Behalve een paar van onze kennissen dan. Ze zijn dankbaar dat ze al werk hébben, maar hun baas, een Syriër die een grote appelboomgaard heeft in het dorp, lapt alle officiële vrije dagen aan zijn laars. 'Jullie hebben een vakbond nodig' zei ik al tegen een van de jongens. Die haalde zijn schouders op.
Ik dacht dat er veel gedanst zou worden, maar dat viel nogal tegen, of mee. Zo hoefde ik me in ieder geval niet voor schut te zetten, want ze hadden me 'gedreigd' te leren buikdansen. Ik heb ze het begrip 'houten Hollanders' uitgelegd. Ik hou van dansen, maar veel aanleg heb ik niet.
Maar de overheerlijke appeltaart van de buren won het qua smaak. Ik sloeg even een dagje over met mijn koolhydraat- en suikerbeperkt dieet. Toen ik liet blijken dat ik het heerlijk vond, kreeg ik meteen een joekel van een stuk mee voor thuis. Nee, help! Dat is teveel!
En weer de vraag of ik werk voor ze wist. Het stel had gewerkt in het buitenland, In Spanje en in Slovenië, in de tuinbouw, wegenbouw, schoonmaak. Zo hadden ze hun eenkamerhuisje kunnen bouwen, ze lieten het me zien. Maar nu leefde het stel met hun jonge zoontje van 55 euro bijstand per maand plus 10 euro kinderbijslag. Voor hen is Roemenië een duur land. Iemand vroeg me hoeveel mijn camera had gekost, ik schaamde me er gewoon voor, en kon alleen maar zeggen dat haar schatting nog te laag was. En in het kader van 55 euro snap ik ook wel dat het onbegrijpelijk is dat we vrolijk een hondensterilisatie van 'slechts' 20 euro komen aanbieden. Wie maalt er om een hond als je eigen bestaan al zo zwaar is.
Aan het einde van de dag brak een noodweer los, met hagelstenen, donder en bliksem, en kwam er een einde aan deze fantastische dag.