Enne, ik voel me vaak een reuzin in Roemenië!
Mag ik een foto van u maken? Ja hoor. In ruil daarvoor koop ik altijd een boeketje. Ik zie het regelmatig, oude vrouwtjes met ongetwijfeld zelfgeplukte bloemetjes. Ik heb het vermoeden dat deze vrouwtjes nauwelijks het hoofd boven water kunnen houden met een minipensioentje. Ze vragen er ook geen vast bedrag voor, ze zijn blij met elke aalmoes.
Enne, ik voel me vaak een reuzin in Roemenië! Met Kalman, Florin en Kingo naar Târgu Mureș om auto's te kijken en de grote vlooienmarkt te bezoeken. Uiteindelijk in Reghin een auto van een particulier gekocht. Eli, de bichon, kreeg bezoek van de vader haar twee schattige wollebaaltjes van pups. Het gezin van dit dekreutje genoten ook enorm van de puppies. Het was de laatste schooldag en of ik wat foto's wilde maken van de kinderen. Op het ene schooltje was iedereen op zijn paasbest. En in Roemenië kijk je dan serieus in de camera. Op het andere schooltje waren de meeste kinderen al weg, maar ging het er vooral om dat de juf er ook op stond, want die was die dag voor het laatst aan de school verbonden. De Bahneaatjes kwamen bij ons op bezoek op Tweede Pinksterdag. Voor de eerste keer en Arjan had gekookt. En wat was het warm vanmiddag! Ik ben geneigd dezelfde denkfout te maken als de Buitenlanders in Nederland die tegen me zeggen dat ik wel gewend moet zijn aan het Hollandse klimaat van regen en wind. Maar dat went me nooit. En zo leek het me dat Roemenen wel gewend zijn aan de hete zomermaanden. Maar voor hen is het net zo warm als voor mij. Eergisteren foto's wezen brengen van de kinderen/ kleinkinderen van de schaapsherder. Grote dank, ze sturen de foto's naar een zoon die in de gevangenis zit. Er ligt altijd wel een nest hondjes bij de schaapsherder. Nu ook weer. Twee lekkere dikke pups van ik denk een dag of tien. Maar hoop toch over twee weken een begin te maken met het indammen van de nesten. Verder heb ik er weikaas (urda, weer een nieuw Roemeens woord geleerd) geproefd, wat er over blijft na het gewone kaas maken. In de grote pan de links op de foto hangt. Ze maken er placinta van (soort kaasstrudel, niet te verwarren met placenta). En er wordt (rechts op de foto) buiten gekookt omdat het te warm is om binnen te koken. Opeens begin ik te begrijpen waarom er 'zomerkeukens' zijn in Roemenië. Nu is het rond de 30 graden, het lijkt wel alsof het al augustus is, maar iemand zei optimistisch dat er dan nog 10 graden bijkomen. Blote kindertjes in een teiltje water op het erf bij de herder. Uiteraard geen foto's van. Moet toch in het algemeen nog een beetje wennen aan kindertjes die zonder ondergoed rondlopen, of midden in een gesprek de borst krijgen. Geen bezwaar tegen, ik was het alleen niet gewend. Gisteren foldertjes verspreid en postertjes wezen plakken om mensen te attenderen op ons sterilisatieproject. Vooral bij scholen, winkeltjes, barretjes. En overal welkom om wat op te hangen. De vrouw van een plantenzaak was zelf een hondenliefhebster (wat resulteerde in het feit dat er regelmatig een ongewenst hondje in tuin van de zaak werd gevonden). Ik sprak met de sleutelhouder/administrateur van het buurthuis, waar het dierenartsenteam eind volgende week zal komen te werken. Ja hoor, hang ook maar een postertje op de deur. En bij de halte van de trein werd ik zelfs aangemoedigd om op het bord van de halte een postertje te plakken (jammer dat ducktape wel heel goed plakt maar er zo lelijk uit ziet). Moet je in Nederland proberen om iets op een stationsbord proberen te plakken! Een oudere vrouw die naast het stationnetje woont zei me dat haar hond een nest moest krijgen. Ik dacht dat ze dat in algemene zin bedoelde (ze denken dat een teef tenminste één nest moet hebben gehad). Maar nee, wees ze aan, de hond was al heel ver in de zwangerschap. Volgende keer zou ze echter heel erg graag de hond komen brengen. Ook nog even op de markt geweest. Tomaten met een uitsteeksel (bepaald ras?). En een komkommertje (augurk?) kan best dienst doen als houdertje voor een briefje met de prijs. Ik kocht er ook een pondje van de aller allerzaligste Roemeense kersen voor 6 lei/1,35. In de avond even puppies wezen kijken bij Dorina. Mamahond Eli met twee heerlijke drolletjes van pups van drie weken oud. Met de overburen mee naar het ouderlijk huis in Laslau Mic. Iedereen op zijn Paas eh Pinksterbest. Een stuk van de dienst bijgewoond, ze zijn Pocaiti, Evangelisten. Bruin varkentje achterin de tuin, die ik een paar vruchtjes voerde van een boom. Het ging steeds harder knorren om meer. Ik vind varkens enorm leuke beesten. Na de dienst een tafel vol met heerlijk eten. Iedereen loopt in en uit. Laat ik zeggen dat het er minder statisch aan toe gaat. En je wordt regelmatig aangespoord om meer op te scheppen, terwijl je toch echt al een bord vol hebt. En altijd weer materiaal voor nieuwe foto's. Een fiets leek me toch wel handig in het dorp, als mogelijkheid tussen lopen en de auto pakken. Gusti heeft fietsen, tipte de overbuurman. Dus ik naar Gusti. 'Over een paar uur' was alles wat ik van de brave man begreep. En na een paar uur had hij een fiets voor me. Banden opgepompt, licht deed het, hij reed er een paar rondjes op, luid bellend, dus de bel deed het ook. Ik een rondje rijden, nou super zeg. Wat wilde hij er voor hebben? Niets, helemaal niets. Een overbuurman kwam er bij staan en gaf me een wortel. Later ging Gusti nog rozen voor me plukken ook, en was ik meteen een fiets, een wortel en een bosje rozen rijker. Waar maak je dat mee! Mocht ik foto's bij Gusti maken? Ja hoor, kom maar binnen. Alleen al deze muur was al een bezichtiging waard. En binnen .... ik had me er al mentaal op voorbereid, en toch.... 'Kook je daarop?' vroeg ik. "Nee, dat is de kachel'. 'Hoe eet je dan?' vroeg ik. 'Met mijn mond' was zijn logische antwoord. Een wasbak buiten en een tafel was zo ongeveer zijn badkamer en keuken tegelijk. En hij bleek ook nog een paar bijenkasten te hebben. En heel veel hout voor de winter. Want je kunt leven zonder stroom of eigen water, maar zonder hout vries je dood in de winter. En van zo'n man krijg je dan een gratis fiets. En later kwam hij nog langs om me een fluoriserend hesje te geven voor als ik in het donker op de fiets zou stappen. Ken je dat gevoel dat je uit elkaar kunt barsten van geluk? Dat heb ik nu ik weer in Roemenië ben en heerlijk kan fotograferen. Ik had zo'n 70 afdrukjes gemaakt van eerdere fotoportretjes en ging die uitdelen. Kleine moeite, groot plezier. Vragen ze me nog wat ze er voor moeten betalen. Niets natuurlijk! En weer veel mensen en kinderen die zo graag op de foto willen. En me uitgebreid bedanken. Terwijl de dank toch werkelijk geheel mijnerzijds is. Kijk dan wat een prachtige koppies. Ik ben in de fotografiehemel beland. En ook Johnny was zo blij om me weer te zien. En toen liep opeens hij met iets in zijn bek, oh, het was de kop van een beest dat geen tok-tok of kukeleku meer kan zeggen. De konijntjes waren ook flink gegroeid zeg. En Edi kreeg een voetbalshirt aangetrokken met op de achterkant Van Persie geschreven. Maar was alweer uitgetrokken voordat ik dat kon vastleggen. Acasa. Ik ben weer thuis. En zo voelt het ook echt. 'Welkom thuis' zei de douaneman in Eindhoven, maar ik schoot zowat in tranen, wilde liever meteen terug naar mijn nieuwe thuis. Los van het missen van mijn honden miste ik vooral de heuvels en keek ik met afschuw naar het vlakke Hollandse landschap. Maar goed, het is gewoon handiger om in Nederland geld te verdienen en het in Roemenië uit te geven. In de tussentijd nog het droevige nieuws gekregen dat het pupje dat Iza en ik uit de sloot hadden gehaald het toch niet heeft gered. RIP kleine Zuzu. Arjan en Izabela haalden me op van de luchthaven in Cluj. Onderweg aten we een hapje langs een drukke doorgaande weg, waar in het midden nog een schattig souvenirhuisje stond. Ik zou wel een nepezel in onze tuin willen zetten tot het moment dat er een echte ezel komt, en de verkoopster groef tussen de spullen een keramieken ezel op, maar dat ding moest 150 lei/35 eur kosten, en dat vond ik een belachelijk bedrag. Dus koop ging niet door en uiteindelijk miste de verkoopster ook nog haar bus naar huis.... Voor Iza had ik vier soorten dropjes meegenomen, om haar kennis te laten maken met ons merkwaardige smaakpalet. 'Interessant' was haar conclusie, 'maar ik hoef dit nooit meer van mijn leven te eten'. Ik kwam niet meer bij van het lachen. Heb nog geen Roemeen ontmoet die het wel lekker vindt. Snoep met zout! De meegebrachte cursus Olandeza pentru Incepatori, Nederlands voor beginners, kon op meer waardering van Iza rekenen. Het was vandaag zowel de verjaardag van de zwangere Kinga (23 jaar), de dochter van Izabella, als van haar partner Florin (24 jaar). Florin was net dit weekend teruggekomen van werken in Slovenië. In een boomgaard waar ze hop verbouwen, het schijnt heel zwaar werkt ze zijn, veel op zijn knieën. Hij blijft nu thuis tot na de bevalling, en gaat in september werken in Duitsland. In de appels en peren. Er was heerlijke zelfgemaakte taart en blijkbaar hebben ze ook hier de gewoonte om elkaar met een lik taart in het gezicht te plagen. Kinga's schoon-moeder deed me de suggestie om het stel na hun huwelijk mee te nemen naar Holland op huwelijksreis. 'Maar ik heb geen woning meer in Nederland' zei ik. Ze begreep dat ik nu in Roemenië woon en concludeerde 'dan moet je trouwen'. Ik zei 'Hoezo, ik zou niet weten waarom.' Nog even smelten bij de überschattige konijntjes. Uiteindelijk zijn ze wel voor de slacht, niet voor de schattigheid. Verderop in de straat was een varken geslacht en lag er nog een ander op zijn lot te wachten. Er werden stukken vlees verkocht, een soort openluchtslagerij. Ik kreeg een stuk vel aangeboden 'hier, het is vers', maar ik sloeg af, heb al eens op een oor gekauwd en dat beviel niet. En ik werd weer hier en daar gewenkt, maak een foto! En minstens 10 kinderen probeerden tegelijkertijd op het schermpje de foto terug te kijken. Nog wat 'open eindjes' die ik niet eerder in een blog had verwerkt. De auto was in een greppel geraakt. Buurman Adrian schoot te hulp en trok de auto er weer uit. Voor de foto had het het leukste geweest als dat met 1 PK was gebeurd, maar het was met een Dacia. Daarna ging Arjan netjes de muur van het huis van de overbuurvrouw schoonvegen, er waren wat modderkluiten rondgevlogen. Daarna deed de buurvrouw het omstandig nog even over. En er vindt een gemeentewerkje plaats. Bij de eerste blik riepen we uit 'komt er riolering?'. Nee, het is een verbetering aan het afwateringsysteem. Niet onbelangrijk, want er vinden regelmatig overstromingen plaats in Roemenië. Alleen jammer dat de kans groot is dat de pas aangelegde oprit moet worden gesloopt om het aan te laten sluiten. Arjan liet boos weten aan de werklui dat er niks gebeurt zonder dat hij er van af weet. Dat was nadat ze onze berg zand en stenen die we nog nodig hebben hadden omgekeerd, en een vrachtwagen ons van de sokken had gereden. En nog een autodingetje. Tanken. 'Gooi 'm maar vol' zei ik nog tegen Arjan, we moeten nog naar Cluj donderdag. Vol? overvol zul je bedoelen. Tankslang sloeg niet af en liep over. Arjan gaf het door aan de pompbediende. 'Kan ik er wat aan doen' was haar antwoord. 'U bent de eerste die er over klaagt' voegde ze er aan toe. Ja, hè hè, de meeste Roemenen hebben helemaal geen geld om een volle tank in één keer te betalen. En komen dus niet tot het moment waarop de slang moet afslaan. Laatst vulde Arjan 'm ook niet vol, hij vroeg om 10 liter. Maar de pompbediende dacht dat er 10 lei in moest en toen zat er maar 3 liter in! Op de terugweg Laslău Mare inrijdend werden we nog dringend aangehouden. Op een manier dat je denkt dat er minstens een vrouw aan het bevallen is en naar het ziekenhuis moet. 'Ik heb meubel te koop, koelkast, gasfornuis, een partij hout'. 'Nee joh, we hebben alles wat we nodig hebben' bromde Arjan. En Adi kwam mee op bezoek met Izabella. Hij komt ook uit Laslău Mic, en de dieren waren meteen gek op hem. Zelfs Xena klom op schoot bij hem. Hij een rustige uitstraling, honden ook rustig. Mensen nerveus en paniekerig omdat de honden misschien bijten, honden ook onrustiger. Zo simpel is het. Gisteren nog even een klein vreugdedansje gemaakt. Stond er daarnet iemand aan de poort die in de wandelgangen had gehoord van het sterilisatieproject. Hij kwam om informatie vragen, want hij heeft een teefje (Ufi of Oefie genaamd) en wil haar graag laten helpen. Vroeg uiteindelijk ook of we honden opnemen. Nee dat is niet de bedoeling. Maar over 4 weken is hij van harte welkom met zijn Oefie, hij staat bij deze op de inschrijflijst. Een paar dagen geleden waren we in Târnăveni om een bankrekening voor Dorina te openen, het idee was om dat bij een andere bank te doen. Daar zat een vrouw achter de balie die van moeilijk kijken haar beroep had gemaakt. Ze vroeg om een 'buletin', de Roemeense ID kaart, blijkbaar nam ze geen genoegen met Arjan's paspoort en een verklaring van de gemeente waar hij woont. Arjan legde enkele malen geduldig uit dat hij als buitenlander na 5 jaar een buletin kan krijgen. Maar het bleef moeilijk, moeilijk, frons, frons. Laat maar, we gaan wel naar 'onze eigen' bank. Daar kwam het makkelijk voor elkaar. Bij de eerste bank maakte ik wel nog even een foto van een machine verkleed als postbeambte waar je met kaart of cash je rekeningen kan betalen. Târnăveni is verder niet echt een mooi stadje, ik denk dat dit ongeveer wel meest bezienswaardige punt is. Verder hebben we de burgemeester van Suplac gesproken. Hij had nog niet gehoord over ons sterilisatieproject van de vice-burgemeester, maar was eveneens coöperatief. Ons postertje kreeg een mooie plek op het publicatiebord, ze zullen het in de lokale krant vermelden en ze zullen de inschrijving voor ons bijhouden. 'Nu mai aruncati pui', 'gooi geen puppies meer weg', staat er op, en na de vondst van de pasgeboren puppies in de sloot is dat actueler dan ooit. Ook rijden we even langs Bahnea, waar de zwangere Kinga net een doos met babykleertjes uitpakken. Ze weet nog niet wat het gaat worden, dus er zit roze en blauw spul tussen. Maar het is nu officieel, Arjan en ik worden de 'nași', de peetouders, van het kindje dat in augustus wordt verwacht. Familie van familie van vraagt Arjan om advies rondom wat schilderijen. Als iemand interesse heeft om het werk te kopen van deze foto; meld je bij Arjan. Mijn interesse lag meer bij het fornuis, dat ik erg mooi vind. Het ding schijnt loei- en loeizwaar te zijn! |
JacquelineHier begint de weblog over mijn leven in Roemenië. Met een typefoutje stond er opeens 'weglog'. Is dat even toepasselijk! Archives
September 2019
Categories
All
|