Mag ik een foto van u maken? Ja hoor. In ruil daarvoor koop ik altijd een boeketje. Ik zie het regelmatig, oude vrouwtjes met ongetwijfeld zelfgeplukte bloemetjes. Ik heb het vermoeden dat deze vrouwtjes nauwelijks het hoofd boven water kunnen houden met een minipensioentje. Ze vragen er ook geen vast bedrag voor, ze zijn blij met elke aalmoes.
Enne, ik voel me vaak een reuzin in Roemenië! Met Kalman, Florin en Kingo naar Târgu Mureș om auto's te kijken en de grote vlooienmarkt te bezoeken. Uiteindelijk in Reghin een auto van een particulier gekocht. Eli, de bichon, kreeg bezoek van de vader haar twee schattige wollebaaltjes van pups. Het gezin van dit dekreutje genoten ook enorm van de puppies. Op 18 juni kwamen zes meiden met heel veel spullen uit twee auto's gerold. Twee namen hun intrek bij Dorina, vier reden er door naar Bistrita voor een ander project. Het belang van een sterilisatieproject was nog dringender geworden sinds de vondst van pasgeboren puppies in een slootje en net die avond ervoor trof ik twee aan elkaar gekoppelde honden aan. Ook daar zou weer een ongewenst nestje van komen. De dorpelingen houden zich om diverse redenen niet bezig met geboortebeperking van hun honden (en katten). Soms weten ze niet beter, ze zijn immers gewend de nestjes te verzuipen, soms is het omdat er in de directe omgeving geen dierenarts is die goed (of zelfs uberhaupt!) kan steriliseren, en soms is het een kwestie van geld, want er is veel armoede op het platteland. Een vrouw verontschuldigde zich omstandig "sorry dat we zo arm zijn'. De gemeente Suplac beslaat 5 dorpen in een zeer ruraal gebied, en met de weinige vrijwilligers die in andere dorpen woonden, was het nogal een logistieke nachtmerrie. Veel oudere mensen waren niet zelf in staat om zelf hun hondje naar het dorpshuis te komen brengen, dus ik reed af en aan om vrijwilligers en honden op te halen en terug te brengen. Het heen- en weer rijden was tijdrovend, maar ook het invullen van het toestemmingsformulier verraste me soms. Veel mensen hadden er moeite mee, en ik wist niet altijd of ze een leesbril nodig hadden, of alleen Hongaars spraken (het formulier was in het Roemeens) of dat ze laaggeletterd waren. Hoe dan ook, zowel de vrijwilligers als de hondeneigenaren waren een interessante mix van etniciteiten. Veel mensen waren bezorgd of het geld zou kosten, een dovige oude vrouw vroeg wel 5x wat het kostte, anderen waren bezorgd over het welzijn van hun hond, en vroegen na afloop aan de priester, die zijn Tessa kwam brengen, hoe zijn hond het maakte. Ook de Vice-burgemeester kwam even een kijkje nemen. Diverse kinderen van de tegenovergelegen school kwamen binnenwandelen. Eén knul kwam spontaan even meehelpen. Maar een andere knul die met wat geld er op uit was gestuurd om een gloeilampje te kopen zagen we niet meer terug. Diverse malen stond ik tevergeefs bij iemand voor de deur om een hond op te halen, zelfs eenmaal zag de eigenaar (die ik in drie verschillende barretjes had moeten zoeken) er van af om de hond te laten steriliseren nadat ik 'm met moeite had gevangen, en maakte de lus om de nek van de hond weer los. Een zigeunerfamilie liet me driemaal opdraven, en kwamen steeds met andere redenen om geen honden mee te geven. Verloren tijd. Maar andere keren waren mensen enorm dankbaar, en eenmaal kwam er een overbuurvrouw nederig vragen of haar hond de plaats van een andere hond mocht innemen, toen ik iemand niet thuis aantrof. Mensen zeiden me me hoe erg ze het vonden om steeds maar weer met ongewenste puppies te worden geconfronteerd te worden. Het ontroerde me enorm hoe teder een Zigeuner was voor zijn puppies, en hoe hij me vertelde dat hij ze echt niet kan verzuipen. Later vond ik een goed onderdak voor zijn nestje puppies en ondertussen weet ik dat ze veilig in Nederland zijn. Ook vroegen diverse mensen me naar vaccinaties en antivlooienmiddelen, dat viel buiten het project, maar laten ben ik wel enkele hondjes gaan vaccineren. Het was de laatste schooldag en of ik wat foto's wilde maken van de kinderen. Op het ene schooltje was iedereen op zijn paasbest. En in Roemenië kijk je dan serieus in de camera. Op het andere schooltje waren de meeste kinderen al weg, maar ging het er vooral om dat de juf er ook op stond, want die was die dag voor het laatst aan de school verbonden. Ik ging onderweg met de trein van Sighisoara naar Ploiesti. Een comfortabele intercitytrein, die ruim anderhalf uur vertraagd was bovenop de reis die vier uur zou duren, en nergens snelheid maakte. Maar het kon me niet boemelig genoeg zijn want het landschap was van een adembenemende schoonheid. En de vertragingstijd op station Sighisoara werd ook gedood door de gezellige ontmoeting met twee Amerikaanse reislustige dames. Ik logeerde bij Alex(andra) thuis en bezocht haar kliniek. En dit is hoe in de kliniek een klomp wordt gebruikt. Als deuropener. Vind je dat dan grappig, vroeg ze. Jazeker. Nog grappiger was dat zij de eerste WK voetbalmatch met groot enthousiasme bekeek terwijl ik liever in bed lag te lezen. Ze was helemaal voor het Nederlandse team omdat dat land zoveel voor haar hondenwerk betekent. Ik zag in de kliniek wat een mooi werk er wordt verricht. Ze zijn een 'social vet clinic', dat wil zeggen dat ze aan mensen die het eigenlijk niet kunnen missen sterilisaties aanbieden. We gingen heerlijk eten bij Curtea Berarilor Timisoara, een vroegere bierfabriek. Het regende even flink en dus vond de bediening onder een paraplu plaats omdat we op het terras bleven zitten onder een grote parasol ipv naar binnen te vluchten. Ik ging een avond bij Camelia op bezoek. Lief mens, helaas is ze ernstig ziek. Maar ze put veel vreugde uit haar opvanghond Mario, wat een pretletter is dat. Ook bezocht ik tweemaal het Puppycentre van Alex, dat buiten de stad ligt. Het is daar zo heerlijk voor mens en dier. En dagelijks bezocht Alex een nest puppies bij haar in de buurt. De lieve moederhond, of zwanger, of met pups en al was overduidelijk gedumpt. Diverse mensen uit de buurt kwamen ook steeds kijken of het goed met ze ging, ze zaten in een verlaten tuin. Alex zorgde voor het vaccineren van de hondjes. (Later zijn de hondjes in veiligheid gebracht in het Puppycentre en zullen ze ongetwijfeld lieve baasjes gelukkig gaan maken.) Bekijk voor een 'Puppies Cuteness overload' de slideshow. Nooit eerder wijn met mijn naam er op gezien.... Nee, niet gekocht, een fotootje is voldoende voor deze ijdeltuiterij. Ik boemelde weer terug naar Sighisoara. In de trein viel heel wat te beleven, vooral de verkoop van het handgemaakte mandjes met verse frambozen kon me bekoren. En in Sighisoara viel ik nog even met met mijn neus in de boter toen er een festival bleek te zijn. Samen met Jan en Elena pakte ik nog net het laatste staartje mee van de gezelligheid.
De Bahneaatjes kwamen bij ons op bezoek op Tweede Pinksterdag. Voor de eerste keer en Arjan had gekookt. En wat was het warm vanmiddag! Ik ben geneigd dezelfde denkfout te maken als de Buitenlanders in Nederland die tegen me zeggen dat ik wel gewend moet zijn aan het Hollandse klimaat van regen en wind. Maar dat went me nooit. En zo leek het me dat Roemenen wel gewend zijn aan de hete zomermaanden. Maar voor hen is het net zo warm als voor mij. Eergisteren foto's wezen brengen van de kinderen/ kleinkinderen van de schaapsherder. Grote dank, ze sturen de foto's naar een zoon die in de gevangenis zit. Er ligt altijd wel een nest hondjes bij de schaapsherder. Nu ook weer. Twee lekkere dikke pups van ik denk een dag of tien. Maar hoop toch over twee weken een begin te maken met het indammen van de nesten. Verder heb ik er weikaas (urda, weer een nieuw Roemeens woord geleerd) geproefd, wat er over blijft na het gewone kaas maken. In de grote pan de links op de foto hangt. Ze maken er placinta van (soort kaasstrudel, niet te verwarren met placenta). En er wordt (rechts op de foto) buiten gekookt omdat het te warm is om binnen te koken. Opeens begin ik te begrijpen waarom er 'zomerkeukens' zijn in Roemenië. Nu is het rond de 30 graden, het lijkt wel alsof het al augustus is, maar iemand zei optimistisch dat er dan nog 10 graden bijkomen. Blote kindertjes in een teiltje water op het erf bij de herder. Uiteraard geen foto's van. Moet toch in het algemeen nog een beetje wennen aan kindertjes die zonder ondergoed rondlopen, of midden in een gesprek de borst krijgen. Geen bezwaar tegen, ik was het alleen niet gewend. Gisteren foldertjes verspreid en postertjes wezen plakken om mensen te attenderen op ons sterilisatieproject. Vooral bij scholen, winkeltjes, barretjes. En overal welkom om wat op te hangen. De vrouw van een plantenzaak was zelf een hondenliefhebster (wat resulteerde in het feit dat er regelmatig een ongewenst hondje in tuin van de zaak werd gevonden). Ik sprak met de sleutelhouder/administrateur van het buurthuis, waar het dierenartsenteam eind volgende week zal komen te werken. Ja hoor, hang ook maar een postertje op de deur. En bij de halte van de trein werd ik zelfs aangemoedigd om op het bord van de halte een postertje te plakken (jammer dat ducktape wel heel goed plakt maar er zo lelijk uit ziet). Moet je in Nederland proberen om iets op een stationsbord proberen te plakken! Een oudere vrouw die naast het stationnetje woont zei me dat haar hond een nest moest krijgen. Ik dacht dat ze dat in algemene zin bedoelde (ze denken dat een teef tenminste één nest moet hebben gehad). Maar nee, wees ze aan, de hond was al heel ver in de zwangerschap. Volgende keer zou ze echter heel erg graag de hond komen brengen. Ook nog even op de markt geweest. Tomaten met een uitsteeksel (bepaald ras?). En een komkommertje (augurk?) kan best dienst doen als houdertje voor een briefje met de prijs. Ik kocht er ook een pondje van de aller allerzaligste Roemeense kersen voor 6 lei/1,35. In de avond even puppies wezen kijken bij Dorina. Mamahond Eli met twee heerlijke drolletjes van pups van drie weken oud. Met de overburen mee naar het ouderlijk huis in Laslau Mic. Iedereen op zijn Paas eh Pinksterbest. Een stuk van de dienst bijgewoond, ze zijn Pocaiti, Evangelisten. Bruin varkentje achterin de tuin, die ik een paar vruchtjes voerde van een boom. Het ging steeds harder knorren om meer. Ik vind varkens enorm leuke beesten. Na de dienst een tafel vol met heerlijk eten. Iedereen loopt in en uit. Laat ik zeggen dat het er minder statisch aan toe gaat. En je wordt regelmatig aangespoord om meer op te scheppen, terwijl je toch echt al een bord vol hebt. En altijd weer materiaal voor nieuwe foto's. Een fiets leek me toch wel handig in het dorp, als mogelijkheid tussen lopen en de auto pakken. Gusti heeft fietsen, tipte de overbuurman. Dus ik naar Gusti. 'Over een paar uur' was alles wat ik van de brave man begreep. En na een paar uur had hij een fiets voor me. Banden opgepompt, licht deed het, hij reed er een paar rondjes op, luid bellend, dus de bel deed het ook. Ik een rondje rijden, nou super zeg. Wat wilde hij er voor hebben? Niets, helemaal niets. Een overbuurman kwam er bij staan en gaf me een wortel. Later ging Gusti nog rozen voor me plukken ook, en was ik meteen een fiets, een wortel en een bosje rozen rijker. Waar maak je dat mee! Mocht ik foto's bij Gusti maken? Ja hoor, kom maar binnen. Alleen al deze muur was al een bezichtiging waard. En binnen .... ik had me er al mentaal op voorbereid, en toch.... 'Kook je daarop?' vroeg ik. "Nee, dat is de kachel'. 'Hoe eet je dan?' vroeg ik. 'Met mijn mond' was zijn logische antwoord. Een wasbak buiten en een tafel was zo ongeveer zijn badkamer en keuken tegelijk. En hij bleek ook nog een paar bijenkasten te hebben. En heel veel hout voor de winter. Want je kunt leven zonder stroom of eigen water, maar zonder hout vries je dood in de winter. En van zo'n man krijg je dan een gratis fiets. En later kwam hij nog langs om me een fluoriserend hesje te geven voor als ik in het donker op de fiets zou stappen. "Life is what happens while making other plans". Ik was van alles en nog wat van plan. En toen ging de telefoon. Ad de Groot: "Jij houdt toch zo van Duitse Herders?" Een gedumpte Duitse Herderteef bij hen. Kon echt niet blijven, hoe lief ook, ze hadden al 8 honden. "Eh ja, maar wij hebben er al 4". Of we er nog iemand anders voor wisten. Ik meldde het even pro forma bij Arjan.Die riep meteen dat hij gisteren had gehoord dat Florin een Duitse Herder zocht. Wonderbaarlijke samenloop van vraag en aanbod toch? We haalden Florin en Kinga op uit Bahnea en reden naar Ad en Janneke. En weer terug naar Bahnea met de nieuwe aanwinst Hera. We hopen op een mooi leven voor Hera. |
JacquelineHier begint de weblog over mijn leven in Roemenië. Met een typefoutje stond er opeens 'weglog'. Is dat even toepasselijk! Archives
September 2019
Categories
All
|