Geneva 1990 (page 74). En de WHO is geen clubje snotterende hondenliefhebbers, ze kijken slechts naar de effectiviteit voor de gezondheid van de mens. Want niemand zit te wachten op overlast zoals hondenbeten en rabiësbesmettingen. Het lijkt een raadsel waarom Roemenië niet gewoon de ‘best practice’ volgt, ongeacht of je een dierenliefhebber bent of een hondenhater, en het beschikbare budget effectiever besteedt.
Veel deelnemers vertelden of vroegen naar ervaringen rondom het doden van de ‘overtollige’ honden. Hoe deden ze dat in Roemenië met zo ontzettend veel straathonden? Ik zat bij een gesprek met een bevlogen Roemeense dierenarts uit de plaats Arad. Officieel zijn er geen dodingstations om de overtollige honden op te ruimen, en er wordt zelfs ontkend dat ze de honden van de straat ophalen en doden. Maar dát het gebeurt is hem wel duidelijk en hij weet zeker dat de hondenmeppers het juist gemunt hebben op (de door hem) gesteriliseerde honden, want de ongesteriliseerde honden leveren uiteindelijk de hondenmeppers meer werk op. Maar ja, de gesteriliseerde honden hebben in ieder geval geen nageslacht meer kunnen produceren in de tussentijd dat ze nog leven. Met deze gedachte kon hij de moed er nog inhouden.