En het liep goed af, maar het was best wel spannend.
De laatste dagen was ik een mooie route aan het verkennen. Ik nam deze keer alleen de 3 grote honden mee en liet het kleine grut thuis.
Na een bocht kwam ik opeens dicht bij een schaapskudde, als ik ze eerder had gezien had ik meer afstand gehouden. Er kwam 6 honden van het Mioritic type blaffend op ons afgehold. We waren duidelijk outnumbered. Ik hield mijn honden aan de lijn (er zijn ook situaties waar ik mijn honden júist los gooi, maar dat leek me nu hoogst onverstandig). De herder gebaarde me nog om door totaal ondoordringbare doornenbossen een omweg te nemen, maar het was al te laat. We waren geheel omsingeld door honden die ook maar gewoon het werk deden waar ze voor waren aangenomen. Ik bleef rustig met de honden naast me, en een stevige wandelstok in de hand staan. Het leek de herder tamelijk koud te laten wat er gebeurde, hij deed wel een paar pogingen om de honden tot zich te roepen, maar hij had duidelijk geen overwicht op zijn honden. 'Donderstralen' mopperde hij nog. De schapen liepen langzaam door. Na een tijd voegden zich er 4 bij de herder en bleven er 2 nog strategisch liggen. Ik denk dat ik zo ongeveer een half uur roerloos heb gestaan. Toen de afstand tot de kudde groot genoeg was ben ik van de kudde af gaan bewegen onder toeziend oog. Helaas liep de kudde richting mijn dorp en had ik geen idee hoe ik daar ook weer moest geraken zonder een nieuwe confrontatie met de honden. Ik kon geen omweg vinden en ben uiteindelijk toch weer langs de kudde gelopen, die nu op een wat hoger gelegen stukje stond. De honden lieten zich gelukkig niet meer zien.
En nog een derde schapenverhaaltje.
Ik begreep het toch niet helemaal, het tafereeltje dat ik pas nog aanschouwde. Herder, hond en schapen. Ja zo'n mooie eenheid, zo'n idyllisch plaatje.
Maar de herder gooide met stenen naar de hond, 'wegwezen', schreeuwde ie, en 'iew iew iew' deed de hond. Hij liep verder zonder hond.
De hond, die naar mijn idee net nog zo trots was op zijn hondenbaantje, bleef vertwijfeld staan. En ik keek vertwijfeld toe, van wie was die hond dan? Zou een vreemde hond zo maar met een andere kudde mee gaan wandelen? Of was het wel een hond van hem, want zo had het er echt uit gezien, en maakte hij vandaag geen gebruik van zijn diensten, en zei hij dat met stenen gooien?