Laat ik voorop stellen dat ik nooit van plan was om een auto van 450 euro tegen 5400 lei/1230 euro aan kosten te importeren. De auto was slechts gekocht om de automatenversnellingsbak te gebruiken. Hoe dan ook, ik ging de procedure in om de auto te importeren. Iedereen die denkt dat Nederland een bureaucratisch land is lach ik vierkant uit, die heeft nooit in het buitenland gewoond.
Het eerste wat ik nodig had was een CNP nummer, zeg maar een burgerservicenummer. Ik ben vele malen door vreselijk vriendelijke en hulpvaardige mensen net even naar het verkeerde kastje of de verkeerde muur gestuurd. Zo kwam ik uit bij het Bureau voor Roemenen in het buitenland, maar ik moest natuurlijk naar het Bureau voor Buitenlanders in Roemenië verwezen worden! Dus daar zat ik uiteindelijk op het juiste Bureau, terwijl een politieman naast me plofte en vroeg hoe ik het hier vond (getrouwd, kinderen, werk, ook dat soort vragen zijn hier normaal). Nou, besloot hij, als ik een keer in de buurt ben kom ik een glaasje pruimenbrandewijn halen. Ik heb ook al twee keer meegemaakt dat een politieagent gaat vertellen over een andere Nederlander op tamelijk indiscrete wijze.
Ik helemaal blij met mijn verworven CNP nummer, voelde me al een beetje meer Roemeense worden, en ging de auto eerst op 'rood kenteken' (tijdelijk kenteken) inschrijven. Er bleek een importdocument te ontbreken. Ja, ik was gewoon naar Roemenië gereden met de auto en had 'm nooit uitgevoerd. Diverse telefoontjes en tips verder had ik volgens de Nederlandse RDW voldoende aan de documenten die ik al had, en kon ik later in Nederland de gele nummerborden inleveren voor het gewenste document. Maar op het politiebureau hield men vol dat ik 'Del II' moest hebben. Er zijn al geen Deel 1 of 2 of 3 meer, het heet nu anders, maar dat kwam niet helemaal door. Goed, besloot de beambte, ga maar naar de notaris en verklaar dat je het niet hebt. Voor slechts enkele euro's kreeg ik een verklaring dat ik 'Del II' niet had. En ik kon het naar eerlijkheid onderschrijven dat ik dat niet had. Al had ik moeten ondertekenen dat ik geen roze olifanten in mijn tuin had, dan had ik dat ook naar waarheid gedaan.
Een van de vele volgende stappen was met de auto naar de RAR gaan, de Roemeense RDW keuringsdienst.
Ik had geen idee waar ze op zouden keuren, maar ik ging er helemaal vanuit dat er een aantal punten technisch niet in orde zouden zijn en dat ik dat zou laten repareren en zou terugkomen. We kwamen zelfs met een lekke band aan die ter plekke erg leeg liep.
Een monteur riep me terzijde. Hij zei 'ik moet de auto echt afkeuren, maar ik zou u zo graag welkom willen heten in Roemenië.' Ik voelde me nogal cultureel onthand, hoe moest ik dit interpreteren? Verwachtte hij een 'gebaar' van mij of niet? De auto werd in een hoekje gezet en Broer ging voor het eerst van zijn leven een band verwisselen. Weer kwam de monteur naar me toe. 'Heeft u het goed begrepen mevrouw, ik moet de auto afkeuren, maar wil u zo graag welkom heten. Zonder ander motief.' Ik had nog steeds geen idee wat er van me verwacht werd, ik ben slechts opgegroeid in een land waar afkeuren of goedkeuren van de auto nogal zwart-ligt en totaal onafhankelijk is van iemand welkom heten in een land. 'Komt u morgen maar terug, dan krijgt u de papieren, maar laat daarna alstublieft de auto repareren, vooral de remmen' vervolgde de man. De volgende morgen kwam ik terug en kreeg ik (het duurde nog even anderhalf uur) toch zomaar de papieren voor mijn krakkemikkige vervoersmiddel. Voelde me echt welkom in Roemenië!
Weer volgden er een aantal administratieve stappen, waarbij ik me afvroeg waarom dat niet bij een of twee loketten kon. Nee, het was bij vele verschillende loketten. Stempeltje hier, postzegeltje daar, en al hoewel iemand me de stappen van de procedure had uitgeschreven, bleken dat te ruime stappen te zijn geweest, steeds werd ik weer verrast door een 'u moet nog even...' Er was nog een hobbel, mijn CNP nummer werd niet in de computer herkend en dan kon mijn zeer royale vervuilingsbijdrage niet worden geregistreerd. Wij bellen met Boekarest en we bellen u terug, was hun beleid. Mijn beleid was om er op te wachten en niet naar huis te gaan, ik vreesde dat anders de zaken vertraagd zouden worden opgelost, en ik zat nogal in tijdnood om het in orde te krijgen voordat ik een paar weken naar Nederland zou moeten en bij terugkomst niet meer in de auto mocht rijden op het rode kenteken. Het kostte een paar uren, maar ook deze hobbel was genomen.
In de tussentijd werden er inderdaad een paar autoreparaties verricht. De eerste keer was er een uur werk aan de auto en betaalde ik 50 lei. De tweede keer was er een half uur werk aan de auto en betaalde ik 100 lei. De logica ontging me volkomen. Ik maak het zo vaak mee dat er nergens vaste prijzen zijn en ze maar wat vragen, een Buitenlandse net iets meer dan een Roemeen. De Roemeen die ik bij me had legde uit dat ze in de garage enorm waren gekweld door de bouten die ze nauwelijks konden los krijgen. Oh, dus ik betaal niet per tijdseenheid maar naar de hoeveelheid kwelling die het klusje oplevert, was mijn conclusie.
Maar dan toch, vandaag, na weer in vier rijen te hebben gestaan die elk lang duurden, heb ik dan toch eindelijk mijn zo gewenste nummerbord met eigen gekozen 3 letters. En wat zou dat anders kunnen zijn dan mijn grootste liefhebberij?