Eli, de bichon van Dorina, is twee dagen geleden bevallen van 3 pupjes (laten dekken door een bichon) , eentje redde het niet, en nu zijn er nog 2 teefjes over. En nu met pijn in het hart afscheid nemen van Roemenië voor twee weken. Ik ben even in Nederland.
Vandaag bij de plaatselijke school geweest, kleuterschool en lagere school ineen, met in totaal 70 leerlingen. Warm welkom, een luisterend oor, en een uitgebreide rondleiding van mevrouw de directeur. Ze steunt het project, en er werd een mooi plekje op de muur uitgezocht voor een postertje. En voordat ik het wist stond ik voor een klasje, deelde de directeur flyertjes uit, en beloofde ik een keer een les Nederlands (wie wil dat nou leren) te geven. Ook zijn we welkom met speciale boekjes om een educatieproject vorm te geven. Op de terugweg liepen twee meisjes mee, zou ik een keer met hen Engels willen oefenen? De secretaresse van de school vertelde over het hondje dat ik bij de school had gefotografeerd, baasje overleden en nu rondzwervend. En een ander wees me het huis aan dat recent verlaten is door een groep mensen die naar Ierland is gegaan, en een stuk of 6 honden zijn achtergebleven. Geven hinder en planten zich voort. We moeten gaan overleggen met de gemeente Suplac hoe we het met de honden zonder eigenaar aanpakken. Volgens de nieuwe wet mogen ze na sterilisatie niet meer worden vrijgelaten, maar we kunnen de honden ook nergens houden. Het zwerfhondenprobleem is in onze gemeente erg klein, het gaat gelukkig maar om een handjevol honden. Eenmaal was er een vent die met de auto van elders kwam en zijn Kaukasische herder (dat zijn joekels van honden) dumpte in het dorp. De hond was zeer agressief, eerst probeerden ze hem te vangen, maar uiteindelijk hebben ze hem moeten doodschieten. Op de school zag ik ook een doos voor lege batterijen bij een ecoproject. Heel goed, er is nog een zeer laag milieubesef en het doet me vaak pijn hoe Roemenen hun prachtige land vervuilen. Ook wat dat betreft weten ze (nog) niet beter. Het was vandaag zowel de verjaardag van de zwangere Kinga (23 jaar), de dochter van Izabella, als van haar partner Florin (24 jaar). Florin was net dit weekend teruggekomen van werken in Slovenië. In een boomgaard waar ze hop verbouwen, het schijnt heel zwaar werkt ze zijn, veel op zijn knieën. Hij blijft nu thuis tot na de bevalling, en gaat in september werken in Duitsland. In de appels en peren. Er was heerlijke zelfgemaakte taart en blijkbaar hebben ze ook hier de gewoonte om elkaar met een lik taart in het gezicht te plagen. Kinga's schoon-moeder deed me de suggestie om het stel na hun huwelijk mee te nemen naar Holland op huwelijksreis. 'Maar ik heb geen woning meer in Nederland' zei ik. Ze begreep dat ik nu in Roemenië woon en concludeerde 'dan moet je trouwen'. Ik zei 'Hoezo, ik zou niet weten waarom.' Nog even smelten bij de überschattige konijntjes. Uiteindelijk zijn ze wel voor de slacht, niet voor de schattigheid. Verderop in de straat was een varken geslacht en lag er nog een ander op zijn lot te wachten. Er werden stukken vlees verkocht, een soort openluchtslagerij. Ik kreeg een stuk vel aangeboden 'hier, het is vers', maar ik sloeg af, heb al eens op een oor gekauwd en dat beviel niet. En ik werd weer hier en daar gewenkt, maak een foto! En minstens 10 kinderen probeerden tegelijkertijd op het schermpje de foto terug te kijken. Nog wat 'open eindjes' die ik niet eerder in een blog had verwerkt. De auto was in een greppel geraakt. Buurman Adrian schoot te hulp en trok de auto er weer uit. Voor de foto had het het leukste geweest als dat met 1 PK was gebeurd, maar het was met een Dacia. Daarna ging Arjan netjes de muur van het huis van de overbuurvrouw schoonvegen, er waren wat modderkluiten rondgevlogen. Daarna deed de buurvrouw het omstandig nog even over. En er vindt een gemeentewerkje plaats. Bij de eerste blik riepen we uit 'komt er riolering?'. Nee, het is een verbetering aan het afwateringsysteem. Niet onbelangrijk, want er vinden regelmatig overstromingen plaats in Roemenië. Alleen jammer dat de kans groot is dat de pas aangelegde oprit moet worden gesloopt om het aan te laten sluiten. Arjan liet boos weten aan de werklui dat er niks gebeurt zonder dat hij er van af weet. Dat was nadat ze onze berg zand en stenen die we nog nodig hebben hadden omgekeerd, en een vrachtwagen ons van de sokken had gereden. En nog een autodingetje. Tanken. 'Gooi 'm maar vol' zei ik nog tegen Arjan, we moeten nog naar Cluj donderdag. Vol? overvol zul je bedoelen. Tankslang sloeg niet af en liep over. Arjan gaf het door aan de pompbediende. 'Kan ik er wat aan doen' was haar antwoord. 'U bent de eerste die er over klaagt' voegde ze er aan toe. Ja, hè hè, de meeste Roemenen hebben helemaal geen geld om een volle tank in één keer te betalen. En komen dus niet tot het moment waarop de slang moet afslaan. Laatst vulde Arjan 'm ook niet vol, hij vroeg om 10 liter. Maar de pompbediende dacht dat er 10 lei in moest en toen zat er maar 3 liter in! Op de terugweg Laslău Mare inrijdend werden we nog dringend aangehouden. Op een manier dat je denkt dat er minstens een vrouw aan het bevallen is en naar het ziekenhuis moet. 'Ik heb meubel te koop, koelkast, gasfornuis, een partij hout'. 'Nee joh, we hebben alles wat we nodig hebben' bromde Arjan. En Adi kwam mee op bezoek met Izabella. Hij komt ook uit Laslău Mic, en de dieren waren meteen gek op hem. Zelfs Xena klom op schoot bij hem. Hij een rustige uitstraling, honden ook rustig. Mensen nerveus en paniekerig omdat de honden misschien bijten, honden ook onrustiger. Zo simpel is het. Gisteren nog even een klein vreugdedansje gemaakt. Stond er daarnet iemand aan de poort die in de wandelgangen had gehoord van het sterilisatieproject. Hij kwam om informatie vragen, want hij heeft een teefje (Ufi of Oefie genaamd) en wil haar graag laten helpen. Vroeg uiteindelijk ook of we honden opnemen. Nee dat is niet de bedoeling. Maar over 4 weken is hij van harte welkom met zijn Oefie, hij staat bij deze op de inschrijflijst. Na twee keer een afspraak te moeten afzeggen kwam het er nu toch van. We gingen de familie Simonescu opzoeken in Rupea. Ik heb hen via een gramaticaboek dat ik kocht van Connie 't Hart leren leren kennen, en het contact liep via Facebook. We vertrokken vroeg van huis omdat er op de route veel moois te bezien was. Onze eerste stop was Saschiz, een mooi Saksisch dorpje dat begin 1300 is gesticht. De Evangelische kerk met de klokkentoren is ook erg oud, al is het na brand opnieuw gebouwd. Ook is er een (vervallen) burcht met resten van een kasteel. Ze zijn bezig met het bouwen van een informatiecentrum voor toerisme, het kleine kantoortje was nu dicht, maar belooft veel voor de toekomst met streekproducten als jam, honing en aardewerk. Een bord vertelde over het Natura2000 project, dat de Târnava Mare regio beschermt. Onderweg zagen we al twee keer een arend majestueus rondcirkelen. Er zitten in dit gebied rond de 40 beschermde vogelsoorten, alsmede wolven en beren. Izabella vertelde trouwens dat er jaren geleden een beer was gesignaleerd in haar dorpje (dat naast ons dorp ligt), maar dat is dan wel een zeldzaamheid, het berengebied ligt ietsje zuidelijker. Over 'wildlife' gesproken, op deze dag ergens anders in Roemenië werden 17 wisenten in een natuurreservaat geherintroduceerd. Een ander bord trok ook mijn aandacht. Er worden aanbevelingen gegeven hoe men wel/niet historische huizen moet opknappen. Mijn moeder vroeg laatst of al die verschillende huiskleuren mochten, en ja, iedereen doet maar wat naar eigen (wan)smaak. Vila Kakelbont is er niets bij. Maar in Saschiz willen ze het toch een beetje in goede banen leiden. Vlakbij de kerk troffen we Hanul Cetații aan, een terras/pension, dat ons erg aansprak, en we kregen even een rondleiding van een enthousiast meisje. Het pand is sinds 1814 een herberg en veel originele details zijn behouden gebleven. Voor onze toekomstige gasten die op doorreis gaan is dit een geweldige tip. Onze volgende stop was het plaatsje Criț. Ik ben geen grote fan van de Duitse taal, maar de Duitse naam van dit dorp, Deutsch-Kreuz, vind ik dan wel weer geweldig klinken. In deze regio hebben plaatsen doorgaans een Roemeense en een Hongaarse naam, of een Roemeense en een Duitse naam. Er werd nog gerenoveerd en het zou in juli 2015 af moeten zijn. Op een bord met tekst over Criț werd de plaatsnaam in het Engels vertaald met 'Criticism' en in het Duits met 'Kritik'. Gevalletje Google Translate? Dit is zo'n dierbare foto geworden! Ik zag in Criț een paar mensen met dit oude hondje. De jongen aaide het beestje met zo'n zachtheid en tederheid. Ik ging naar hem toe en zei hem dat ik het mooi vond dat hij er zo lief voor is. Zijn moeder fluisterde naar me 'hij heeft Down syndroom'. Ik zei 'ik weet het'. 'Hij houdt heel veel van dieren, vooral van honden en paarden', voegde ze er aan toe. Daarna vertelde ze me dat ze in de stad Brașov hadden gewoond, maar voor hem verhuisd zijn naar het platteland, zodat hij een beetje in alle rust zijn gang kan gaan zonder veel gevaar te lopen. Door naar Mesendorf (dorpje met maar één naam). Ook helaas niet van binnen te bezichtigen op dit moment. Voor mij was de Jaarling die rond galoppeerde door het dorp de grootste attractie. En even later onderweg nog een jongen gezien die óp een paard reed, dat zie ik niet veel, de paarden lopen eigenlijk altijd voor de kar. Of de ploeg. Daarna door naar Viscri, ik mag wel zeggen een van de hoogtepunten van de vele weerkerkjes in Roemenië. Ik ben er in 2007 met mijn Roemeense partner geweest, en was nu nóg enthousiaster dan toen. En sta daar niet alleen in, want Prins Charles heeft er niet voor niets een landgoed gekocht. De weg er naar toe was aanzienlijk verbeterd sinds mijn vorige bezoek. Er is een aandoenlijk kerkje dat nog steeds dienst doet. En er zijn veel gebruiksvoorwerpen en verhalen van vroeger bewaard gebleven en tentoongesteld in een bescheiden museum. In de Spektoren (het spek op de foto is echt!) hingen de inwoners hun eigen stukken spek (met hun huisnummer er op geschreven) aan een eigen haak. Het bleef het hele jaar door koel in de toren. Eenmaal in de week, op zondagochtend 7 uur, werd de toren geopend en mocht men onder toeziend oog van twee aangewezen dorpelingen een stuk spek ophalen. En zo waren er meer wetenswaardigheden te lezen over het dorpsleven in die tijd, over de dorpsraad en het sociale leven. Kortom, Viscri is het bezoeken meer dan waard. Je kunt er sokken/slofjes kopen en zelfs een viltcursus bijwonen of een hoefsmit bezoeken. Al met al hadden onze bezoeken aan de kerkjes veel meer tijd gekost dan de bedoeling was. In Rupea werd al uren op ons gewacht met de lunch, en twee gezinsleden moesten de deur uit, dus ze begonnen alvast maar met eten. Hieronder de diashow met nog meer fotomateriaal van de tocht naar Rupea. Uiteindelijk kwamen we dus aan in Rupea en konden we meteen aan tafel. Er was een overvloedige maaltijd, die begon met koude hapjes, zoals kaas, tomaten, en de zaligste slănina, vetspek, die ik maar kon bedenken. En dat vetspek omdat we lang geleden een keer 'jummie' hadden geroepen naar aanleiding van een foto. De eerste keren in Roemenië vond ik de hapjes al een hele maaltijd, maar er kwam nog soep. En daarna kwam er een flink stuk kip met aardappelen. En daarna twee plakken taart. Alles huisgemaakt, met behulp van de kinderen. 'Plof' noemen ze hier 'poc'. 'Waarom denk je dat ik vanmorgen niet heb ontbeten', voegde Arjan er aan toe. En we werden voorgesteld aan het grote, warme gezin. Dana en Petru hebben de zorg voor acht weeshuiskinderen op zich genomen. Hun eigen zoon is al het huis uit. Dana, onderwijzers, vertelde hoe een jongen steeds negatieve aandacht vroeg, en er veel huiselijk geweld achter bleek te schuilen. Ze nam hem op in hun gezin, en er volgden meer. Ze hebben een groot hart voor mens en dier, en leren dit ook aan hun kinderen. Er wil er zelfs eentje dierenarts worden! Ze hebben een stuk of 10 (straat of asiel-) honden en 10 katten. Zie ook www.rupea.nl We namen de kids mee naar de burcht van Rupea. Ik vroeg me af waarom ik niet eerder had geweten dat er een burcht was, maar de grote restauratie was pas in 2013 klaar, daarvoor viel er weinig te bezichtigen. Bij de kerkjes en de burcht die ik vandaag bezocht denk ik altijd 'EU money well spent'. We waren op onze tocht door de verschillende dorpen een aantal keer dezelfde toeristen tegen gekomen, Oostenrijkers met een BiMobil, en ik heb nog twee keer op verschillende locaties op een fotoknopje gedrukt voor naar Canada geëmigreerde Roemenen. De kinderen waren erg enthousiast, holden van hier naar daar, poseerden heel graag voor foto's, en klauterden als aapjes over rotspartijen. En daar hield ik een hele bubs foto aan over! Canvassing, zo noemen ze het (in het Engels) om via een persoonlijk contact uitleg te geven over een campagne, bijvoorbeeld politiek van aard. In dit geval ons sterilisatieproject. Gewapend met flyertjes en een glimlach ging ik op pad. Het persoonlijk contact was zeer eenvoudig. Mensen staan graag voor hun poort, en roepen je dan toe 'waar ga je heen', wat eigenlijk breder bedoeld is, en dus ook als 'wat ga je doen' kan worden verstaan. Dan vroeg ik meteen of ze honden hebben, zwaaide ik met een foldertje en legde het uit. Maar eerst moest ik natuurlijk vragen beantwoorden zoals 'hoe vindt je het hier, en hoe zit het nou met jou en Arjan en die andere vrouw'. Bijna iedereen heeft een of meerdere honden, meestal aan een stukje ketting, en wat me vooral opviel was dat het bijna altijd reuen zijn. Mensen willen geen teefjes omdat ze dan met de puppies zitten, en het vermoeden is dat die dus meteen worden verzopen. De enige man die ik sprak die geen hond had, wilde toch heel graag een flyertje van me hebben. Een vrouw vertelde trots dat ze haar hond had gevaccineerd en dat haar hond een paspoortje had. En daarna wilde ze graag over haar familie vertellen en kwam ze met een stapel foto's aan van vroeger. Man overleden, nicht in Amerika, ik luisterde geduldig. Ik stopte ook even bij de Priester. Hij vertelde juist dat hij zijn hond niet (meer) laat vaccineren, omdat er vier van zijn hondjes waren doodgegaan na vaccinatie. Ook onderwierp hij de flyertjes aan een positief kritische blik. Ik had een blik stroopwafels voor hem meegenomen en kreeg meteen een kado terug, een icoon van Maria, naar zeggen geïmporteerd uit Oekraïne. Hij vroeg me ook meteen om 10 plekken op de registratielijst te reserveren, want hij wist dat er een groep mensen binnenkort naar Ierland zou vertrekken en die zullen al hun honden achterlaten. Soms vonden mensen dat de overheid dit soort projecten hoort te financieren. Terecht. Maar tot de overheid werkelijk het licht ziet, dan maar zo. Diverse malen hoorde ik 'maar wat als mijn hond dood gaat'. Dat is waarschijnlijk te wijten aan de vaak erbarmelijke sterilisatievaardigheden van rurale dierenartsen. Een flinke jaap, boel niet goed dichtnaaien, en de darmen puilen er daarna uit, vaak genoeg gezien. Ik kon mensen gerust stellen door uit te leggen dat de dierenartsen die voor dit project komen uitstekend getraind zijn. Ze beheersen de 'sleutelgatmethode', slechts een sneetje van 1 cm is genoeg om te kunnen steriliseren! Ik kwam aan bij de schaapsherder, helemaal aan de andere kant van het dorp. Ik kon nog net zien hoe het enalaatste hondje van zijn nest van een week of 7 geleden meeging met een gezin naar Bahnea. En er wachtte me bij de schaapsherder nog een verrassing. Er zat een zwarte herder die net een paar dagen geleden een nest had gekregen, maar er waren geen puppies te zien. Wel was ze druk aan het zoeken naar haar puppies, en zij (en wij) hoorden kleine piepjes, waarschijnlijk een nestje katten op de hooizolder. Dus ik vroeg me af hoe het zat met haar nest. 'Ze had er 11', zei de herder. We hebben ze weggegooid. 'Waar dan' vroeg ik. 'Ach, dat weet ik niet, mijn zoon heeft het gedaan'. Ik ben er voor 99% zeker van dat dit de moeder is van Zuzu. De andere puppies die ik in het water heb zien liggen, waren voornamelijk zwart, net als de moeder. En de datum komt overeen. Ik vroeg wie de vaderhond was. "Geen idee, niet een van mijn honden, ze is het dorp in gegaan'. Een teef kan trouwens door meerdere reuen bevrucht worden. Over Zuzu alleen maar gelukkig nieuws, ze is geadopteerd door een poes! Samen met nog een ander moederloos pupje. Ik heb uitgebreid met de schaapsherder en zijn vrouw zitten praten. 'Laat me een paar van je honden steriliseren, dan hoef je ze niet meer weg te gooien' vroeg ik. Het kon hem niets schelen, 'van mijn part gooi ik ze in het vuur'. Maar zijn vrouw wil het wel, en uiteindelijk spraken we af dat ik twee van de drie teven kan steriliseren. 'Dieren moeten iets produceren, en honden doen dat niet' vond hij. Ik bracht daar tegenin dat honden al duizenden jaren mensen behulpzaam zijn. Met waken, hoeden, jagen en apporteren, en ook gezelschap brengen, zoals wij honden hebben. Of ik hem ooit op andere gedachten breng? Ik weet het niet, maar ik heb mijn best gedaan. We hadden diverse dingen te doen in Târgu Mureș, en dat het De Dagen van de Stad zijn, was een verrassende en geweldig leuke bijkomstigheid. Vier dagen markt met ambachten, popconcerten, vuurwerk, dat soort dingen. Deze vrouw zat ijverig te handwerken, natuurlijk mocht ik een foto maken, maar wilde ik dan ook de foto toesturen? Natuurlijk, heeft u een e-mailadres voor mij? Jazeker. Ik kreeg een briefje met een postadres. Ook goed. En wilden we een slokje pruimenjenever? Ik kocht een paar grappige pollepels als souvenirs, zo leuk, met uitsnedes van smileys en hartjes. Deze man had zulke lange wenkbrauwen dat het een kunst op zich was. Al had ik de foto eigenlijk en profil moeten nemen, maar ik kon toch moeilijk de beste man vragen even opzij te kijken vanwege zijn wenkbrauwen. We zagen ook nog een stand met keramiek uit Horezu, daar waren we in september 2011 geweest. Ik noemde de naam (nou ja een deel dan, want best ingewikkeld) van de vrouw met een keramiekatelier waar we lang mee hebben staan praten, Eufrosina Vicșoreanu, en de man zei dat het zijn overbuurvrouw was geweest, maar dat ze een jaar of twee geleden was overleden. Ach jee. En we aten wat op een terras, en we legden uit dat zo onze vakanties in Roemenië waren. Wat rondreizen, wat rondlopen, wat eten, wat rondreizen, wat rondlopen, wat eten. Het Grote Genieten. En het meisje kreeg een ijsje en een pakje haarverf, terwijl ik helemaal blij was met een zojuist gekochte roze tuniek. 'Hebben ze die ook nog in andere kleuren' vroeg Arjan. We bezochten ook nog de burcht van Târgu Mureș, er zou een expositie moeten zijn, maar de boel werd er gerenoveerd, of althans, het leek er meer op dat er een begon met een renovatie was gemaakt en dat het werk een tijdje stil lag. 'Over een jaar weer eens terugkomen', was mijn 'mental note'. Onderweg naar huis maakten we in het kader van rondreizen, rondlopen, wat eten, nog een tussenstop bij restaurant Lyra. Ik was helemaal lyrisch over de papanași, een soort oliebollen van zoete kaas, met zure room en jam. Beslist mijn Roemeense lievelingsgerecht. Ik wilde er wel even mijn eetvoorschriften voor aan de kant schuiven. 'Hoe grappig de dingen synchroon kunnen lopen' , schreef ik vanmorgen op Facebook. 'Gisteren genoot ik van een dagje Târgu Mureș, het waren nog wel 'Zilele Targumuresene' tot onze vreugde. Ik stak nog een paar keer over buiten het zebrapad om, en hoorde dat je er een boete voor kunt krijgen. En vandaag lees ik dit in mijn krant:' [email protected] Met een vriend ben ik in Targu Mures, Roemenië, om een werkkamp voor jongeren op te zetten. We steken de straat over, maar niet via het zebrapad. Een politieauto stopt abrupt. De jongste van de twee agenten stapt uit en deelt ons mee dat we een boete krijgen. Voor overleg loopt hij terug naar zijn oudere collega in de auto. Bij terugkeer zegt hij dat we er met een waarschuwing vanaf komen. De agent begint een klaagzang over zijn vaderland. Hij vraagt waarom wij ons voor Roemenië inzetten. Ik vertel hem over onze beweegreden en vraag hem wat zijn land zo slecht maakt. Zonder blikken of blozen antwoordt hij: „Ik haat dit land, iedereen hier is corrupt.” En met de kleine Zuzu gaat het goed, ze drinkt als een hongerige wolf, volgens de zorgzame opvangmama Monika. Een paar dagen geleden waren we in Târnăveni om een bankrekening voor Dorina te openen, het idee was om dat bij een andere bank te doen. Daar zat een vrouw achter de balie die van moeilijk kijken haar beroep had gemaakt. Ze vroeg om een 'buletin', de Roemeense ID kaart, blijkbaar nam ze geen genoegen met Arjan's paspoort en een verklaring van de gemeente waar hij woont. Arjan legde enkele malen geduldig uit dat hij als buitenlander na 5 jaar een buletin kan krijgen. Maar het bleef moeilijk, moeilijk, frons, frons. Laat maar, we gaan wel naar 'onze eigen' bank. Daar kwam het makkelijk voor elkaar. Bij de eerste bank maakte ik wel nog even een foto van een machine verkleed als postbeambte waar je met kaart of cash je rekeningen kan betalen. Târnăveni is verder niet echt een mooi stadje, ik denk dat dit ongeveer wel meest bezienswaardige punt is. Verder hebben we de burgemeester van Suplac gesproken. Hij had nog niet gehoord over ons sterilisatieproject van de vice-burgemeester, maar was eveneens coöperatief. Ons postertje kreeg een mooie plek op het publicatiebord, ze zullen het in de lokale krant vermelden en ze zullen de inschrijving voor ons bijhouden. 'Nu mai aruncati pui', 'gooi geen puppies meer weg', staat er op, en na de vondst van de pasgeboren puppies in de sloot is dat actueler dan ooit. Ook rijden we even langs Bahnea, waar de zwangere Kinga net een doos met babykleertjes uitpakken. Ze weet nog niet wat het gaat worden, dus er zit roze en blauw spul tussen. Maar het is nu officieel, Arjan en ik worden de 'nași', de peetouders, van het kindje dat in augustus wordt verwacht. Familie van familie van vraagt Arjan om advies rondom wat schilderijen. Als iemand interesse heeft om het werk te kopen van deze foto; meld je bij Arjan. Mijn interesse lag meer bij het fornuis, dat ik erg mooi vind. Het ding schijnt loei- en loeizwaar te zijn! Na een nachtje voor het puppy te hebben gezorgd, tegen me aangehouden in bed en kattenmelk gegeven en buikje gemasseerd, en een naam gegeven, Zuzu, naar een Roemeens yoghurtmerk, had ik alle mogelijkheden afgewogen. Een van de struikelblokken was ook dat ik volgende week naar Nederland vertrek voor twee weken en dan (alweer) Arjan met de zorg voor een andere hond zou opzadelen. En zo togen we naar een dierenkliniek in Targu Mures. Bij het woord euthanasie keek de assistente me misprijzend aan, het is in Roemenië natuurlijk ook een zwaarbeladen woord, en schoof me een briefje toe met twee telefoonnummers. 'Bel het asiel maar'. We hadden geen idee of het een gemeentelijk of particulier asiel betrof, maar no way dat ik een puppy van twee of drie dagen oud in een gemeentelijk asiel zou achterlaten. Arjan sprak met iemand die weer een ander nummer gaf, misschien wist die persoon een zogende teef. We kregen weer een sprankje hoop, maar er werd niet opgenomen. We besloten naar een andere kliniek te gaan. Daar troffen we een vreselijk aardige vrouw die meteen haar handen strekte naar Zuzu en haar onder haar trui stopte. Ja, we gaan er heel goed voor zorgen, en we houden contact via Facebook. Ik zei dat ik over drie weken weer kom kijken. Ze vroeg helemaal niet om geld maar we hebben zelf 100 lei (22 euro) gegeven, want ja, de kosten gaan daar ook door. Nu gaan we hopen dat Zuzu tot een fijne en mooie hond opgroeit. Als een hondje in twee dagen al zoveel geluk in het leven heeft, en vannacht zoveel levenslust heeft getoond, dan moet dat toch wat betekenen. Ik neem meteen even de gelegenheid te baat om mensen te vragen als ze in naam van Zuzu wat willen doneren, bijvoorbeeld voor haar toekomstige vaccinaties als ze de eerste periode doorkomt, of om te voorkomen dat er meer Zuzu's worden weggegooid, dan kan dat via www.dogswish.nl Zij is de reden waarom we doen wat we doen in onze gemeente. Dit willen jullie niet lezen. Dit wil ik niet schrijven. Dit wil ik niet meemaken. En toch gebeurt het. Izabella ging naar huis en wat ik nog nooit gedaan had, ik wilde met haar meelopen, en nam Zasja ook mee. Bijna bij haar huis hoorden we gepiep. 'Weggegooide puppies' constateerde Izabella. In een diepe greppel in een ondiepe sloot lag een lege plastic zak met in het water drie dode pups, en twee nog levend op de kant. Het was al een toer van jewelste om de ene te pakken te krijgen, en de andere konden we niet vinden en was in de tussentijd opgehouden met piepen, en dus overleden. Ik liep met de ene pup, een vrouwtje, naar huis, met de tranen over mijn wangen. En nu? Ik weet het niet. De navelstreng zit er nog aan. Ik had nog een pakje kattenmelk waar ik een beetje van gaf met een spuitje. Kijken hoe de nacht doorkomen. Morgen er verder over piekeren. De reden van ons sterilisatieproject ligt nu op mijn schoot in een handdoek. Een veelbelovende poster in Bahnea. Circus! En opwinding bij de kids. 'Zullen we wat kinderen meenemen naar het circus', overlegden Arjan en ik. Hebben ze zelf geen geld voor. 'Doen we'. En zo gingen we met zijn tienen naar het circus. Eerst dronken we een glaasje fris in een barretje. Daarna liepen we naar de camin, het buurthuis. Hier moest het toch zijn, maar waar was de circustent? Nee, het was ín het buurthuis. Circus 'Imperial' uit Covasna was zonder tent. En bleek zelfs geen circus te zijn! Het was een goochelshow! Maar erg sympatiek en leuk gedaan en het publiek was superenthousiast. Het circus bleek door twee personen gerund te worden, de kaartjesverkoper was tevens de goochelaar en de vrouw die suikerspinnen verkocht was tevens de vrouw die werd doorgezaagd. Er werd de nodige participatie van het publiek verwacht en veel kinderen zwaaiden wild met de handen dat ze mee wilden doen. 'Onze' Andreea wist het ook nog tot het podium te schoppen. En tenslotte werd en nog onder veel gegil een schildpad en een boa constrictor getoond. Het was een bijzonder geslaagde avond! |
JacquelineHier begint de weblog over mijn leven in Roemenië. Met een typefoutje stond er opeens 'weglog'. Is dat even toepasselijk! Archives
September 2019
Categories
All
|